Η ζωή μας είναι συνυφασμένη με διάφορα όρια. Όριο ταχύτητας στην οδήγηση. Όριο ασφαλείας στο νερό ενός φράγματος. Όριο ασφαλείας στην αρτηριακή πίεση. Όριο ασφαλείας στη θερμοκρασία μιας μηχανής και διάφορα άλλα παρόμοια.
Και ενώ τα παραπάνω είναι αποδεκτά στην καθημερινή ζωή, εδώ και μερικές δεκαετίες το θέμα «όρια» στη ζωή και στην ανατροφή του παιδιού είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Όταν λέμε τη λέξη «όρια» στη ζωή του παιδιού εννοούμε κανόνες που ρυθμίζουν με διάκριση την καθημερινή ζωή του παιδιού (τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνει) σύμφωνα με την πίστη στο Θεό, τη λογική, τα χρηστά ήθη, την ηλικία, τη θέση κ.ά. Και όλα αυτά χωρίς κανένα ίχνος δικτατορικής επιβολής ή ασφυκτικής πιέσεως τέτοιας που να εμποδίζει την ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού.
Το παιδί είναι σαν ένα ποτάμι, που χρειάζεται όχθες αφ’ ενός μεν για να μην είναι επικίνδυνο και αφ’ ετέρου για να μπορεί να είναι επωφελές. Η ωφέλεια αυτή θα έχει αντίκτυπο σε μας τους ανθρώπους και στη φύση γύρω μας. Στην περίπτωση όμως του παιδιού η θέσπιση ορίων στην καθημερινή ζωή του θα βοηθήσει πρωτίστως το ίδιο το παιδί και στη συνέχεια πολλοί θα ωφεληθούν από όσα καλά θα αποκομίσει από τη θέσπιση «ορίων».
Το παιδί συνήθως ρέπει από τη φύση του στο να ζει μια ζωή χωρίς όρια. Να κάνει ότι θέλει. Να κοιμάται όποτε θέλει. Να ξυπνάει όποτε θέλει. Να διαβάζει όποτε θέλει. Να παίζει όποτε θέλει. Να τρώει ότι θέλει και όποτε θέλει και όσο θέλει. Να μιλάει όσο θέλει και να λέει ότι θέλει. Δεν γνωρίζει τι σημαίνει μέτρο. Δεν ξέρει τι σημαίνει φραγμός.
Το όριο όμως και ο φράχτης είναι απαραίτητα. Ο γεωργός βάζει όρια και φράχτη στο χωράφι του, χωρίς βέβαια να το ρωτήσει. Το κάνει για να ασφαλίσει το χωράφι του από κάθε επιβολή του γείτονα. Προστατεύει την καλλιέργειά του από κάθε εξωτερική επιβολή.
Κάτι παρόμοιο είναι αναγκαίο να γίνεται και στη ζωή του παιδιού. Ο γονιός θα βάλει «όρια» στο παιδί. Ευνόητο βέβαια είναι ότι θα λάβει υπόψη του την προσωπικότητα του παιδιού του. Κι αν χρειαστεί αύριο θα βάλει άλλα για να πετύχει κάτι καλύτερο. Αλλά πάντως θα βάλει «όρια». Δεν θα αφήσει την αγωγή του παιδιού του να είναι ξέφραγο αμπέλι στις ορέξεις του παιδιού, στις παγίδες της καταναλωτικής κοινωνίας, στην εκμετάλλευση των κάθε λογής «εμπόρων», στην πανουργία του διαβόλου και των οργάνων του.
Τα παιδιά χρειάζονται τα «όρια» διότι δεν έχουν την πείρα της ζωής για να προστατευθούν από τις πολυάριθμες παγίδες της καθημερινότητας. Δεν έχουν ακόμα ανεπτυγμένες τις λογικές αλλά και τις πνευματικές διεργασίες για να μετρήσουν τον κίνδυνο ή την απαξία ενός πράγματος ή μιας συμπεριφοράς ή τέλος πάντων μιας επιλογής.
Το παιδί όσο κι αν φαίνεται κάποιες φορές να δυσανασχετεί στην πραγματικότητα θέλει τα «όρια». Θέλει να γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει.
Κι ακόμα αισθάνεται ασφάλεια διότι γνωρίζει ότι τα «όρια» που του θέτει ο γονιός είναι όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί με ασφάλεια και σιγουριά, αλλά και με όφελος για την προσωπικότητά του. Επίσης από πολλές προηγούμενες περιπτώσεις είναι πεπεισμένο για την αγάπη του γονιού. Εξ άλλου στην πράξη έχει γνωρίσει ότι ο γονιός θέτει «όρια» σήμερα και αύριο τα αλλάζει και τα διευρύνει διότι βλέπει τη σωστή αναπτυξιακή πορεία της προσωπικότητας του παιδιού του. Νιώθει ότι ο γονιός είναι ο προπονητής του για τη ζωή και δεν δυσανασχετεί όταν ο γονιός με τη θέσπιση ορίων προσπαθεί να του ανεβάσει τις επιδόσεις.
Επί πλέον το παιδί νιώθει ότι ο γονιός μέσα από τη θέσπιση ορίων στη ζωή του εκδηλώνει ένα μέρος της γονικής αγάπης και φροντίδας που έχει γι’ αυτό. Αντίθετα όταν ο γονιός δεν βάζει «όρια» στο παιδί του και του τα παρέχει όλα ή του τα επιτρέπει όλα στην πραγματικότητα το παιδί νιώθει ότι ο γονιός με τον τρόπο αυτό το «δωροδοκεί» για να έχει την ησυχία του αυτός και να ζει στον κόσμο του, για να μην πολυσκοτίζεται με την υπόθεση «παιδί». Νιώθει δηλαδή μια μορφή εγκατάλειψης και αδιαφορίας ίσως και απόρριψης από την πλευρά του γονιού.
Η θέσπιση «ορίων» όμως είναι και ασφάλεια για τον ίδιο τον γονιό. Διότι αισθάνεται ότι με τον τρόπο αυτό κάνει ότι περνάει από το χέρι του για το παιδί του. Και επί πλέον, τουλάχιστον κάτω από ομαλές συνθήκες, δεν θα βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες και το παιδί θα έχει μια καλή πορεία που θα είναι χαρά και αγαλλίαση για το γονιό και για το ίδιο το παιδί.
Η φωτογραφία είναι από το http://vatopaidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου