Ήταν Οκτώβρης του 1943, όταν τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής κρέμασαν στην Αγριελιά τους συγχωριανούς μας ΓΙΩΡΓΟ ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟ και ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟ.
Μέσα στους χιλιάδες Έλληνες που χάθηκαν στον πόλεμο αυτό, συγκαταλέγονται και δύο παληκάρια του Τειχίου .
Οι δύο συμπατριώτες μας, υπήρξαν θύματα ενός ασήμαντου γεγονότος.
Κάποιοι…, χωρίς να έχει προσδιοριστεί ποιοι ακρβώς , έκοψαν το καλώδιο που επικοινωνούσαν τηλεφωνικά, οι Ναζί του Ευπαλίου με τους φρουρούς της Ρέρεσης.
Το γεγονός λοιπόν αυτό, οι Γερμανοί κατακτητές το εξέλαβαν ως δολιοφθορά.
Έτσι μια Κυριακή πρωί του Οκτώβρη, του 1943 κι ενώ χτυπούσε η πρώτη καμπάνα της εκκλησίας, που καλούσε όλους τους συγχωριανούς για προσευχή, επέδρασαν ξαφνικά οι Γερμανοί στο Τείχιο. Έστησαν πολυβόλα σε διάφορα σημεία του χωριού και με απίστευτη αγριότητα συνέλαβαν τα πρώτα παλικάρια που βρήκαν μπροστά τους:
Αλέκος Χριστόπουλος
Νίκος Αντωνόπουλος
Θεοφάνης Λυγερός
Γιώργος Ζησιμόπουλος
Δημήτρης Καραΐνδρος
Συνέλαβαν επίσης και τους Μιλτιάδη Φωτιάδη, Χρήστο Αντωνόπουλο και Παύλο Παπαγιαννόπουλο, οι οποίοι όμως τελικά, ξέφυγαν με διάφορα τεχνάσματα.Τους πέντε πρώτους λοιπόν που έπιασαν, τους οδήγησαν στη Ρέρεση, λίγο πιο πάνω από το μνημείο που υπάρχει σήμερα.
Σ’ ένα φορτηγό έβαλαν τους τρεις και τους άλλους δύο Γιώργο και Δημήτρη τους πήγαν πεζούς, πιο κάτω σε μια βελανιδιά.
Εκεί οι αγχόνες ήταν έτοιμες και αμέσως πέρασαν τη θηλιά στο Δημήτρη Καραΐνδρο.
Ο Γιώργος Ζησιμόπουλος, μόλις είδε τι τον περίμενε, με τη λεβεντιά και την παλικαριά που τον διέκρινε και παρ’ όλο που ήταν αλυσοδεμένος αποπειράθηκε να φύγει.
Δυστυχώς όμως, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Οι Γερμανοί έστρεψαν το πολυβόλο πάνω του και τον σκότωσαν. Στη συνέχεια τον κρέμασαν δίπλα στο Δημήτρη.
Τους άλλους κρατούμενους, που άκουσαν τον πυροβολισμό και είδαν από μακριά τα κορμιά των συγχωριανών και φίλων τους να κρέμονται από τη βελανιδιά, τους οδήγησαν στα κρατητήρια του Ευπαλίου.
Μετά όμως από αυτή την τραγική κατάληξη, άρχισε ένα μεγάλο μαρτύριο για τους οικείους των νεκρών, αλλά και για όλο το χωριό.
Οι συγχωριανοί ξεκρέμασαν τους νεκρούς και όλα ήταν έτοιμα για την τελετή της κηδείας των αδικοχαμένων, όταν έφτασε το μαντάτο από το Ευπάλιο:
“εάν δεν πάτε τους νεκρούς πάλι στο ίδιο σημείο να τους κρεμάσετε για τρεις μέρες ακόμα, θα κρεμάσουμε και τους άλλους τρεις που κρατάμε.”
Έτσι, όλο το χωριό αναγκάστηκε, να τους πάει και να τους ξανακρεμάσει.
Το θέαμα αυτό γεμάτο πόνο και πίκρα, ήταν μακάβριο, απάνθρωπο.
Σήμερα, στο σημείο του απαγχονισμού και κάτω από τη βελανιδιά υπάρχει, το μνημείο που όλοι ξέρουμε, προς τιμήν αυτών των παλικαριών που τόσο σύντομα και άδικα έφυγαν.
Κάθε δύο χρόνια ο Σύλλογος Τειχιωτών κάνει τρισάγιο στο χώρο αυτόν, για να μνημονεύονται τα παλικάρια που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς και όλοι εμείς να θυμόμαστε, τους αγώνες που έκαναν οι πρόγονοί μας κάτω από αντίξοες συνθήκες και ανισότητες δυνάμεων, για να διατηρήσουν την ελευθερία και την τιμή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου