ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

Τη Τετάρτη του Παραλύτου, την της Μεσοπεντηκοστής εορτάζομεν εορτήν.

Αυτή την εορτή την εορτάζουμε εξ αιτίας των δύο μεγάλων εορτών του Πάσχα και της Πεντηκοστής.  Η σημερινή εορτή ευρίσκεται ακριβώς στη μέση και συνδέει αυτές τις δύο μεγάλες εορτές της πίστεώς μας, γι’ αυτό παίρνει τη λαμπρότητά της και μεγαλύνεται και από τις δύο.  Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως, όταν λέμε Πασχα και Πεντηκοστή, δεν εννοούμε τις εορτές των  Εβραίων, αλλά τις δικές μας.

 Η υπόθεση της σημερινής εορτής έχει ως εξής·  Όταν ο Χριστός έκανε το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου στην Προβατική κολυμβήθρα, το οποίο εορτάσαμε την περασμένη Κυριακή, οι  Ιουδαίοι έψαχναν να βρουν τρόπο για να Τον θανατώσουν. Αιτία; Σκανδαλίζονταν, λέει, γιατί τάχα ο Χριστός δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου -το θαύμα εκείνο έγινε την ημέρα του Σαββάτου.

 Ο Χριστός, λοιπόν, έφυγε από  ‘κει, πήγε στη Γαλιλαία και ζούσε στα βουνά της περιοχής εκείνης. Τότε έκανε και το μέγιστο εκείνο θαύμα, όταν με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να υπολογιστούν τα παιδιά και οι γυναίκες που ήταν μαζί τους. Σε λίγο έφθασε κι η εορτή της Σκηνοπηγίας, που ήταν πολύ μεγάλη για τούς  Ιουδαίους.

 Αποφάσισε, λοιπόν, ο Χριστός να πάει πάλι στα  Ιεροσόλυμα.  Εκινείτο όμως στα κρυφά, όχι δημόσια. Περίπου στα μισά της εορτής (η οποία είχε διάρκεια οκτώ ημερών) ανέβηκε στο ιερό και δίδασκε.  Όλοι έμειναν κατάπληκτοι απ’ τη διδασκαλία Του.  Επειδή Τον φθόνησαν όμως, έλεγαν· «Πως αυτός ξέρει γράμματα, χωρίς να έχει πάει σε κάποιο σχολείο για να μάθη»;  Ο Χριστός όμως δεν είχε ανάγκη από σχολείο.  Ήταν ως άνθρωπος ο νέος  Αδάμ και ήταν πλήρης σοφίας, όπως και ο πρώτος  Αδάμ μέσα στον Παράδεισο.  Επί πλέον όμως ήταν και Θεός. Και σαν Θεός ήταν πάνσοφος.

 Γόγγυζαν, λοιπόν, εναντίον Του οι  Ιουδαίοι κι ετοιμάζονταν να Τον φονεύσουν. Αυτός όμως και πάλι τούς ήλεγξε και τούς απέδειξε δια του Νόμου ότι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την τήρηση του Νόμου, αλλά τον χρησιμοποιούν μόνο σαν επιχείρημα εναντίον Του. Τούς προκάλεσε μάλιστα  λέγοντας· «Γιατί ζητάτε να με σκοτώσετε»; Και συνέχισε· «Εάν ενδιαφέρεστε πραγματικά για την τήρηση του Νόμου, γιατί στρέφεσθε εναντίον μου και θυμώνετε μαζί μου;  Επειδή θεράπευσα έναν άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου;  Ο Μωϋσής δεν έχει νομοθετήσει ότι μπορείτε να καταλύσετε το Σάββατο; Δεν το γράφει αυτό, όταν ομιλεί για την περιτομή, ότι μπορεί να γίνει και το Σάββατο»; Συνομίλησε μαζί τους πάρα πολύ για το θέμα αυτό και τούς απέδειξε ότι Αυτός είναι  Εκείνος που έδωσε το Νόμο, κι επομένως δε μπορούν να Τον κατηγορούν για παραβάτη του. Τούς απέδειξε ότι είναι ίσος με τον Πατέρα και ότι, εφόσον ο Πατήρ εργάζεται μέχρι τώρα, κι Αυτός ως Υιός ίσος με τον Πατέρα εργάζεται και δε δεσμεύεται από την αργία του Σαββάτου. Οι  Ιουδαίοι όμως κινήθηκαν εναντίον Του. Την τελευταία ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας Τον λιθοβόλησαν.  Όμως ούτε μία από τις πέτρες που πέταξαν εναντίον Του δεν Τον άγγιξε.  Ύστερα, αφού έφυγε από  κει, βρήκε τον εκ γενετής τυφλό και του έδωσε την όρασή του.

