Γιατί τιμωρία,αφού μπορείς κι αλλιώς...

Οταν μια πλευρά ασκεί καταναγκασμό, η άλλη πλευρά ασκεί αντίσταση που αυτό οδηγεί σε μια κακή σχέση επικοινωνίας. Σίγουρα δεν θα θέλαμε μια τέτοιου είδους σχέση με κανέναν άνθρωπο πόσο μάλλον με τα παιδιά μας.

 Σε αυτή την λάθος τακτική οφείλεται και η τιμωρία που παρουσιάζεται σαν απαραίτητη και δίκαια στην εκπαίδευση των παιδιών. Οι άνθρωποι μπορούν  να δουν τα όρια κάθε τιμωρίας, αρκεί να θέσουν στον εαυτό τους δύο ερωτήματα.

Πρώτον. Τι θα θέλατε να κάνουν διαφορετικό τα παιδιά σας. Εαν θέσουμε μόνο αυτήν την ερώτηση, μπορεί  βεβαίως να φανεί ότι πράγματι η απειλή της τιμωρίας ή η ίδια η τιμωρία, πολλές φορές να φέρει αποτελέσματα. Όμως εάν θέσουμε  και την άλλη ερώτηση τότε καταλαβαίνουμε ότι ποτέ η τιμωρία δεν βοηθάει.

Η δεύτερη ερώτηση είναι. Ποιά νομίζουμε ότι θα ήταν η αιτία για να κάνει το παιδί αυτό που εμείς θέλουμε; Ή δεν θα πρέπει να υπάρχει μια αιτία για να κάνει το παιδί κάτι που θέλουμε; Το ότι το θέλουμε εμείς είναι αρκετό, για να το κάνουν;

Με αυτήν την ερώτηση καταλαβαίνουμε ότι η τιμωρία όχι μόνο  δεν βοηθάει, αλλά βάζει τα παιδιά να κάνουν πράγματα για λόγους που εμείς θέλουμε.

Αφού η τιμωρία είναι τόσο συχνή και δικαιολογημένη από τους γονείς  φαντάζονται ότι το αντίθετο της τιμωρίας είναι ένα είδος παραχώρησης, στο οποίο  δεν κάνουμε τίποτα όταν τα παιδιά δεν συμπεριφέρονται με τρόπους που αρμόζουν στις αξίες μας. Ούτως ώστε οι γονείς σκέφτονται αν δεν το τιμωρήσω τότε πάω κόντρα στις αξίες μου  και του επιτρέπω να κάνει ότι θέλει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσης ένα παιδί, από το να επιτρέψεις να κάνει ότι θέλει ή να τον εξαναγκάσεις με τακτικές όπως η τιμωρία.

Σκεφτόμενοι με αυτόν τον τρόπο, το να αμείβεις είναι το ίδιο εξαναγκαστικό όσο  και το να τιμωρείς. Και στις δύο περιπτώσεις, χρησιμοποιείς την δύναμή σου πάνω στους ανθρώπους ελέγχοντας την επιρροή σου, με έναν τρόπο που προσπαθεί να υποχρεώσει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται  με τρόπους που θέλουμε.

Στο πλαίσιο του σεβασμού η αμοιβή ανήκει στο ίδιο μοντέλο με την τιμωρία.

Υπάρχει μια άλλη μέθοδος προσέγγισης εκτός από το να μην κάνεις τίποτα ή να ασκείς εξαναγκασμό. Αυτό απαιτεί μια επαγρύπνηση, για την λεπτή αλλά σημαντική διαφορά στο να κάνουμε τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουμε. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε την σχέση που χρειάζεται, για να μπορεί ο καθένας να συναντήσει τις ανάγκες του. Αυτή η αλλαγή προϋποθέτει πολύ  προσπάθεια και καλή συνείδηση.

Ο Γκάντι είχε πει κάποτε ότι πολλές φορές λειτουργούμε με τρόπο που είναι πολύ αφύσικος, αλλά  που έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε έτσι. Μην μπερδεύουμε  αυτό που είναι σύνηθες με αυτό που είναι φυσικό.

Το φυσικό είναι να συνδέονται οι άνθρωποι με έναν τρόπο που να περιέχει αγάπη και σεβασμό.και ο κάθε ένας να κάνει πράγματα για τον άλλον από χαρά από ότι με την τιμωρία ή την αμοιβή ή την ενοχή ή την κατηγόρια με σκοπό  τον εξαναγκασμό.

Πηγή