Η ζήλεια του γιατρού

Συνήθως ζηλεύουμε τους άλλους για τα πλούτη τους, τη δόξα τους, την ομορφιά τους και άλλα πράγματα που νομίζουμε ότι θα γεμίσουν τη ζωή μας. Ας δούμε όμως και κάποιον που ζήλεψε έναν άνθρωπο… για τον θάνατο!

Δεν πρόκειται για κάποιον ανόητο ή άρρωστο διανοητικά . Πρόκειται για τον διαπρεπή Έλληνα ιατρό και καθηγητή του Πανεπιστημίου αοίδιμο Κωνσταντίνο Γαρδίκα, στο βιβλίο του οποίου για την Παθολογία διαβάζουμε το εξής περιστατικό:

Ένας κληρικός 62 ετών, πολύ μορφωμένος και σεβαστός, ήλθε στο ιατρείο μου. Ήταν φοβερά αδυνατισμένος, σχεδόν σκελετωμένος. Η διάγνωση ήταν εύκολη: Καρκίνωμα στομάχου με πολλές μεταστάσεις στα οστά. Είχε φοβερούς πόνους. Τον έβαλα στο νοσοκομείο, στην ουσία για ανακούφιση μόνο. Δέκα μέρες μετά την εισαγωγή του πέθανε.

Όλες αυτές τις ημέρες ήταν ήρεμος, γαλήνιος, διαβάζοντας τα εκκλησιαστικά βιβλία, με όση δύναμη του είχε μείνει, για να τα κρατά στα χέρια του. Αν και ήταν φανερό ότι πονούσε αφάνταστα, ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Κάθε φορά που τον βλέπαμε, η απάντησή του η ίδια : «Δόξα τω Θεώ, είμαι καλύτερα». Ποτέ δεν παραπονέθηκε για κάτι.

Μια μέρα είπε σε κάποιο βοηθό μου: «Στεναχωρούμαι πολύ, που βλέπω τον Καθηγητή λυπημένο για μένα. Θέλω να του δώσω κουράγιο αλλά δυστυχώς δεν το καταφέρνω».

Τελικά έσβησε ήρεμος. Σαν πιστός χριστιανός, ήξερε ότι ο θάνατος είναι απλώς «μετάβαση στην αιώνιο ζωή». Γι’ αυτό υπέφερε αγόγγυστα τον σωματικό πόνο. Έμεινα κοντά του σε όλη αυτή την προθανάτια αγωνία, ενώ σ’ αυτόν κάθε άλλο παρά αγωνία θα μπορούσε να ονομαστεί.

Ήμουν κοντά  του την ώρα που εξέπνευσε, αν και αισθάνομαι δέος  μπροστά σε νεκρό. Παρέμεινα κοντά του για μερικά λεπτά. Φεύγοντας διακατεχόμουν από αίσθημα ζήλειας γι’ αυτόν τον μακάριο λευίτη, και σκεπτόμουν πόσο δυστυχισμένοι είναι όσοι δεν έχουν τη χριστιανική πίστη.

Υ.Γ. : Το έγραφε ο καθηγητής στο βιβλίο του στον επίλογο και ευχήθηκα: Ας μπορούσε η κοινωνία μας να έχει περισσότερους τέτοιους γιατρούς, και τέτοιους πιστούς ιερείς. Χ.ΔΑΟΥΚΟΥ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ, Μάιος – Ιούνιος 2016. Αρ.615

πηγή