Ο Νίκος και το οικογενειακό τραπέζι

Πριν από λίγες μέρες έγραψα ένα άρθρο με θέμα το οικογενειακό τραπέζι. Με αρκετή συντομία αναφέρθηκα στις ωφέλειες από την πατροπαράδοτη αυτή συνήθεια κατά την οποία συγκεντρώνεται ολόκληρη οικογένεια για το μεσημεριανό και το βραδινό φαγητό.

 Όσες φορές παρότρυνα φίλους και γνωστούς να προσπαθήσουν στην οικογένειά τους για να κάνουν πράξη το κοινό οικογενειακό τραπέζι συνάντησα μεγάλη αντίδραση. Όλοι βέβαια συμφωνούσαν για την αναγκαιότητα, αλλά το έβρισκαν «ακατόρθωτο» για την σημερινή εποχή. Η μόνιμη δικαιολογία ήταν ότι η σημερινές συνθήκες ζωής κατευθύνουν τα πράγματα έτσι που το οικογενειακό τραπέζι να καταργηθεί τελείως. Πολλοί είναι οι παράγοντες που συντελούν στην κατάργηση αυτή: το ωράριο εργασίας του πατέρα και της μητέρας τα σχολεία των παιδιών, οι εξωσχολικές δραστηριότητες, το χάσιμο χρόνου στις διαδρομές από και προς την εργασία ή το σχολείο και άλλα.

 Όσο όμως και αν έχουν βάση οι παραπάνω δικαιολογίες νομίζω ότι πρέπει να γίνουν θυσίες για ένα τόσο σπουδαίο θέμα. Ανέφερα τότε τις σχετικές ωφέλειες και μπορεί κανείς να τις δει δημοσιευμένες, γι’ αυτό και δεν θα τις επαναλάβουμε εδώ. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι αφού είναι για το καλό και για το μέλλον των παιδιών μας είναι αναγκαίο να κάνουμε ότι μπορούμε περισσότερο για να πετύχουμε ότι είναι καλύτερο στην οικογένεια μας. Πιστεύω ότι δεν είναι ακατόρθωτο.

Το παράδειγμα του φίλου μου του Νίκου Ζ. μου δίνει πάρα πολλές ελπίδες. Διαβάστε τη μεγάλη του προσπάθεια και θα τον επαινέσετε και σεις με την καρδιά σας.

Ο Νίκος ήταν δικηγόρος στην Αθήνα. Έμενε στην Πεντέλη και είχε μεγάλο δικηγορικό γραφείο στην Ομόνοια. Από τους γονείς του και από τα πεθερικά του πήρε την καλή αυτή συνήθεια και την έκανε πράξη στην οικογένειά του. Ξεκινούσε κάθε μέρα στις πεντέμισι το πρωί και έφευγε για τη δουλειά του. Όμως κάθε μέρα, μα κάθε μέρα στις δύο το μεσημέρι γυρνούσε στο σπίτι του για να φάει μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του.

Ο Θεός τον κάλεσε γρήγορα κοντά του, όπως λέμε εμείς οι άνθρωποι. Έζησε 18 χρόνια σαν οικογενειάρχης και εκοιμήθη μετά από σύντομη ασθένεια. Στην εξόδιο ακολουθία ο ιερέας, είπε δυο λόγια στο εκκλησίασμα για τον Νίκο· τόνισε ιδιαίτερα αυτή την καλή συνήθεια και την επιτυχημένη προσπάθεια του. Την καλή αυτή συνήθεια την επιβεβαίωσα και από τις πληροφορίες τις οποίες πήρα από την σύζυγό του.

Σαφώς και το Νίκο τον κυνηγούσαν οι δουλειές· είναι γνωστό ότι το επάγγελμα του δικηγόρου έχει πολλές απαιτήσεις. Όμως ο Νίκος έκανε την προσπάθεια και πέτυχε. Δεν παραδόθηκε στην καταβόθρα του άγχους και της ταχύτητας της εποχής μας. Κατόρθωσε αυτό που τόσοι άλλοι το θεωρούν ακατόρθωτο. Τι κέρδισε;

1.     Έκανε σωστά το έργο του σαν γονιός.

2.     Έδωσε καλό παράδειγμα στα παιδιά του για να τον μιμηθούν.

3.     Συμπαραστάθηκε στην καθημερινότητα της οικογένειάς του.

4.     Όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί του έμαθαν την προσπάθειά του και την επιτυχία του και πήραν καλό παράδειγμα.

5.     Σε όσους παραβρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία του, έδωσε, μέσω του ιεροκήρυκα, ένα καλό μήνυμα.

6.     Σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο δίνει το μήνυμα ότι η προσπάθεια φέρνει καρπούς.

Για όλα αυτά ο Νίκος ήταν πράγματι αξιέπαινος.

Αιωνία σου η μνήμη φίλε Νικόλαε.

πηγή