Αυτοκτόνησε 13χρονο κορίτσι στην Ημαθία!

Διάβασα την παραπάνω είδηση στο tromaktiko και λυπήθηκα κατάκαρδα για το άτυχο 13χρονο κορίτσι. Εύχομαι να μην βρεθεί ποτέ ξανά κανένα παιδί σε τέτοια δύσκολη θέση.

Όμως αγανάκτησα από δυο τρία σημεία-θέματα που βγαίνουν από την παραπάνω είδηση.

ΠΡΩΤΟΝ: Οι σοκαρισμένοι  κάτοικοι της περιοχής, τι έκαναν για ένα πρόβλημα που το ήξεραν ότι υπάρχει στην περιοχή τους. Ήξεραν για τη διάζευξη των γονιών, ήξεραν για το θάνατο του πατέρα, ήξεραν για την κατάκοιτη γιαγιά, ήξεραν ότι φρόντιζε για το παιδί η θεία (και μπράβο της). Όμως ανέχονταν μια κατάσταση δύσκολη και ο κάθε ένας κοιτούσε τη δική του βόλεψη.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πού είναι το «κράτος Προνοίας»; Κατάντησε κράτος απονίας. Δεν νοιάζεται για κανέναν. Μόνο φόρους θέλει να μαζεύει. Πού ήταν η κοινωνική πρόνοια του Δήμου της περιοχής; γιατί δεν φρόντισε να δει το παιδί κοινωνικός λειτουργός ή ψυχολόγος;

ΤΡΙΤΟΝ: Πού ήταν το σχολείο; Κανένας εκπαιδευτικός δεν είδε το πρόβλημα; Κανένας δεν συγκινήθηκε με ένα παιδί που ζούσε σε τέτοιες συνθήκες; Κανένας δεν μπόρεσε να συμπαρασταθεί; Και το Υπουργείο Παιδείας τι δυνατότητες δίνει στον εκπαιδευτικό, στο δάσκαλο της τάξης ή στο διευθυντή του σχολείου να φροντίσει για μια τέτοια περίπτωση;

ΤΕΤΑΡΤΟ: Πού ήταν η εκκλησία; Πού ήταν ο παπάς της ενορίας; Δεν πήρε χαμπέρι τι γινόταν; Είχε δει ποτέ το παιδί στο κατηχητικό; Είχε μιλήσει μαζί του; προβληματίστηκε για την περίπτωσή του;

Κροκοδείλια είναι τα δάκρυα των κατοίκων. Δεν πείθουν κανέναν. Αύριο θα ξεχάσουν το γεγονός!!!  Θα το ξεχάσουν και αυτοί και οι αναγνώστες. ΘΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ!!! Ναι, διότι ούτε σαν γείτονες, ούτε σαν κράτος, ούτε σαν σχολείο, ούτε και σαν εκκλησία έχουμε στόχο πραγματικό να απαλύνουμε με προσωπικές θυσίες τον πόνο γύρω μας.

Μόνο όταν ριζώσει γερά μέσα μας η θυσιαστική αγάπη, μόνο τότε θα κινήσουμε γη και ουρανό για να λιγοστέψει η πίκρα, ο πόνος και η κάθε δυστυχία γύρω μας. Όμως κάτι τέτοιο δεν επιβάλλεται.

Είναι προσωπική επιλογή.