Ἀπό τό Γεροντικό
Ξεκίνησε κάποτε νά
πάει νά ἐπισκεφθῆ τούς ἀσκητάς τῆς Νιτρίας ὁ Πατριάρχης τῆς Ἀλεξανδρείας
Θεόφιλος. Στό δρόμο του συνάντησε ἕνα γέροντα Ἀσκητή.
Τί κέρδισες, Ἀββᾶ,
ζώντας σ’ αὐτή τή μοναξιά; Ρώτησε ὁ Πατριάρχης.
Γνώρισα καλά τόν ἑαυτό
μου, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας, κι ἔμαθα νά τόν μέμφωμαι.
Μεγαλύτερο κέρδος ἀπ’
αὐτό εἶναι ἀδύνατο ν’ ἀποκτήση στή ζωή του ὁ ἄνθρωπος, παραδέχθηκε ὁ Πατριάρχης.
Σάν ἔφθασε στή σκήτη,
βγῆκαν οἱ Πατέρες νά τόν ὑποδεχτοῦν κι ὁ καθένας ἔβρισκε κάποιο καλό λόγο νά
τοῦ εἰπῆ. Μόνο ὁ Ὅσιος Παμβώ στεκόταν παράμερα ἀμίλητος.
Δέν θά πῆς κι ἐσύ
τίποτε στόν Πατριάρχη γιά νά τόν ὠφελήσης; Τόν ρώτησαν οἱ Γέροντες.
Ἄν δέν ὠφεληθῆ ἀπό τή
σιωπή μου, ἀδελφοί, οὔτε ὁ λόγος μου πρόκειται νά τόν ὠφελήση, ἀποκρίθηκε ὁ
σοφός Πατήρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου