Κάποτε
ένας απογοητευμένος άνθρωπος περιφερόμενος τους λοφίσκους που
περιέβαλαν την πόλη του, συνάντησε έναν βοσκό που έβοσκε το κοπάδι με τα
πρόβατά του.Βλέποντάς τον ο βοσκός να είναι αναστατωμένος τον ρώτησε:
-Τι σε απασχολεί, φίλε μου;
-Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, του απάντησε.
-Κι εγώ μόνος είμαι, αλλά δεν νιώθω θλίψη, είπε ο βοσκός
-Ίσως, γιατί σε συντροφεύει ο Θεός! Του αποκρίθηκε με έναν τόνο μάλλον ειρωνικό.
-Το μάντεψες, είπε ο βοσκός αδιαφορώντας για τον ειρωνικό του τόνο.
-Βλέπεις την πόλη μας; συνέχισε ο βοσκός, βλέπεις τα σπίτια ; Bλέπεις τα παράθυρά τους;
-Όλα τα βλέπω, απάντησε ο άνθρωπος.
-Τότε
δεν πρέπει να απελπίζεσαι, συνέχισε ο βοσκός. Ο ήλιος είναι ένας αλλά
κάθε παράθυρο της πόλης και το πιο μικρό και απόκρυφο, κάθε μέρα
λούζονται στου ήλιου το φως.
-Τί σχέση έχει αυτό που λες με την περίπτωση μου; λέει ο επισκέπτης.
-Είσαι απελπισμένος μάλλον επειδή το
«παράθυρό» σου παραμένει ερμητικά κλειστό! Άνοιξε το παράθυρο της ψυχής σου για να μπει μέσα το φως του ήλιου, που είναι ο Θεός, και τότε όλα θα αλλάξουν μέσα σου. Θα σε πλημμυρίσει η χαρά του Θεού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου