Πραγματικός πλούτος είναι να μένεις εσύ δυνατός για τον πιο αδύναμο.

Της Μαρίας Χιώτη.

Χθές ήσουν πάλι εκεί.

Έξω από την πόρτα του γιατρού. Για μια ακόμα φορά να περιμένεις.

Να με στηρίξεις, να μου δώσεις κουράγιο να με βοηθήσεις να σηκωθώ.

Είμαι από τις λίγες υπάρξεις σε αυτό τον κόσμο που σε όλα τα δύσκολα φωνάζω «μπαμπά» αντί για «μαμά».

Γιατί το δικό μου το καταφύγιο είσαι εσύ.

Θυμάμαι από τότε που ήμουν μικρή. «Παιδί χωρισμένων γονιών» που ζεί με την μητέρα. Και όμως όλα στηρίζονταν στον πατέρα. Οι αξίες μου, τα πιστεύω μου, οι σχέσεις με τους φίλους. Ακόμα και η θυελλώδης σχέση μου με εκείνη. Την τέως σύζυγο σου. Με έναν μαγικό, υπέροχο τρόπο με συμβούλευες και με καθοδηγούσες από μακριά. Τα δικά μου αυτιά έκλειναν σε όλα τα άλλα ακούσματα.

Άνοιγαν μόνο για να ακούσω εσένα.

Τι θα έκανες εσύ.

Με αυτό τον τρόπο μεγάλωσα, σπούδασα έκανα τα δικά μου παιδιά και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Με την παρουσία σου στο μυαλό μου να οδηγεί τα βήματα μου. Την απέραντη καλοσύνη της ψυχής σου κάθε φορά να λέει «δεν πειράζει, πάμε παρακάτω».

Σε λίγες μέρες θα κλείσω τα 42. Θα μετρήσω και θα φέρω στο μυαλό μου όλες τις συζητήσεις μας. Όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν μέχρι εδώ. Και ξέρεις ότι είναι πολλές. Σαν να αγωνιζόμασταν εμείς οι δύο έως τώρα ανάμεσα σε θηρία.

Σαν να με προστάτευες πάντα από τα χτυπήματα τους.

Τους ανθρώπους δεν τους καταλάβαμε ποτέ, πατέρα.

Ούτε εσύ ούτε εγώ. Δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί δίναμε χωρίς να παίρνουμε. Μόνο που τώρα, νιώθω πολύ λίγη μπροστά σου.

Πόσα αλήθεια έδωσες εσύ; Και που είμαι εγώ που πάντα ήθελα να σου μοιάσω;

«Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο»!

Αυτό ήταν το μυστικό μας σύνθημα.

Οι λέξεις που συνέθεταν τον δικό μας τρόπο επικοινωνίας. Μόνο που κάθε φορά με έκανες να νιώθω και πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να πω ευχαριστώ.

Τι ευχαριστώ να πω σε σένα;

Σε σένα που με έμαθες να δίνω χωρίς να περιμένω το «ευχαριστώ».

«Αν έρθει… ήρθε.

Αλλιώς … δεν πειράζει», μου έλεγες πάντα.
Όμως κάτι πρέπει να πω.

Για σένα που πάντα είσαι εκεί.
Χαμογελαστός ό,τι και να συμβαίνει. Δυνατός έστω και αν νιώθεις αδύναμος. Όρθιος μπροστά στην αλήθεια όποια και αν είναι αυτή. Πάντα να ψάχνεις να βρείς το φώς μέσα στο σκοτάδι. Και πάντα το βρίσκεις…

Δεν θα έγραφα ποτέ για σένα σε κείμενο που θα το διάβαζαν και άλλοι. Είσαι το προσωπικό δικό μου φυλακτό. Όμως δεν μπορώ να στείλω μηνύματα αισιοδοξίας μέσα στο σκοτάδι χωρίς εσένα.

Έχω έναν πατέρα που ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ βλέπει το θετικό. Στην ερημιά βλέπει το ένα και μοναδικό λουλούδι να ανθίζει. Νιώθω πλούσια μέσα στην φτώχια.

έχω μάθει από εκείνον να μην λυγίζω και να μην διαμαρτύρομαι. Δεν κλαίγομαι που «δεν έχω παπούτσια γιατί βλέπω ότι κάποιος δίπλα μου δεν έχει πόδια».

Πάντα ο διπλανός μου μπορεί να περνάει πιο δύσκολα από εσένα.

Ο πραγματικός πλούτος της ανθρώπινης ψυχής είναι να προσπαθείς εσύ να μένεις δυνατός για τον πιο αδύναμο.

Δεν είναι λόγια βγαλμένα από κάποια «χριστιανική» ιδεολογία.

Δεν είναι κλεμμένα από το έργο κάποιου μεγάλου φιλοσόφου.

Είναι στάση ζωής ενός μεγάλου άντρα που όμως διατηρεί την ανωνυμία του μέσα στο πλήθος, που δεν τον ξέρει κανείς, υπάρχει όμως και κυκλοφορεί μεταξύ μας , είναι: ο πατέρας μου.

πηγή