Πως περνούσε τις νύχτες του ο Βασιλιάς Δαβίδ

«Απόκαμα από τους στεναγμούς μου, θα λούσω κάθε νύχτα το κρεβάτι μου και θα βρέξω το στρώμα μου με τα δάκρυα μου».

Ας τα  ακούσουν αυτά εκείνοι που ζουν φτωχικά και  άσημα, δηλαδή ποιά μετάνοια έδειχνε εκείνος που ήταν βασιλιάς και φορούσε την πορφύρα. Ας τα ακούσουμε και ας νιώσουμε συγκίνηση. Δεν απόκαμε απλά, αλλά κουραστηκε απ' τους στεναγμούς. Δεν δάκρυσε απλά, αλλά και έλουσε το κρεββάτι του με δάκρυα. Όχι μια ή δύο ή και τρεις μέρες, αλλά κάθε νύχτα.

Και δεν μιλάει μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον. Και βέβαια μη νομίσετε, ότι αυτά τα έκανε μια φορά και στη συνέχεια άφησε τον εαυτό του να ησυχάσει, αλλά συνέχισε να το κάνει αυτό σ' όλη του τη ζωή. Όχι όπως κάνουμε εμείς, που πολλές φορές, αφού κάνουμε αυτό μια φορά, για την ακρίβεια ούτε μία, στη συνέχεια παραδίνουμε τον εαυτό μας στα γέλια, στις απολαύσεις της ζωής, και στην άνεση. Όμως εκείνος δεν ενεργούσε έτσι, αλλά περνούσε όλη τη ζωή του με δάκρυα.

 Αυτή λοιπόν την εξομολόγηση, αυτή τη ζωή, ας μιμηθούμε και εμείς. Διότι εάν δεν θελήσουμε να κλάψουμε εδώ, οπωσδήποτε είμαστε αναγκασμένοι να θρηνήσουμε και να κλάψουμε εκεί στην άλλη ζωή, εκεί μεν χωρίς καμιά ωφέλεια, ενώ εδώ με πάρα πολύ κέρδος. Και εκεί μεν θα κλάψουμε και θα θρηνήσουμε με ντροπή, ενώ εδώ με πολύ κοσμιότητα.

Το ότι βέβαια αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε, άκουσε τι λέει σχετικά ο Χριστός: «Εκεί θα υπάρχει το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών». Όμως δεν θα τα πάθουν αυτά αυτοί που κλαίνε εδώ, διότι αυτή θα απολαύσουν πολύ μεγάλη παρηγοριά εκεί στην άλλη ζωή. Διότι λέει: «Μακάριοι είναι αυτοί που πενθούν διότι αυτοί θα παρηγορηθούν»». Και αλλού λέει: «Αλίμονο σε εσάς τους πλούσιους, διότι έχετε την παρηγοριά σας. Ας τα ακούσουν όλοι αυτοί, που έχουν τα ασημένια κρεβάτια, πιο ήταν το κρεβάτι του βασιλιά Δαυΐδ. Δεν ήταν διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και χρυσοστόλιστο, αλλά ήταν λουσμένο με τα δάκρυα. Οι νύχτες γι' αυτόν δεν ήταν νύχτες αναπαύσεως, αλλά ήταν νύχτες θρήνων και οδυρμών. Επειδή την ημέρα τον αποσπούσαν οι πολλές (κρατικές και άλλες) φροντίδες, τον χρόνο που όλοι άνθρωποι τον χρησιμοποιούν για ανάπαυση, αυτός εκείνο τον χρόνο τον μετέβαλλε σε χρόνο εξομολογήσεως, και θρηνούσε τότε πιο πολύ και πιο θερμά.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον ΣΤ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 262 - 264.