Σκέψεις πριν από το γάμο

Ξεφυλλίζοντας το αρχείο, έπεσε στα χέρια μου, ένα αφιέρωμα μιας κυρίας στην κόρη οικογενειακής της φίλης, που ετοιμαζόταν για το γάμο της. Ήταν χρόνια πριν. Μου φάνηκε υπέροχο. Γεμάτο ποίηση και περιεχόμενο. 

Το δημοσιεύω.

 «Παιδί μου, με το γάμο σου ξανοίγεσαι σε ένα υπερπόντιο ταξίδι.

Το λιμάνι της ευτυχίας σου, όπου θα αγκυροβολήσεις και θα νιώσεις ασφαλής, θα είναι αλαργινό.

Κάνε το σταυρό σου, πριν ξεκινήσεις, και ευχήσου, μαζί και εγώ, οι φουρτούνες και οι καταχνιές, που θα σου κρύβουν τον ήλιο και τη μέρα, να είναι λιγότερες από τις γαλήνιες μέρες.

Τις γαλήνιες μέρες να τις χαίρεσαι, αλλά μην γείρεις το κεφάλι ανέμελα και αφήσεις να σε πάρει ύπνος βαρύς. Η ζωή έχει πολλές ανατροπές.

Τη μια μπορεί να σου χαμογελά και την άλλη να σου κερνά πόνο, δάκρυ, στεναγμό.

Τη μια στο σύζυγο και τους σπιτικούς να βρίσκεις θαλπωρή, κατανόηση σφοδρή αγάπη· και την άλλη γκρίνιες, ζήλιες, ταπεινώσεις, αδικίες, προσβολές.

Μην ξεχάσεις ποτέ, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, να συμβουλεύεσαι την πυξίδα που λέγεται Εκκλησία. Αυτή θα σου δείχνει πάντα το Βορρά.

Το Σωτήρα σου.

Και όταν δεν χάνεις τον προσανατολισμό σου, τα άλλα παλεύονται.

Και όταν επίσης στέκεσαι με ψυχραιμία, δίπλα στον πηδαλιούχο σύζυγό σου, στις μπόρες και τις θαλασσοταραχές, μη φοβάσαι.

Μόνο που, καθώς θα του συμπαραστέκεσαι, θα χρειαστεί στο άλλο χέρι να κρατάς στην Παναγία. Και το προσευχητάρι της.

Για να την μιμείσαι και να την παρακαλάς.

Να ξέρεις πως η ζωή - θάλασσα δεν αστειεύεται.

Ούτε μπορείς να την αλλάξεις ή να την παρακάμψεις. Και ούτε να καταργήσεις τις φουρτούνες της.

Απλά να είσαι έτοιμη.

Και όταν τις συναντήσεις και σε καραβοτσακίσουν, και μαζί πνίξουν και τα όνειρά σου και τις προσδοκίες σου, να ξέρεις να τις παλέψεις με ανθεκτικά σωσίβια και καλό κολύμπι, στο οποίο θα έχεις ήδη ασκηθεί.

Να ξέρεις να την παλεύεις τη ζωή.

Να μη σε βρίσκει άπειρη μέσα στα αναποδογυρίσματα της.

Γι’ αυτό να κρατάς ασύρματο με έμπειρους ανθρώπους.

Τους γονείς σου σίγουρα…, έναν καλό πνευματικό…, μια φίλη που έφτασε στο λιμάνι της χωρίς να ναυαγήσει…

Έλεγξε καλά, πριν ξανοιχτείς στο πέλαγος, τις αντοχές του καραβιού σου.

Και στη διαδρομή σας να το ελέγχετε συχνά.

Και εσύ και ο σύζυγος σου.

Για να μην ανοίξουν ρωγμές, απ' όπου θα αρχίσουν να μπαίνουν θαλάσσια νερά.

Ρουτίνα…, διαβολές…, καχυποψίες…, ξένοι έρωτες...

Να είσαι άγρυπνη γι' αυτό.

Να προλάβετε.

Μετά θα είναι αργά.

Και η επισκευή βέβαια μπορεί να βοηθήσει, αν ο τεχνικός είναι προνοητικός και έχει προβλέψει τους κινδύνους...

Όλα αυτά, που σου λέω, είναι εφόδια γι' αυτό το υπερπόντιο ταξίδι.

Και ακόμα μη δειλιάσεις στα μισά και πέσεις στη θάλασσα να πνιγείς…

Είναι αυτομόληση.., λιποταξία από τη ζωή..., από το φυσικό κανόνα.

Είναι παραλογισμός, γι' αυτό και κατακριτέος.

Και προπάντων μην ξεκινήσεις το ταξίδι με τέτοιο φρόνημα.

Με τέτοια εναλλακτική λύση στις ανεμοθύελλες και τις θαλασσοταραχές, θα βουλιάξεις κιόλας στα ρηχά.

Θα έχεις, και μόνο στη σκέψη, προδώσει κιόλας τον εαυτό σου.

Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο.

Ούτε να σε αγχώσω.

Απλά, μ' αυτά τα λίγα, να σου ευχηθώ καλό κατευόδιο και ο θεός μαζί σου».

Η αδελφική σας φίλη Δ.Π.Α.

Από άρθρο της Κατερίνας Ζιώγα εκπαιδευτικού, στην εφημερίδα «Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας».