Στις έξι Αυγούστου η Εκκλησία εορτάζει το θείο γεγονός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, που έγινε μερικές εβδομάδες πριν από το εκούσιο Πάθος και την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου.
H Μεταμόρφωση έγινε προς ενίσχυση των Μαθητών και στερέωση της πίστης των προς Αυτόν, αφού θα Τον έβλεπαν να υποβάλλεται σε φρικτά πάθη και να πεθαίνει επί του Σταυρού. Έτσι, τους διαφύλαξε από την απελπισία, διότι τα πάθη και ο θάνατός ήταν πράγματα ορατά και επώδυνα, ενώ τα αγαθά, που τους υποσχόταν, πράγματα ελπίδας.
Αφού, λοιπόν, τα «άπαντα … της φρικτής οικονομίας τελέσας θεοπρεπώς», παρέλαβε τους προκρίτους των Αποστόλων, Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο, και ανέβηκε μαζί τους στο όρος Θαβώρ, όπου «μυστικώς της Τριάδος τον τύπον υποδείκνυσι», σύμφωνα με τον υμνογράφο της εορτής.
Ο υμνογράφος της εορτής αναφέρει ότι ο Κύριος «εμφαίνων του αρχετύπου κάλλους την ευπρέπειαν και ταύτην ουχ ολόκληρον … μήπως συν τη οράσει και το ζην απολέσωσιν, αλλ΄ ως ηδύνατο χωρείν».
Η θέα του ακτίστου φωτός ήταν όντος πολύ δυνατή εμπειρία για τους Μαθητές. Οι ιεροί Πατέρες λέγουν ότι, όταν ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο ως φως, γνωρίζεται αγνώστως και θεάται αοράτως, υπεραισθητώς, υπερλογικώς και υπερνοητώς. Από αυτήν την αποκάλυψη ο άνθρωπος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ἔστι Θεός καί οἶον φῶς ἐστι, μᾶλλον δέ πηγή φωτός νοεροῦ τέ καί ἀΰλου».
Μάλιστα, ο θεούμενος αντιλαμβάνεται το άκτιστο φως, όχι λόγω των φυσικών του προσόντων, αφού το θείο φως είναι «ὑπέρ τό φῶς» , αλλά γιατί ο Θεός «τόν Ἑαυτόν γινώσκει, ὁρᾶ καί νοεῖ διά τοῦ θεουμένου, ὅστις τή χάριτι ταύτη τοῦ αὐτοπτικοῦ Θείου φωτός ὁρᾶ ἐν Θεῶ διά τοῦ Θεοῦ τόν Θεόν». Ικάνωσε, λοιπόν, τους οφθαλούς των Αποστόλων να ιδούν το υπερχρόνιο και υπέρλαμπρο Θείο Του Φως, «ἵνα ὅταν» τον «ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον».
Έτσι, αποκαλύπτοντας στους Μαθητές Του την Δόξα της Θεότητός Του, τους επιβεβαίωσε ό, τι είχαν ήδη ομολογήσει προηγουμένως προς τον Ίδιον και παράλληλα ενδυνάμωσε την πίστη τους προς το Πρόσωπό Του. Από τους Αγίους η Μεταμόρφωση του Κυρίου χαρακτηρίζεται ως η «ἐν δυνάμει» φανέρωση «του προ των αιώνων κεκαλυμμένου μυστηρίου», δηλαδή της Βασιλείας, της Δόξας, της Χάρης, του Φωτός του εν Τριάδι Θεού.
Η Μεταμόρφωση είναι το μυστήριο της ογδόης ημέρας, δηλαδή του μέλλοντος αιώνος, που, όπως αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αυτός ο αιώνας διαφαίνεται μετά τη κατάπαυση της εξαήμερης δημιουργίας του κόσμου. Ο Κύριος φανέρωσε τη Χάρη του μέσα από το πανάχραντο του Σώμα, δείχνοντας, έτσι, τη Δόξα της ανθρώπινης Του φύσης, και κατ’ επέκταση και της Εκκλησίας του, αφού, κατά τον Απόστολο Παύλο η Εκκλησία ταυτίζεται με το πανάγιο του Σώμα.
Αυτό σημαίνει ότι οι πιστοί, που είναι μέλη αυτού του Κυριακού Σώματος, μετέχουν της θείας Χάριτος του Θεού. Τη δυνατότητα της μετοχής στη Δόξα του Σώματος του Κυρίου καταδεικνύει το γεγονός ότι, οι δύο Προφήτες εμφανίστηκαν περιβεβλημένοι με Δόξα, αλλά και το ότι, οι τρεις Μαθητές απέβησαν δέκτες των «βολίδων θεότητας».
Η Μεταμόρφωση του Κυρίου είναι για τον άνθρωπο στήριγμα, παρηγοριά, ελπίδα και ζωή. Όπως ενισχύθηκαν οι Μαθητές, κατά τον ίδιο τρόπο, οι άνθρωποι κάθε εποχής λαμβάνουν έλεος εξ ουρανού, προκειμένου να αντέξουν την οδύνη της σταυρωμένης τους ζωής.
Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος όταν προσεύχεται ανοίγουν οι πύλες της καρδιάς του και η Χάρη του Θεού φέρνει δάκρυα στα μάτια του, τα οποία είναι πολύ ευεργετικά, μαλακώνει τη καρδιά του, ξεκουράζει τη σκέψη και του δίνει πίστη, ελπίδα και αγάπη. Αυτοί που ανεβαίνουν τον Γολγοθά, και όσοι είναι επί του Σταυρού, δίπλα στον Χριστό, και αναφωνούν με τον ληστή το «μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία σου», ήδη γνωρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου