Όταν ο Bob Cornelius πήγε στο σχολείο του γιου του να θαυμάσει την Έκθεση της τάξης, χάζεψε τα πρότζεκτ που είχαν τοιχοκολλήσει στον τοίχο οι μικροί μαθητές. Βρήκε το ερωτηματολόγιο του γιου του συμπληρωμένο και το φωτογράφισε βιαστικά, για να το έχει και να το δείξει και στην υπόλοιπη οικογένεια, μην προσέχοντας εκείνη την ώρα τις λεπτομέρειες.
Αργότερα, είδε κάτι που τον πλήγωσε βαθιά. Λίγο πιο πάνω από το αγαπημένο φαγητό, αγαπημένο σπορ κλπ, ο 11χρονος Κρίστοφερ είχε απαντησει ποιοι είναι οι φίλοι του... «Κανείς» ήταν η λεξούλα, εκεί που σε όλα τα παιδάκια είχε τα ονόματα των κολλητών τους.
«Ποτέ πέντε γράμματα δε με έχουν κόψει τόσο βαθιά, που μάλιστα δεν απευθύνονται και σε μένα... Ηταν μία τόσο απλή λέξη, που όμως έμοιαζε με ουρλιαχτό» εγραψε ο μπαμπά στη σελίδα του στο Facebook, όπου και μοιράστηκε την ιστορία της οικογένειάς του.
Και συνέχισε σπαραχτικά:
«Και δεν έχω λύση. Δεν έχω απάντηση. Πρέπει να βασιστώ στη συμπόνοια των άλλων και την κατανόησή τους, τη διάθεσή τους να καθίσουν δίπλα στον γιο μου, να προσπαθήσουν να τον πλησιάσουν και να κάνουν να νιώσει μέλος της ομάδας».
Ο Κρίστοφερ έχει αυτισμό. Ο πατέρας του δεν κατηγορεί τα άλλα παιδιά που δεν τον κάνουν παρέα, αλλά το γεγονός ότι σπαράζει η καρδιά του παραμένει: «Δεν είναι δικό τους λάθος. Διδάχτηκαν από τους γονείς τους να μην κάνουν παρέα τα παιδιά που είναι διαφορετικά. Ή μάλλον ανάμεσα στις άπειρες δουλειές και την καθημερινότητά τους, οι γονείς, που δεν εννοώ ότι είναι κακοί άνθρωποι, ίσως δεν βρήκαν τον χρόνο να μιλήσουν στα παιδιά τους για την διαφορετικότητα κάποιοων ατόμων και την ανάγκη τους να ανήκουν σε μια παρέα».
Και τελειώνει με μια ειλικρινή σκέψη-καταπέλτη: «Σίγουρα κι εγώ, αν δεν είχα τον Κρίστοφερ να είναι διαφορετικός, δε θα είχα κάνει την κουβέντα αυτή με τα παιδιά μου».
Και είναι προφανές ότι ο μικρός ακόμη κι αν δεν το λέει, θέλει σίγουρα να έχει φίλους. Γι αυτό και ο μπαμπάς του, κάνει την ανάρτηση με δύο σκοπούς, όπως παραδέχεται.
1. Να μοιραστεί την ιστορία του για να βοηθήσει και άλλους που είναι στην ίδια κατάσταση
2. Να παρακαλέσει τους γονείς του σχολείου -και όχι μόνο- να μιλήσουν στα παιδιά τους και να κάνουν φίλο τον γιο του.
«...Και το παιδάκι που θα τον βοηθήσει, που θα τον κάνει φίλο, που θα τον συμπεριλάβει στην παρέα του, θα είναι το πιο ευγενικό παιδάκι που θα έχω ποτέ συναντήσει.
Και αυτό το παιδάκι θα είναι ο πρώτος αληθινός φίλος του Κρίστοφερ.
Ευχαριστώ που με ακούσατε,
Ο μπαμπάς του Κρίστοφερ»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου