Η Χριστιανική άσκηση

Μήπως ο σωστός Χριστιανός (ή η Χριστιανή) ζει μια στερημένη ζωή, αφού εξυπακούεται ότι ζει μια ασκητική ζωή; Μήπως η άσκηση του αφαιρεί τη χαρά ζωής; Κι αν ναι τότε τα εκατομμύρια των Χριστιανών που έζησαν σαν σωστοί Χριστιανοί έζησαν μια ζωή στερημένη; Όχι δεν είναι έτσι.

Ο Χριστιανός μοιάζει με τον αθλητή. Ο αθλητής έχει βάλει ένα σκοπό και προσαρμόζει τη ζωή του σ’ αυτόν. Η προπόνησή του, η άσκησή του δεν είναι στέρηση. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί άρνηση για τις χαρές της ζωής. Ο κόπος που καταβάλει ο αθλητής είναι το αντίτιμο για την απόκτηση του αθλητικού σώματος, της νίκης στους αγώνες του σταδίου.

Ο αντίπαλος του αθλητή, ο εχθρός του, έχει συμφέρον να «περάσει» στο μυαλό του αθλητή ότι δεν αξίζει η άσκηση που κάνει. Ότι είναι στέρηση της χαράς της ζωής. Αν το πιστέψει αυτό ο αθλητής, τότε σταματάει κάθε προσπάθεια και τότε ο εχθρός του τον νικάει χωρίς καμιά δυσκολία, διότι ουσιαστικά αγωνίζεται χωρίς αντίπαλο.

Έτσι και στην πνευματική ζωή. Αν με πείσει ο διάβολος ότι η άσκηση είναι στέρηση. Ότι η ασκητική ζωή είναι ζωή στερημένη, τότε αφαιρεί από μέσα μου την διάθεση για αντιπαράθεση μαζί του. Και τότε ο διάβολος με νικάει χωρίς καμιά δυσκολία.

Κι ακόμη, όταν, αγοράζω κάτι και δίνω χρήματα για την αγορά αυτή δεν σημαίνει ότι στερούμε. Αντίθετα επενδύω τα χρήματα μου και χαίρομαι αυτό που αγοράζω. Δίνω χρήματα και αγοράζω αυτοκίνητο, ποδήλατο, σπίτι, κλπ. Η πληρωμή είναι ένα μέρος της διαδικασίας για να αποκτήσω τη χαρά του δικού μου αυτοκίνητου, ποδηλάτου, σπιτιού κλπ.

Και στη Χριστιανική ζωή η άσκηση στις τροφές, στην αγρυπνία, στη σιωπή, στην προσευχή, στην εγκράτεια να είναι ένα μέρος της διαδικασίας για να αποκτήσω τη χαρά της καθάρσεως από τα οποιασδήποτε μορφής πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή και στο σώμα. Φυσικά δεν αρκεί η δική μου προσπάθεια. Συνεργεί η Χάρη του Θεού. Ότι κατορθώνουμε, το «πετυχαίνουμε» «του Θεού συνεργούντος». Θα λέγαμε ότι είναι μια άλλη εφαρμογή της παραβολής που είπε ο Χριστός, της παραβολής του εμπόρου που βρήκε τον πολύτιμο μαργαρίτη, και πουλάει όσα έχει για να αποκτήσει τον πολύτιμο θησαυρό.

Έτσι και ο Χριστιανός που ζει, ασκητική ζωή. Βρήκε τον πολύτιμο μαργαρίτη, τη λύτρωση από τα πάθη, τη σωτηρία, και για χάρη αυτού του θησαυρού δίνει όλα όσα είχε: και άνεση και ξεκούραση και τιμές και δόξες και απολαύσεις και ηδονές.

Τελικά ο Χριστιανός είναι αυτός που κάνει σωστή ιεράρχηση. Βάζει σωστή προτεραιότητα ποιο αξίζει πολύ και ποιο αξίζει λίγο, ποιο είναι θησαυρός και ποιο είναι σκουπίδι. Ο Χριστιανός αρνείται τη χαρά του να έχει τις μικροχαρές της ζωής για να αποκτήσει τη μόνιμη και παντοτινή χαρά του καθαρμένου και σωζομένου ανθρώπου.