ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

Την παραμονή των Θεοφανείων οι αγρότες κυρίως της Αντιμάχειας και της Καρδάμενας έχουν έθιμο να κάνουν «μαρμαρίτες», δηλ. τηγανίτες, που το όνομά τους πήραν από το μάρμαρο, πάνω στο οποίο ψήνονται. Γίνονται από ζυμάρι ανεβατό, ανακατωμένο με αρκετό νερό και ταραγμένο ώστε να γίνει νερουλό. Μ’ ένα «αγκλούπιν» (νεροκολοκύθα) ή κανάτι χύνουν το ζυμάρι πάνω σε «καϊνατισμένο» (πυρακτωμένο) μάρμαρο.
Το ζυμάρι απλώνεται κυκλικά, γεμάτο από άπειρες μικρές οπές σαν το σφουγγάρι. Αφού ψηθούν οι μαρμαρίτες, τρώγονται βουτηγμένοι στο μέλι ή στο «πετουμέζι» την παραμονή των Φώτων, που είναι μέρα νηστήσιμη, ενώ τις άλλες μέρες τηγανίζονται, αφού βουτηχτούν σε χτυπημένο αυγό και πασπαλίζονται με ζάχαρη ή βρέχονται με μέλι ή πετουμέζι.

Ανήμερα τα Φώτα, μετά τη Λειτουργία, τελείται πανηγυρικά στις εκκλησιές ο «Μέγας Αγιασμός» και στη συνέχεια γίνεται η κατάδυση του Σταυρού στη θάλασσα, για να αγιασθούν και τα νερά. Πολλοί είναι οι νέοι που θα βουτήξουν στο κρύο νερό για να πιάσουν τον Σταυρό, ενώ τρία λευκά περιστέρια-που συμβολίζουν την Αγία Τριάδα- αφήνονται να πετάξουν πάνω από το χώρο της τελετής. Εκείνος που θα πιάσει τον Σταυρό θεωρείται τυχερός κι ευλογημένος.

Την παραμονή των Θεοφανείων φέρνουν από την εκκλησιά το «μικρό αγιασμό» μαζί μ’ ένα κλαδί ελιάς και «λαντουρούν» το σπίτι, τις αυλές και τα χωράφια. Από το πρωί της ίδιας μέρας οι παπάδες γυρίζουν και αγιάζουν ψάλλοντας το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε…», ενώ τα μικρά παιδιά τραγουδούν τα ακόλουθα κάλαντα των Φώτων:

Ο μήνας έχει σήμερα πέντε Γενουαρίου       

κι όλοι μας εορτάζουμε τα Φώτα του Κυρίου.

Όλοι οι παπάδες περπατούν με το Σταυρό στο χέρι

και μπαίνουν μες τα σπίτια μας και λεν’ τον «Ιορδάνη».

Βοήθεια να έχετε τον Μέγα Ιωάννη,

στο σώμα και εις τη ψυχή έχει  χαρά μεγάλη.

Εσχίστηκαν οι ουρανοί και βγήκε περιστέρι,

μα περιστέρι δεν ήταν, μον’ ήταν τ’ Άγιο Πνεύμα.

Και τ’ Άγιο Πνεύμα έφυγε, να πάει  να μαρτυρήσει

πως ο Χριστός βαφτίζεται σ’ Ανατολή και Δύση.

Κάτω στα Ιεροσόλυμα και στου Χριστού τον Τάφο,

εκεί δεντρί δεν ήτανε  και δέντρο εφυτρώθη.

Το δέντρο ήταν ο Χριστός κι η ρίζα η Παναγία

και τα περικλωνάρια του ήταν η μαρτυρία,

που μαρτυρούσαν κι έλεγαν για του Χριστού τα Πάθη*.

Κ’ εις έτη πολλά! 

πηγή