Πρέπει δε να γνωρίζουμε ότι τρεις ήταν οι πιο μεγάλες εορτές των  Ιουδαίων. Πρώτη ήταν η γιορτή του Πάσχα, η οποία εορταζόταν τον πρώτο μήνα (αντιστοιχεί περίπου στο δικό μας Μάρτιο). Την εορτή αυτή την έκαναν σε ανάμνηση της διαβάσεως της  Ερυθράς Θαλάσσης. Δεύτερη μεγάλη εορτή ήταν η Πεντηκοστή. Αυτή τούς θύμιζε τη ζωή τους μέσα στην έρημο μετά από τη διάβαση της  Ερυθράς Θαλάσσης. Πενήντα ολόκληρες μέρες είχαν ζήσει μέσα στην έρημο μετά τη διάβαση μέχρι τότε που πήραν το νόμο του Μωϋσή (στο όρος Σινά). Τρίτη μεγάλη εορτή τους ήταν η Σκηνοπηγία. Γινόταν σε ανάμνηση της Σκηνής (του Μαρτυρίου), την οποία έστησαν με αρχιτέκτονα τον Βεσελεήλ. Το σχέδιό της το είδε ο Μωϋσής μέσα στη νεφέλη επάνω στο όρος  Σινά και αυτός κατηύθυνε τον Βεσελεήλ για την κατασκευή της. Αυτή η εορτή κρατούσε επτά ημέρες. Τούς θύμιζε τη συγκομιδή των καρπών και την κατάπαυση (ανάπαυση από κάθε έργο) μέσα στην έρημο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εορτής, μάλιστα, στάθηκε ο  Ιησούς και φώναξε με δυνατή φωνή· « Όποιος διψάει, ας έρθει κοντά μου και ας πιει».

 Επειδή, λοιπόν, με τη διδασκαλία Του εκείνη ο Χριστός απέδειξε τον εαυτό Του ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο μεσίτης μεταξύ του αιωνίου Πατρός και των ανθρώπων, Αυτός που ένωσε τα διεστώτα, γι’ αυτό εορτάζουμε την σημερινή εορτή. Την ονομάζουμε μάλιστα Μεσοπεντηκοστή, επειδή είναι το μέσον των πενήντα ημερών από το Πασχα μέχρι την έλευση του Παναγίου Πνεύματος.  Έτσι η Μεσοπεντηκοστή παίρνει την τιμή και τη λαμπρότητά της και από τις δύο μεγάλες εορτές (Πάσχα και Πεντηκοστή). Για παρόμοιο λόγο νομίζω ότι θεσπίσθηκε να εορτάζεται η εορτή της Σαμαρείτιδος μετά τη Μεσοπεντηκοστή, επειδή και στην εορτή αυτή αναφέρονται πολλά περί του Μεσσίου και λέγονται πολλά απ’ το Χριστό και τη Σαμαρείτιδα για την πνευματική πείνα και δίψα, όπως κι εδώ. Μάλιστα στον Ευαγγελιστή  Ιωάννη το θαύμα του τυφλού αναφέρεται πριν απ’ τα σχετικά με την Σαμαρείτιδα.

Τω απείρω ελέει σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς.