Δεν καταλαβαίνω

Πολλά πράγματα μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, δεν μπορώ να τα κατανοήσω. Δεν μου φταίει η αρχαία γλώσσα. Δεν μου φταίνε οι προσωπικές αμαρτίες των παπάδων ή των δεσποτάδων. Αλλού σκαλώνει το μυαλό μου ή μάλλον σε πολλά. πχ.

Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης. Και σωστά, διότι έτσι λέει η Αγία Γραφή. Δεν καταλαβαίνω όμως πώς συμβιβάζεται η θρησκεία της αγάπης με την απέραντη αδιαφορία των Χριστιανών για τη φιλανθρωπία. Ελάχιστοι χριστιανοί έχουν καθημερινή φροντίδα τους το να κάνουν το καλό γύρω τους. Και βρίσκουν γι’ αυτό χίλιες δικαιολογίες:

·        δεν ξέρω που να βοηθήσω,

·        με εκμεταλλεύονται,

·        είμαι φτωχός,

·        δεν έχω χρήματα,

·        φοβάμαι μην παρεξηγηθώ,

·        μόνος μου τι να κάμω κ. α.

Είτε έχουν βάσει οι δικαιολογίες αυτές είτε όχι, ένα είναι γεγονός, η φιλανθρωπία δεν είναι στις έγνοιες των Χριστιανών. Αν ήταν έγνοια τους θα κινούσαν γη και ουρανό για να κάνουν κάτι. Κι αν ακόμη δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι με χρήμα, με είδος ή με εργασία, θα μπορούσαν κάθε μέρα να προσεύχονται θερμά. Αλλά ούτε η προσευχή που είναι ανέξοδη δεν γίνεται.

Αντίθετα κι όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι του βάζουν χίλιες δυο τρικλοποδιές και θέτουν πλήθος ερωτηματικά:

• Γιατί το κάνει,
• τι θέλει να δείξει,
• ποιός νομίζει ότι είναι,
• πού αποβλέπει,
• ποιός ξέρει πόσα τρώει,
• ποιός κρύβεται από πίσω του και άλλα παρόμοια.

Τελικά όμως πάλι το θύμα είναι «η φιλανθρωπία», η αγάπη, ο συνάνθρωπος.

Μήπως τελικά δεν θέλουν να βγουν από τη βόλεψη τους; Μήπως δεν θέλουν να κουνήσουν το δακτυλάκι τους; Μήπως κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους και ο εγωισμός τους δεν θέλει να μπει στην περιπέτεια της προσφοράς. Μήπως τελικά δεν πίστεψαν στο πραγματικό νόημα της αγάπης που κήρυξε ο Χριστός;

Η πραγματική αγάπη είναι πηγή πυρός για τον καθένα. Είναι φωτιά που μας κάνει να τρέχουμε για τον άλλο.