ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τι είδους όμως είναι οι εντολές της εκκλησίας;  δεν έχουν τίποτα το βαρύ. Αυτά, λέει, που θέλετε να κάνουν οι άνθρωποι για σας αυτά να κάνετε και εσείς γι' αυτούς. Βλέπεις πως δεν πρόσθεσε τίποτε παράξενο, αλλά όσα από την αρχή νομοθέτησε η φύση. Εκείνα λέει που εσύ ο ίδιος θέλεις να σου κάνουν αυτοί που είναι δίπλα σου, αυτά κάνε και εσύ ο ίδιος. Θέλεις να επαινείσαι; Να επαινείς και εσύ. Θέλεις να μην αρπάζουν τα πράγματά σου; Να μην αρπάζεις και εσύ. Θέλεις να σε τιμούν ; Να τιμάς και εσύ. Θέλεις  να σε ελεούν; Να ελεείς και εσύ . Θέλεις να σε αγαπούν; Να αγαπάς και εσύ. Θέλεις να μην ακούς κακά λόγια για σένα; Να μη λες ούτε και συ για τους άλλους.

Και πρόσεχε την ακριβολογία δεν είπε όσα δεν θέλετε να σας κάνουν να μην τα κάνετε και σεις, αλλά είπε όσα θέλετε. Επειδή, λοιπόν, δύο είναι οι δρόμοι που οδηγούν προς την αρετή· δηλαδή, ο ένας μεν δρόμος είναι η απαλλαγή από την κακία, ο άλλος δε η εκτέλεση των αρετών, αυτή βάζει πρώτη φανερώνοντας με αυτή και εκείνη. Και για μεν την μία έκαμε υπαινιγμό με τα λόγια εκείνο που εσύ μισείς να μην το κάνεις στον άλλον, και τον άλλο δρόμο τον φανέρωσε καθαρά με το να ειπεί, όσα θέλετε να κάνουν οι άνθρωποι σε σας, να κάνετε κι εσείς σ' αυτούς.

{Υπάρχει όμως και μια άλλη εντολή}. Ποιά είναι αυτή; Το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας.

Τι θα μπορούσε να υπάρξει ευκολότερο από αυτό; Διότι, το να μισεί κανείς είναι εύκολο, και εφαρμόζεται εύκολα. Διότι αν έλεγε, ενώ είστε άνθρωποι να αγαπάτε τα θηρία, η προσταγή αυτή θα ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί. Δεν μπορούμε να πούμε όμως ότι είναι δύσκολο τη στιγμή που ενώ είμαστε άνθρωποι έδωσε εντολή να αγαπάμε τους ανθρώπους. Τώρα, λοιπόν,  το ότι είμαστε από την ίδια ουσία και η συγγένεια μας βοηθάνε πάρα πολύ. Αλλά  και η ίδια η φύση μάς συμβουλεύει να το κάνουμε αυτό. Αυτό ακριβώς γίνεται και με τα λιοντάρια και με τους λύκους. Διότι και εκεί η συγγένεια της φύσεως οδηγεί στη φιλία. Ποιά λοιπόν απολογία θα μπορούσαμε να έχουμε εμείς, όταν μεν εξημερώνουμε τα λιοντάρια και συγκατοικούμε μαζί με αυτά, δεν προσελκύουμε όμως κοντά μας τους συνανθρώπους μας; Δεν βλέπετε, ότι πολλοί γυρίζουν εδώ και εκεί για να βρουν γέροντες και γερόντισσες ώστε να τους κληρονομήσουν; και ανέχονται, ενώ είναι ακόμα νέοι και γεμάτη σφρίγος, να κάθονται συνεχώς κοντά στους γέροντες και να υπομένουν όλα τα κακά των γηρατειών, όπως τους πόνους των ποδιών και τα άλλα νοσήματα των γηρατειών και το συνάχι; Και βέβαια εκεί μεν υπάρχουν χρήματα, η ελπίδα όμως είναι αβέβαιη, ενώ εδώ στα πράγματα τα πνευματικά υπάρχει ουρανός και πριν από τον ουρανό το να φανούμε ευάρεστοι στον ίδιο το Θεό .

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον Δ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 204 - 206.