Όποιος κάνει το κακό στον άλλον πρωτίστως κάνει ζημιά στον εαυτό του

Για παράδειγμα:

Είναι κάποιος πλεονέκτης; Οδήγησε τον εαυτό του στο χαμό και στην απώλεια. Διότι ο αδικημένος, πολλές φορές μπορούμε να πούμε ότι ωφελήθηκε  κιόλας, ενώ ο ίδιος ο άδικος και πλεονέκτης την ψυχή του την πρόδωσε.

Αδίκησε κάποιος; Στον εαυτό του πρώτα βύθισε το ξίφος. Διότι η κατ' εξοχήν κακοπάθεια δεν είναι το να πάθει κάποιος ένα κακό σε κάποια στιγμή, αλλά το να διαπράττει το κακό.

Για το λόγο αυτό και ο Απόστολος Παύλος συμβούλευε, (ότι είναι καλό,) να προτιμάει κανείς να αδικείται από τους άλλους, παρά να αδικεί ο ίδιος τους άλλους.

Και ο Χριστός έδωσε εντολή να δέχεται κάποιος ράπισμα και να μην ανταποδίδει ράπισμα. Και επιπλέον να δέχεται πρόθυμα να κακοπαθήσει.

Αυτό είναι δείγμα της μέγιστης δυνάμεως, αυτό δημιουργεί υπομονή, αυτό κάνει την ψυχή πάρα πολύ δυνατή, αυτό κάνει τον άνθρωπο ανώτερο από τα πάθη.

Διότι αυτός ο οποίος αδικεί τον άλλον, ή τον χτυπάει, ή τον βρίζει, (έπαθε την εξής ζημιά), πρώτα αυτός έγινε υποχείριο του πάθους, και όταν πλέον έγινε αιχμάλωτος (του πάθους) τότε νομίζει ότι είναι σε πλεονεκτική θέση και ότι μπορεί και αδικεί τον πλησίον.

Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι αυτός πρώτα έπαθε τα χειρότερα, αφού τελικά έγινε δούλος στην χειρότερη δουλεία, τη δουλεία των παθών.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον Ζ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 368.