 |
| Η ποιήτρια Mitsuye Yamada |
Πολλές φορές στη ζωή μας αγωνιούμε και
αγωνιζόμαστε να πετύχουμε κάτι. Ιδιαίτερα κάτι υλικό χρήματα, πράγματα, θέση
και πολλά άλλα. Τελικά οι προσπάθειές μας δεν ευοδώνονται. Τότε στενοχωριόμαστε
και θλιβόμαστε άλλοτε με μέτρο και άλλοτε υπερβολικά.
Ο χριστιανός κάνει τις προσπάθειές του, βάζει
τα δυνατά του για να πετύχει αυτό που βλέπει σαν σωστό. Φυσικά κάτω από το
πρίσμα του θελήματος του Θεού. Γι’ αυτό και δεν αδημονεί. Ελπίζει με μετρημένη
και λελογισμένη αγωνία. Όμως όλα τα αφήνει στην πανσοφία του Θεού. Ο Θεός ξέρει
καλύτερα τι μας χρειάζεται και τι όχι. Τι μας χρειάζεται αυτή τη στιγμή και τι
μετά από λίγο. Τι χρειάζεται αύριο ή μεθαύριο. Η προσπάθεια είναι δική μας. Η
έκβαση είναι του Θεού. Μπορεί ο Θεός να έχει προβλέψει κάτι καλύτερο για μας από
εκείνο που είχαμε σκεφτεί (Εβρ. 11, 40).
Γι αυτό όταν μας συμβαίνει κάτι, το οποίο μας φαίνεται άσχημο, καλά είναι να διαβάζουμε το παρακάτω ποίημα (το πρωτότυπο είναι στα αγγλικά) και να σκεφτόμαστε τα παραπάνω.
“A Bedtime Story”
της Mitsuye Yamada
Μια φορά κι έναν καιρό
σε ένα παλιό ιαπωνικό μύθο
που διηγούνταν ο πατέρας μου
μια ηλικιωμένη γυναίκα ταξίδευε
μέσα από πολλά μικρά χωριά
ζητώντας καταφύγιο για τη νύχτα.
Κάθε πόρτα που άνοιγε μια χαραματιά
απαντώντας στο χτύπημά της
έκλεινε αμέσως μετά.
Ανήμπορη να περπατήσει παραπάνω
ανέβηκε κατάκοπη ένα λόφο
βρήκε ένα ξέφωτο
και εκεί ξάπλωσε να ξαποστάσει
να πάρει μια ανάσα.
Το χωριό από κάτω κοιμόταν
μόνο μερικά φωτάκια
λαμπύριζαν σαν άστρα.
Έξαφνα, τα σύννεφα άνοιξαν
και ένα ολόγιομο φεγγάρι
ξεπρόβαλε πάνω από το χωριό.
Η ηλικιωμένη γυναίκα ανασηκώθηκε
στράφηκε προς το χωριό
και κάνοντας μια ικεσία φώναξε:
Άνθρωποι του χωριού, σας ευχαριστώ!
Αν δεν είχατε την καλοσύνη
να μου αρνηθείτε ένα κρεβάτι
για να περάσω τη νύχτα
τα ταπεινά μου μάτια
ποτέ δε θα είχαν δει
αυτό το αξέχαστο θέαμα.
Ο πατέρας σταμάτησε
και εγώ περίμενα.
Στην άνεση του σπιτιού μας
στην κορυφή του λόφου του Σιάτλ
με θέα την κοιλάδα,
αναφώνησα
«Αυτό είναι το τέλος;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου