Πολλές φορές στο blog αυτό γίνεται λόγος για την ανύστακτη φροντίδα που πρέπει να έχει ο γονιός για τα παιδιά του. Ίσως μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις να γίνεται βαρετή η επανάληψη αυτής της ανάγκης για συνεχή φροντίδα.
Από 2-3 φίλους διατυπώθηκε η άποψη ότι οι γονείς δεν έχουν την “πολυτέλεια” του χρόνου ώστε να ζουν καθημερινά με την έγνοια πως θα συμπεριφερθούν στο παιδί τους ή στα παιδιά τους, διότι έχουν και χίλια δυο άλλα πράγματα να κάνουν.
Η ένσταση των φίλων φαίνεται λογική. Ο χρόνος των γονιών είναι πράγματι λίγος. Οι ανάγκες της εργασίας και της οικογένειας πάρα πολλές. Άρα, λένε, δεν περισσεύει χρόνος να ασχοληθεί κανείς με μεγάλη επιμέλεια για το παιδί ή τα παιδιά. Έτσι τα θέματα της τεκνοανατροφής μπαίνουν σε κακής ποιότητος “αυτόματο πιλότο”. Γι' αυτό βλέπουμε τα παιδιά μας να μην ξέρουν τί είναι, ούτε τί θέλουν, ούτε πού πάνε.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας για την ανατροφή των παιδιών (στο έργο του περί ανατροφής των τέκνων), τονίζει σε γενικές γραμμές στο γονιό: “πρόσεχε διότι ανατρέφεις έναν πολίτη της Βασιλείας του Θεού”. Έχουμε δηλαδή σαφή οδηγία ότι η ανατροφή την οποία θα δώσουμε, θα πρέπει να οδηγήσει τα παιδιά στη Βασιλεία του Θεού. Παρ' όλα αυτά εμείς δεν αισθανόμαστε (κατά πλειοψηφία) την αποστολή μας στην ανατροφή των παιδιών με τέτοιο περιεχόμενο.
Δεν διδάσκουμε σωστά στο σπίτι, στο σχολείο, στην Εκκλησία, στο Πανεπιστήμιο, στο στρατό, στην κοινωνία γενικά, διότι δεν έχουμε χρόνο.
Δεν δίνουμε το καλό παράδειγμα σαν γονείς, σαν εκπαιδευτικοί, σαν κληρικοί, σαν προϊστάμενοι, σαν διευθυντές, σαν μεγαλύτεροι, σαν ηγέτες, διότι δεν υπάρχει χρόνος. Ο λίγος χρόνος που έχουμε αφιερώνεται στη δουλειά, στην καριέρα και αλλού.
Το αποτέλεσμα:
Πρώτον η παρακμιακή πορεία των παιδιών μας. Πλήθος τα προβλήματα και οι διαστρεβλώσεις: αρνητική συμπεριφορά, ασέβεια, υλισμός, αθεΐα, ανηθικότητα, ανηθικότητα, ναρκωτικά, αλκοόλ, κομπίνες, αναξιοκρατία, διαγραφή προτύπων, γκρέμισμα αξιών, αναρχισμός, μπούλινγκ, αδικία, παραβατική συμπεριφορά, και γενικά μια κοινωνία παιδιών χωρίς Θεό και αρχές.
Δεύτερον, αυτό είναι τραγικό. Μας εκδικείται ο χρόνος τον οποίο δεν δώσαμε στα παιδιά μας. Ο χρόνος τον οποίο δεν δώσαμε τότε που έπρεπε, στην ανατροφή των παιδιών μας, αυτός τώρα μας εκδικείται. Και παίρνει την ρεβάνς. Ναι! Δεν αφιερώσαμε τότε χρόνο, διότι μας απασχολούσαν και μας ροκάνιζαν το χρόνο πολλά άλλα... δουλειές, καριέρα, καλοπέραση, ξεκούραση κ.ά. και τώρα;
Τώρα αφιερώνουμε χρόνο δικό μας και ξοδεύουμε χρήμα δικό μας για να πάμε τα μεγαλωμένα πλέον παιδιά μας από τον ένα ψυχολόγο στον άλλο, από το ένα κέντρο απεξάρτησης στο άλλο. Αφιερώνουμε χρόνο δικό μας για να τα περιμένουμε ξάγρυπνοι μέχρι τα χαράματα για να γυρίσουν από τα νυχτοπερπατήματα και από την κατασπατάληση χρόνου δικού τους και χρημάτων δικών μας σε μια ζωή σπάταλη χωρίς ιδανικά και χωρίς Θεό.
Και παραξενευόμαστε που τα παιδιά παίρνουν κακό δρόμο ή που δεν ακούνε συμβουλές ή που δεν διορθώνονται ή που μας διαλοστέλνουν και κάνουν το δικό τους.
Δεν τους δώσαμε χρόνο τότε που έπρεπε και τώρα μας παίρνουν όλο το χρόνο μας και όλο το χρήμα είτε για την σπάταλη και αμαρτωλή ζωή τους είτε για να διορθώσουμε τα σωματικά ή τα ψυχολογικά ή τα πνευματικά στραπατσαρίσματα τα οποία έχουν υποστεί. Και δυστυχώς πάρα πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Και φτάσαμε να λέμε “να βάλει ο Θεός το χέρι Του” διότι το παιδί δεν πάει καλά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Ναι διότι τότε που έπρεπε να αφιερώσουμε χρόνο και να κάνουμε κάτι δεν κάναμε αυτό που μπορούσαμε, και βρίσκαμε γι' αυτό ένα σωρό δικαιολογίες.
“Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου