Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μια γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι.
Κάθε μέρα η καρδιά
μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες,
από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι
άνθρωποι.
Στα άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεοκοπημένοι, άλλοι άρρωστοι, άλλοι
τρακαρισμένοι, άλλοι… με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!… Λίγο-πολύ όλοι, οι
καημένοι, έχουν έναν πόνο. Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από ‘δω,
βάσανα από ‘κει, τους τραβούν οι Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια,
ένα σωρό!
Και δεν είναι μια και δυο μέρες! Και αν ένα-δυο παιδιά σε μια τέτοια
οικογένεια είναι γερά, αρρωσταίνουν από αυτήν την κατάσταση. Πολλές
οικογένειες από αυτές μια μέρα να είχαν το αμέριμνο, την ξενοιασιά των
μοναχών, θα είχαν το καλύτερο Πάσχα.
Τι δυστυχία άρχει στον κόσμο! Όταν κανείς πονάει και ενδιαφέρεται για
τους άλλους και όχι για τον εαυτό του, τότε όλο τον κόσμο τον βλέπει σαν
σε ακτινογραφία με τις ακτίνες τις πνευματικές…
Πολλές φορές, εκεί που λέω την ευχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, τα
καημένα, να περνούν μπροστά μου θλιμμένα και να παρακαλούν τον Θεό. Τα
βάζουν οι μανάδες τους να κάνουν προσευχή, γιατί έχουν προβλήματα,
δυσκολίες στην οικογένεια και ζητούν βοήθεια από τον Θεό. Γυρίζουν το
κουμπί στην ίδια συχνότητα, και έτσι επικοινωνούμε!
πηγή 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου