Είναι αυτό που φαίνεται;

Κάποτε περπατώντας ένας ξυλοκόπος στο δάσος, για να βρει τα καλύτερα δέντρα, αντάμωσε ένα λιοντάρι, που έκανε ήρεμο τη βόλτα του σα βασιλιάς που ήταν. Ο ξυλοκόπος βέβαια πάγωσε στη θέση του, αλλά όταν διαπίστωσε πως το λιοντάρι ήταν φαγωμένο και είχε καλή διάθεση, το πλησίασε και του πρότεινε να περπατήσουν μαζί στο δάσος.

Σαν δυο καλοί φίλοι περπατούσαν μέσα στα σκιερά δέντρα και συνομιλούσαν λέγοντας τα προβλήματά τους…

– Εσείς οι άνθρωποι είστε αχόρταγοι κυνηγοί… Σε λίγο θα εξαφανίσετε όλα τα ζώα και τότε πώς θα χαίρεστε την όμορφη φύση; Πολύ θα ήθελα να το ξέρω…

– Έχεις δίκιο, βασιλιά μου, αλλά οι άνθρωποι φτιάξανε πολιτισμό, πόλεις, εργοστάσια, πήγαν στο φεγγάρι… Δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τη δύναμή τους…

Κι εκεί το φιλικό κλίμα άρχισε να συννεφιάζει. Και ο ξυλοκόπος και το λιοντάρι μας προσπαθούσαν να πείσουν ό ένας τον άλλο για το ποιος είναι ο δυνατότερος… Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος όμως δεν μπορούσε να παραδεχτεί την ανωτερότητα του συνομιλητή του.

– Μα να, αν προσέξεις αυτό το άγαλμα, θα καταλάβεις πως ο άνθρωπος είναι ο πιο δυνατός!

Ξαναμμένος ο ξυλοκόπος από την πολλή συζήτηση φώναξε τα λόγια αυτά στο λιοντάρι, που άρχισε να βρυχιέται επικίνδυνα! Είχαν ήδη φτάσει κοντά στην πόλη και στη μικρή πλατεία υπήρχε το άγαλμα του Ηρακλή που πνίγει το λιοντάρι. Κι ο ξυλοκόπος μας ήταν όλο χαρά και ανακούφιση που επιτέλους έδειχνε στο λιοντάρι τη μεγάλη δύναμη του ανθρώπου και την επιβολή του πάνω στα λιοντάρια και σ΄ όλη τη φύση.

– Ναι καλά, απάντησε το λιοντάρι κοροϊδεύοντάς τον. Ας ήξεραν και τα λιοντάρια γλυπτική και τότε θα έβλεπες σε πόσα αγάλματα τα λιοντάρια θα έπνιγαν ανθρώπους!

Και το λιοντάρι μας κούνησε την ουρά του απότομα και ξαναγύρισε στο δάσος, ενώ ο ξυλοκόπος μας στεκόταν εκεί, στην άκρη της πολιτείας και σκεφτόταν πως πολλές φορές, πραγματικά, τα φαινόμενα μας γελούν και μας απατούν!

Απόδοση: Δ.Σ.
Αφήγηση: Μαρία Σαββοπούλου
πηγή