Και όμως… Ξέχασε τον πλακούντα!

Καλησπερα… Oπως ολες οι μανουλες ηθελα και εγω να μοιραστω την δικη μου ιστορια.

Aποφασισα μετα απο 6 χρονια γαμου οτι ειμαι ετοιμη να γινω μανουλα. Eπισκεφθηκα τον χρονια γυναικολογο μου (που αν και μενω πλεον επαρχια, συνεχισα να πηγαινω Αθηνα μονο για εκεινον)

Όλες ολες οι εξετασεις ηταν αψογες και ο γιατρος μου ειπε οτι ειμαι υγιεστατη και να αρχισουμε τις προσπαθειες. Μετα απο 5-6 μηνες και συγκεκριμενα στις 11 Οκτωβριου στα γενεθλια μου εκανα το τεστ και ειδα οτι ειμαι εγκυος!!!!! Τι χαρα!!!!!

Με εφαγαν τα ταξιδια για να πηγαινω καθε μηνα στον γιατρο μου και δυστυχως ο καιρος και η θαλασσα δεν ηταν παντα με το μερος μου… Ολο ζαλαδα και εμετοι στο πλοιο ενω ειχα μια εξαιρετη εγκυμοσυνη.

Οι μηνες περασαν γρηγορα και ανυπομονουσα να δω την κορουλα… Πως να ειναι; Σε ποιον να μοιαζει; Πανω απο ολα… θα ειναι καλα; Ελεγα συνεχεια «Παναγια μου, να πανε ολα καλα και να προλαβω να παω Αθηνα… Θα πεθανω αν γεννησω εδω στην επαρχια!«

Εχουμε νοσοκομειο, ευτυχως δεν εχει χρειαστει να νοσηλευτω, αλλα εχω ακουσει και πολλα καλα και κακα και οσο να ‘ναι νιωθεις σιγουρια -δυστυχως- εκει που πληρωνεις και ποσο μαλλον στον επι χρονια γυναικολογο σου.

Να μην τα πολυλογω…

21 Μαιου ο γιατρος μου ειπε να ανεβω για να ειμαι κοντα, γιατι ανα πασα στιγμη τηα γεννησω. Καθε εβδομαδα επισκεπτομουν τον γιατρο στο ιατρειο του -με ανταμοιβη φυσικα- και ολο μου ελεγε «Αργει ακομα η κορη!«

17 Ιουνιου εκλεινα και τον 9ο μηνα και μου ειπε ο γιατρος στις 12 το ξημερωμα να παω στο νοσοκομειο, να κοιμηθω καλα και το πρωι θα ερθει να μου βαλει πονους για να γεννησω.

Πηγα οντως τη νυχτα στο μαιευτηριο και αφου εγιναν οι γνωστες και απαραιτητες εξετασεις, μου λεει η νοσοκομα «Πονας κοπελα μου;«

«Οχι» απανταω

«Καλε εσυ» μου λεει «γεννας και δεν το εχεις καταλαβει; Εχεις 3 διαστολη!«

Τι ευτυχια, Χριστε μου!!!!

Δεν προλαβα και πολλα να σκεφτω.. ηταν ολα γρηγορα και πραγματικα ανωδυνα! Στις 3:30 ειχα ηδη γεννησει!

Επιστρεψαμε στο νησι με την κορακλα μας, αλλα εγω δεν ενιωθα καλα… αδυναμη πολυ! Περασανε 15 μερες…

Μια νυχτα, καθως θηλαζα το αστερακι μου, πλυμμηρισα κυριολεκτικα στο αιμα… Ο γιατρος μου αφαντος στο τηλέφωνο. Με κατεβασαν αρων αρων στο νοσοκομειο… σε αυτο το νοσοκομειο που εχω ορκιστει οτι δεν θα παω ΠΟΤΕ…. Ολα αυτα εγιναν στις 4 το ξημερωμα… γιατροι δεν υπηρχαν, παρα μονο καποιοι που μαθαιναν…

Με ξαπλωσαν στο κρεβατι και ολο με τρυπουσαν. Ή μου περνανε αιμα ή μου έβαζαν ορους…. μου χιλιοτρυπησαν τα χερια μου…

Με τα πολλα ηρθε ο γυναικολογος και αφου με εξετασε μου λεει «Κοριτσι μου, δεν σου αφαιρεσε ο γιατρος σου τον πλακουντα…. Μετα απο 15 ημερες ζεις απο θαυμα!«

Με καθαρισε και μου φερθηκε τελεια! Πανω απο ολα μου φερθηκε ανθρωπινα και χωρις ουτε 1 ευρω αμοιβη…

Ολη αυτη την ιστορια την ειπα, γιατι τελικα ειναι χαζο να πιστευουμε οτι στα μεγαλα νοσοκομεια πανε ολα καλα… Νοσηλευτηκα εκει που κοροιδευα και ειμαι καταενθουσιασμενη για τον γιατρο που με εσωσε….

Ο γιατρος μου απο την Αθηνα δεν ξανασηκωσε ποτε το τηλεφωνο του και ο γιατρος της επαρχιας, οποτε βλεπει στον δρομο τον αντρα μου παντα ρωταει αν ειμαι καλα!

Θεε μου, σε ευχαριστω που με εκανες καλα, γιατι εχω να μεγαλωσω με τον καταπληκτικο αντρα μου την μονακριβη μας!

πηγή