Α. Οι δέκα λεπροί φώναξαν στο Χριστό: «Ιησού, επιστάτα, ελέησον ημάς». Τον αναγνωρίζουν σαν Μεσσία, βασιλιά και προφήτη. Μόνο ένας τέτοιος μπορούσε, όπως πίστευαν, να τους θεραπεύσει. Αυτή η πίστη στην ιδιότητα του Χριστού, συνδυασμένη με την καρδιακή αυτή ικεσία, τους δίνει τη θεραπεία.
Β. Αυτή η θερμή κραυγή των λεπρών μάς θυμίζει την πιο συνηθισμένη,
την αδιάλειπτη (συνεχή) προσευχή που λέμε στην Εκκλησία μας, το
«Κύριε ελέησον».
Αυτή την προσευχή, αφού είμαστε μέσα στην Εκκλησία, πάντα πρέπει να την έχουμε στα χείλη μας.
Πιο συνηθισμένη είναι η γνωστή ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Τη λέμε κι εμείς σαν τους λεπρούς, για να απαλλαγούμε από τη λέπρα της αμαρτίας.
Γ. Τα λόγια της ευχής κρύβουν σπουδαία νοήματα:
o Κύριε: Τον ονομάζουμε Κύριο, δηλαδή εξουσιαστή, κυρίαρχο των πάντων, δηλαδή Θεό.
o Ιησού: Τον ονομάζουμε και άνθρωπο, που γεννήθηκε στη γη και πήρε το όνομα Ιησούς.
o Χριστέ: Είναι αυτός που εχρίσθη, θα λέγαμε, με Άγιο Πνεύμα, όπως εχρίοντο με λάδι οι βασιλείς και οι προφήτες.
o Υιέ του Θεού: Τον ονομάζουμε Θεό. Αναγνωρίζουμε το τι είναι για μας: Κύριος και Θεός, όπως Τον αναγνώρισαν και οι λεπροί.
o Ελέησόν με: Αναγνωρίζουμε ότι μόνο από Αυτόν περιμένουμε έλεος˙ δεν μπορούμε να σωθούμε μόνοι μας.
o Τον αμαρτωλό: Αναγνωρίζουμε την ταπεινότητά μας.
Δ. Λέγοντας την ευχή ζούμε την αγία ταπείνωση, η οποία κατά τον άγιο Μάξιμο είναι καρπός της διπλής γνώσεως: Γνώση της δύναμης του Χριστού και της δικής μας αδυναμίας. Η άγνοια αυτών φέρνει την υπερηφάνεια. Με άλλα λόγια, όταν λέμε την ευχή, ομολογούμε τη θεότητα του Χριστού, ομολογούμε τη δική μας την αμαρτωλότητα και ζητάμε τη σωτηρία, που μόνο Αυτός μπορεί να προσφέρει.
Ε. Ίσως όμως να πει κάποιος: «Μα αυτό είναι δουλειά των μοναχών»! Λάθος μεγάλο! Σύμφωνα με όσα είπαμε, η προσευχή είναι για εκείνους που θέλουν σωτηρία από την αμαρτία και το διάβολο. Αυτή είναι η σύγχρονη λέπρα. Από την αμαρτία όμως έχουμε προσβληθεί όλοι μας. Πώς λέει ο λαός; «Ουδείς αναμάρτητος». Δηλαδή, όλοι αμαρτωλοί, άρα όλοι χρειαζόμαστε την ευχή.
ΣΤ. Η προσευχή είναι κατά τους αγίους Πατέρες «θεοποιός αρετή». Προετοιμάζει την καρδιά μας, για να κατοικήσει ο Θεός. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει για την προσευχή: «Τας σαρκικάς ορέξεις αναστέλλει και την πλεονεκτικήν αμβλύνει γνώμην και τον τύφον(=υπερηφάνεια) καθαιρεί και τον φθόνο αναιρεί και τον θυμόν παιδαγωγεί και την μνησικακίαν αφανίζει».
Αντίθετα, η έλλειψη της ευχής οδηγεί τον άνθρωπο στην αναισθησία και στην πώρωση.
Ζ. Αδελφοί μου, ας λέμε την ευχή!
· Ας τη λέμε παντού: Στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στο δρόμο, στο ναό, στο λεωφορείο, στην πόλη, στην εξοχή. Παντού!
· Ας τη λέμε πάντα: Το πρωί, το βράδυ, το μεσημέρι.
· Ας τη λέμε για τον εαυτό μας. Εκτός από τις αμαρτίες μας έχουμε και τόσα άλλα προβλήματα.
· Ας τη λέμε και για τους άλλους. Είναι σωτηρία! Τους προσφέρουμε έτσι τεράστια βοήθεια!
Θυμηθείτε τους δέκα λεπρούς και μη σταματάτε ποτέ να λέτε με όλη σας την καρδιά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς»! Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου