Σ’ όποιον έχει, θα δοθεί ( † Μητροπ. Αντωνίου Μπλούμ)

Και να ένας ακόμη πιο μυστη­ριώδης λόγος: «Όποιος όμως δεν έχει, και αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί» (Μάρκ. 4,25). Τί να σημαίνει αυτό άραγε; Αφού κάποιος δεν έχει τίποτε δικό του ,τί μπορεί τελικά να του αφαιρεθεί; Στο Ευαγγέλιο του Λουκά συναντάμε μία πολύ σημαντική και ενδιαφέρουσα διασάφηση: «ος εάν μη έχη και ο δοκεί έχειν αρθήσεται απ’ αυτού» (Λουκ. 8,18). Η βαρύτητα τούτης της φράσης είναι μεγάλη. Συχνά προβάλλουμε πάνω μας ένα αίσθημα αυτοδικαίωσης: εμείς είμαστε οι καλοί, όλα είναι σε τάξη, όλα πάνε μέλι-γάλα. Μετά, όταν εμφανιστούμε μπροστά στην κρίση του Θεού, αποδεικνύεται ότι δεν ήταν όλα έτσι· ήταν απλά μία φαντασίωση… Νόμιζα ότι ήμουν καλός, ενώ στην πραγματικότητα έριχνα στον πλησίον μου λίγα ψίχουλα που περίσσευαν από το τραπέζι μου·

ποτέ όμως δεν μοιράστηκα αληθινά το ψωμί μου μαζί του. Νόμιζα ότι ήμουν φιλόξενος, ενώ στην πραγματικότητα η «φιλοξενία» μου περιοριζόταν σε πρόσωπα του οικογε­νειακού μου περιβάλλοντος, ή μου άρεσε απλά να δέχομαι τους φίλους μου, έστω κι αν κάποτε μου ήταν βαρετοί, ή με έφταναν στο σημείο να θέλω να τους αλλάξω· νόμιζα με το μυαλό μου ότι ήμουν φιλόξενος μόνο και μόνο επειδή μου άρε­σε να μένω σπίτι μ’ ένα καλό βιβλίο. Και ούτω καθεξής· δεν έχουν τέλος τέτοια παραδείγματα. Εμείς μπορεί να φανταζόμαστε ότι είμαστε καταδεκτικοί, καλόκαρδοι και φιλάνθρωποι, γεν­ναιόδωροι, ότι είμαστε σε θέση να μοιραζόμαστε σε μεγάλο βαθμό τη γνώση μας για τη ζωή, όμως υπάρχει το ενδεχόμενο όλα αυτά ν’ αποκαλυφθεί ότι δεν ήταν παρά μία τεράστια αυταπάτη. Καλούμαστε λοιπόν να έχουμε στο νου μας ότι πριν να φτάσουμε στην ώρα της κρίσης και πριν να κάνουμε τον απολογισμό της ζωής μας, οφεί­λουμε να θέτουμε το εξής ερώτημα στους εαυ­τούς μας:

Τί είναι μέσα μου αληθινό και τί φαντα­στικό;

Ποιά στοιχεία από την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου, αποτελούν προϊόν φαντασιώσεων και ποιά καταγράφονται ως πραγματικά;

 (Antony Bloom, Συνάντηση με το ζωντανό Θεό, εκδ. Εν πλω, σ. 272-274)
ΠΗΓΉ