Το Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς: Όταν τα παιδιά φεύγουν απ’ το σπίτι

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αναφέρεται σε συναισθήματα θλίψης, στενοχώριας, ακόμα και πένθους όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι, είτε για να σπουδάσουν ή να παντρευτούν. Οι γυναίκες επηρεάζονται περισσότερο από τους άντρες.

Η αποχώρηση προκαλεί συναισθήματα απώλειας

Συχνά, η περίοδος που τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι συμπίπτει με άλλα σημαντικά γεγονότα για τη ζωή των μητέρων, όπως η εμμηνόπαυση ή η φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών. Αυτά βέβαια δε σημαίνει ότι οι άντρες έχουν πλήρη ανοσία σ’ αυτά τα συναισθήματα. Και αυτοί μπορεί να βιώσουν παρόμοια συναισθήματα απώλειας με την αναχώρηση του παιδιού τους από το σπίτι.

Αποχώρηση και επιστροφή στην πατρική στέγη

Από την άλλη, ολοένα και περισσότερες μητέρες είναι εργαζόμενες κατά την περίοδο που το παιδί αναχωρεί από το σπίτι κι αυτό μειώνει την κατάθλιψη που αυτό προκαλεί. Επίσης, τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι όλο και μεγαλύτερα για λόγους κυρίως οικονομικούς. Υπάρχουν και τα παιδιά που επιστρέφουν στο πατρικό τους μετά από κάποιο διάστημα λόγω οικονομικών, σπουδών, κατάχρησης ουσιών ή διαζυγίου. Πρόκειται για άτομα που επιθυμούν την ανεξαρτησία του ενήλικα, σε συνδυασμό με τις μειωμένες ευθύνες ενός παιδιού.

Πότε κυριαρχεί η απώλεια

Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν αυτή τη θλίψη και να μειώσουν τα αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτό το «προχώρημα» του παιδιού τους; Σίγουρα έχει πολύ να κάνει με το υπόβαθρο πάνω στο οποίο είχε στηθεί αυτή η οικογένεια. Αν επρόκειτο για ένα ζευγάρι που έβρισκε νόημα μόνο στο γονεϊκό του ρόλο και γι’ αυτό έμενε παντρεμένο, μάλλον τα πράγματα είναι δυσοίωνα.

Πως γίνεται θετική η αλλαγή

Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που συνειδητά και υπεύθυνα βρίσκονται σε ένα γάμο; Τότε υπάρχουν διάφορες διέξοδοι από τη θλίψη. Αρχικά μπορούν οι γονείς να «αναπλαισιώσουν» την καινούργια δομή της οικογένειας. Μπορεί δηλαδή να μη θεωρούν πια ότι το παιδί τους «άφησε πίσω για να προχωρήσει τη ζωή του». Αν το σκεφτούν καλύτερα, τώρα περισσότερο από ποτέ θα έχουν την ευκαιρία να φροντίσουν τις δικές τους ανάγκες και τις ανάγκες του συντρόφου τους. Από ζευγάρι έγιναν γονείς κι από γονείς θα ξαναγίνουν ζευγάρι και αυτό έχει τη δική του γοητεία. Οι καθημερινές τους συνήθειες θα αλλάξουν, αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι προς το χειρότερο. Οι προσωπικές τους ανάγκες ξαναέρχονται στην επιφάνεια και μπορούν να χτίσουν μια πιο «εγωιστική» καθημερινότητα.

Η ενεργητικότητα στη ζωή δίνει νόημα

Όπως προείπα, το υπόβαθρο έχει εξαιρετική σημασία για το πώς θα βιώσουν οι γονείς αυτά τα συναισθήματα. Είναι σημαντικό να θυμούνται ότι, πέρα από γονείς, είναι και ένα σωρό άλλα πράγματα και δεν πρέπει να αφήνονται αποκλειστικά σε ένα ρόλο τροφού. Για το παιδί, είναι σημαντικό να βλέπει ότι οι γονείς του είναι ενεργητικοί και πολυπράγμονες και ότι πέρα από γονείς τα καταφέρνουν καλά και σε άλλες δραστηριότητες. Έτσι, ούτε θα νιώθει ότι ασφυκτιά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον του οποίου είναι ο μοναδικός νοηματοδότης, αλλά και όταν έρθει η ώρα του «απογαλακτισμού», θα φύγει χωρίς άγχος, ξέγνοιαστο για να ακολουθήσει τις δικές του επιθυμίες…

«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την ψυχολόγο κ. Μεσσαριτάκη.

αντιγραφή από εδώ