Τα βάσανα των κακών και η απόλαυση των εναρέτων

Πρέπει λοιπόν και εμείς, να υπομένουμε όλα τα κακά, όχι με την ελπίδα της ουράνιας βασιλείας, ούτε με κάποια άλλη ελπίδα για αγαθά τα οποία πρόκειται να έρθουν στο μέλλον, αλλά για τον ίδιο το Θεό.

Και δυστυχώς υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είναι νωθροί και κοιμισμένοι και δεν ασκούν την αρετή, ούτε και για την αμοιβή την οποία υπόσχεται ο Θεός.

Και ο μεν Θεός, αν και υπόσχεται βασιλεία δεν εισακούεται, ενώ ο διάβολος αν και γίνεται αιτία για να οδηγηθεί κάποιος στη γέεννα, αυτός (δηλαδή ο διάβολος) δυστυχώς αγαπιέται από τους ανθρώπους.

Τι υπάρχει λοιπόν φοβερότερο από αυτή την μανία; Και γιατί να αναφέρω τη γέεννα που είναι μια μελλοντική τιμωρία. Δυστυχώς ο διάβολος έχει πολλούς που τον ακολουθούν, και πριν από τη γέεννα στην εδώ ζωή, παρά το ότι πολλές φορές δημιουργεί πόνο, ντροπή, γέλιο και αμέτρητες τιμωρίες.

Σκέψου λοιπόν αυτόν ο οποίος είναι μοιχός· σκέψου ότι ζει σ' αυτή την ζωή πιο άθλια από όλους τους ανθρώπους, και πριν από τη γέννα όλα τα υποψιάζεται, τρέμει τις σκιές, και προς κανέναν δεν βλέπει με καθαρό μάτι, αλλά όλους τους φοβάται· εκείνους οι οποίοι γνωρίζουν την πράξη του, εκείνους οι οποίοι δεν τη γνωρίζουν. Παντού βλέπει ξίφη ακονισμένα, πεθαμένους κρεμασμένους. Παντού βλέπει δημίους και δικαστήρια.

Πες μου λοιπόν τώρα, έχει κάτι παρόμοιο η σωφροσύνη, έστω και αν συνοδεύεται από αμέτρητους πόνους; Δεν είναι πάντοτε χαρούμενος ο σώφρων άνθρωπος, ενώ ο μοιχός ζει πάντοτε μέσα στη στεναχώρια και στο σκοτάδι;

Το ίδιο μπορούμε να δούμε τώρα να συμβαίνει και στους άλλους, σ' εκείνους δηλαδή που νικιούνται από την οργή, και σ’ εκείνους οι οποίοι νικάνε την οργή· σ' εκείνους που αρπάζουν τα υπάρχοντα των άλλων, και σ' εκείνους που δίνουν και τα δικά τους για χάρη του Θεού . Ή καλύτερα να πούμε που έχουν την πρόθεση να τα δώσουν. Διότι οι μεν ενάρετοι κάθονται αναπαυμένοι μέσα στο λιμάνι, ενώ οι άλλοι περνάνε την κάθε μέρα τους ρίχνοντάς τον εαυτό τους μέσα στην αβεβαιότητα των κακών της παρούσας ζωής. Εκτός δε από αυτά, όταν προχωρήσει πια ηλικία (δηλαδή όταν γεράσουν), εκείνος ο οποίος έχει συγκάτοικό του την πλεονεξία και την ακολασία, και δεν τον ικανοποιεί πλέον αυτή, και ο φόβος του θανάτου βρίσκεται μπροστά στα μάτια του, σκέψου ποια κακά υποφέρει.

Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με εκείνον ο οποίος ζει ενάρετη ζωή, αλλά τότε περισσότερο χαίρετε και ευφραίνεται όταν φτάσει στα γεράματά του , διότι τότε η απόλαυσή του δεν μαραίνεται σαν το λουλούδι, αλλά ανθίζει ακόμα περισσότερο. Έτσι, λοιπόν, -στους ακόλαστους, στους μοιχούς, στους πλεονέκτες, στους κοιλιόδουλους,- τα γηρατειά οδηγούν στην ελάττωση της απόλαυσης εκείνων στα οποία έγιναν δούλοι. Ενώ σ’ εκείνους οι οποίοι ζουν ενάρετη ζωή, στα γεράματα υπάρχει αύξηση της απόλαυσης από την αρετή την οποία ζουν.

Μετά από αυτά και πριν να έρθει η γέννα της άλλης ζωής, και πριν να έρθουν εκείνα τα δυσάρεστα, είναι αρκετά όλα όσα είπαμε παραπάνω να συνταράξουν τη διάνοια (και να την οδηγήσουν) προς το καλό .    

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά στο νου μας ας αποφεύγουμε την κακία, ας προτιμάμε την αρετή και ας αγαπάμε το Θεό, όχι για αυτά που μας δίνει, αλλά για αυτόν τον ίδιο. Έτσι σ’ ετούτη τη ζωή θα βαδίσουμε το δρόμο της αρετής, ο οποίος είναι μεν στενός από τη φύση του αλλά γίνεται ευρύχωρος από την καλή διάθεση των οδοιπόρων αυτής της ζωής.

Αυτόν λοιπόν το δρόμο είθε να βαδίσουμε μέχρι το τέλος του, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων . Αμήν.

 Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον Ζ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 376-380.