Γιατί οι μαμάδες είναι διαρκώς τόσο θυμωμένες;

Έχετε παρατηρήσει και εσείς ότι πολύ συχνά είστε θυμωμένες, εξοργίζεστε με το παραμικρό και ξεσπάτε φωνάζοντας ακόμα και με ανούσιες αφορμές; Μήπως θυμάστε και την μαμά σας να κάνει το ίδιο;

Πόσες φορές έχετε φωνάξει επειδή το παιδί σας δεν έκλεισε την τσάντα του για το σχολείο; Δεν μάζεψε το μπουφάν του από τον καναπέ ή άφησε το πιάτο του στο τραπέζι;


Ενώ οι μπαμπάδες (ορισμένες φορές) δείχνουν απίστευτα χαλαροί, παίζουν με τα παιδιά ακόμα και μετά τη δουλειά τους και μπορούν να κάνουν ένα σωρό «σκανταλιές» μαζί τους, οι μαμάδες μοιάζουν με θυμωμένα «τέρατα» τα οποία φωνάζουν με το παραμικρό και δεν έχουν καθόλου πλάκα.

Πρόσφατα, είχα μια τέτοια εμπειρία (ξανά). Άρχισα να φωνάζω στα παιδιά επειδή έπαιζαν στο σαλόνι την ώρα που εγώ προσπαθούσα να γράψω ένα κείμενο στο δωμάτιο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους φώναξα πάρα πολύ και, φυσικά, μετά το μετάνιωσα.

Έμεινα, λοιπόν, να αναρωτιέμαι: Γιατί οι μαμάδες είμαστε τόσο θυμωμένες;

Έψαξα, διάβασα, μίλησα με άλλες μαμάδες και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Δεν είμαστε ακριβώς θυμωμένες. Είμαστε κουρασμένες, απογοητευμένες και νιώθουμε παραμελημένες.

Ο θυμός, σύμφωνα και με τους ειδικούς, είναι σχεδόν πάντα ένα δευτερεύον συναίσθημα και κρύβει πίσω του άλλα πρωτεύοντα συναισθήματα όπως είναι η απαξίωση, η αδυναμία, η αγνωμοσύνη.

Με απλά λόγια, όταν νιώθουμε ότι μας αγνοούν, μας υποτιμούν και δεν μας εκτιμούν, τις περισσότερες φορές ξεσπάμε έντονα σε όσους μας προκαλούν αυτά τα συναισθήματα, δηλαδή, τους αγαπημένους μας.

Καθημερινά προσπαθώ να κρατήσω το σπίτι τακτοποιημένο, να μαγειρεύω, να έχω έτοιμα τα ρούχα όλων, να μην μπερδεύω τα προγράμματα κανενός, να θυμίζω σε όλους τις υποχρεώσεις τους, να τους κρατώ όλους ευχαριστημένους και μονιασμένους.

Οπότε όταν οι δικοί μου άνθρωποι – εκείνοι για τους οποίους κάνω όλα αυτά – μπαίνουν στο σπίτι και πετούν τα πράγματά τους από εδώ και από εκεί, παραπονιούνται για το φαγητό, δεν μαζεύουν τα πιάτα τους, αφήνουν άπλυτα ρούχα και παπούτσια στο πάτωμα, θυμώνω!

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι είμαι πολλά περισσότερα από απλώς θυμωμένη.

Τι κάνω για να το αντιμετωπίσω;

Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Δεν μου αρέσει να ξεσπάω στα παιδιά μου ούτε να φωνάζω για ανούσια πράγματα και προσπαθώ να αντικρούσω τα συναισθήματα που με κατακλύζουν όταν νιώθω θυμωμένη.

Ξέρω, ότι η σωστή επικοινωνία με τα παιδιά είναι σημαντική γι’ αυτό και βάζω τα δυνατά μου για να μιλάω όσο περισσότερο γίνεται μαζί τους.

Τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, όταν νιώθω τα συναισθήματα να με κατακλύζουν προσπαθώ πρώτα από όλα να καταλάβω το γιατί. Γιατί θυμώνω εκείνη τη στιγμή; Κι αν δεν μπορώ να το αντιληφθώ άμεσα, πηγαίνω σε ένα άλλο δωμάτιο και κάνω έναν μικρό διάλογο με τον εαυτό μου ή κάνω έναν περίπατο (πολύ σπάνιο).

Προσπαθώ, λοιπόν, να εντοπίσω τι συμβαίνει. Τι με έχει πειράξει και τι με έχει ενοχλήσει; Είναι σοβαρή αφορμή για φωνές το ότι ο μικρός άφησε το ποτήρι του πάνω στο τραπέζι για άλλη μια φορά; Μήπως απλώς είμαι κουρασμένη; Μήπως πιέστηκα πολύ μέσα στην ημέρα;

Αν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σε ένα ήρεμο σπίτι και να μπορούν να μιλούν σε μένα για όσα νιώθουν, πρέπει πρώτα να μάθω να μιλάω στον εαυτό μου και σε εκείνα, σωστά.

Πρέπει να καταλάβω, λοιπόν, τι μου συμβαίνει και τι με θυμώνει για να καταφέρω να το αντιμετωπίσω.

Η μέθοδος αυτή δεν πετυχαίνει πάντα και δεν ταιριάζει σε όλους, αλλά – προσωπικά – με βοηθά αρκετά. Όταν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει και μπορώ να το εξηγήσω στους δικούς μου ήρεμα, καταλαβαίνουν και εκείνοι πώς μπορούν να με βοηθήσουν.

Αν τα παιδιά ή ο σύζυγός μου ένιωθαν παραμελημένοι ή εξαντλημένοι θα έκανα τα πάντα για να νιώσουν καλύτερα. Για να νιώσουν ότι αξίζουν και ότι όσα κάνουν εκτιμώνται. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω το ίδιο και για τον εαυτό μου… Γιατί να μην το κάνετε και εσείς;

ΠΗΓΗ