Γερμανικές ομολογίες για τις σφαγές στον Β'ΠΠ

ΠΩΣ ΕΞΟΝΤΩΝΑΝ ΤΟΥΣ ΑΜΑΧΟΥΣ

Όταν οι δυνάμεις του Άξονα, αρχικά οι Ιταλοί και εν συνεχεία οι Γερμανοί μαζί με τους Βούλγαρους, εισέβαλαν στα Βαλκάνια το 1940-1941 και έθεσαν την περιοχή υπό την κατοχή τους, είχαν κατά πάσα πιθανότητα υπολογίσει ότι θα ακολουθούσε κάποιας μορφής αντίσταση εναντίον τους…

Στην αρχή οι δυνάμεις του Άξονα προσπάθησαν με επιχειρήσεις των μονάδων τους να καταστείλουν αυτές τις εξεγέρσεις, όσο όμως οι τελευταίες πλήθαιναν, απειλώντας τα μετόπισθεν και τις συγκοινωνίες τους και όταν οι επιχειρήσεις στα διάφορα μέτωπα δεν είχαν την αναμενόμενη ευνοϊκή εξέλιξη, τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν.

Οι σκληρές διαταγές του Χίτλερ προς τους διοικητές, σχετικά με την αντιμετώπιση που έπρεπε να έχουν προς τους αντιστασιακούς και η οπωσδήποτε σκληρή τακτική των ανταρτών κατά των τακτικών στρατευμάτων,  και αντιστρόφως, είχαν ως επακόλουθο να σκληρύνουν τον αγώνα.

Τελικός αποδέκτης αυτής της βαρβαρότητας ήταν ο απλός, αμέτοχος και κατά το μάλλον ή ήττον φιλήσυχος λαός, που δεν έφερε ευθύνη και που η κύριά του μέριμνα ήταν να επιζήσει, εξασφαλίζοντας τα πλέον απαραίτητα, τουλάχιστον για τη διατροφή του.

Αυτός ο λαός αντιμετώπιζε την εχθρότητα και την καχυποψία των κατοχικών δυνάμεων και την υστερική τους μήνη, όπως επίσης και τις απαιτήσεις και πιέσεις των ανταρτών για παροχή πάσης φύσεως βοήθειας, από βίαιη στρατολογία  μέχρι λεηλασία σε τρόφιμα και υποχρεωτική συνήθως παροχή καταλύματος.

Στις έγγραφες διαταγές των Γερμανών διοικητών θα επισημάνουμε τις λέξεις κυρίως «ομαδικές σφαγές», «μέτρα ανταποδόσεως», «αντίποινα», «μέτρα εξιλασμού», «εκτοπίσεις», και άλλες εκφράσεις μιας βάρβαρης έμπνευσης. Η λίστα προέβλεπε ως αντίποινα για τη δολοφονία ενός Γερμανού στρατιωτικού την εκτέλεση 50 έως 100 ή και περισσότερων αντιστασιακών υπευθύνων και μη, ομήρων.

Προηγούνταν φυσικά βασανιστήρια από μέλη της Γκεστάπο ή άλλων βάρβαρων όντων για απόσπαση πληροφοριών και ακολούθως τυφεκισμός, για τους πιο τυχερούς, ή απαγχονισμός για τους υπόλοιπους.

Παραθέτουμε την κατάθεση ενός απλού Γερμανού στρατιώτη, αυτόπτη μάρτυρα μιας τέτοιας επιχείρησης:

 Δεκανέας Willy H. του 382ου Συντάγματος - Από μια εκτέλεση στη Μακεδονία τον Οκτώβριο του 1941:

«…14 ημέρες αργότερα ανεβήκαμε και πάλι πρωί-πρωί σε ένα φορτηγό όχημα. Κατά τη διαδρομή παρατηρήσαμε ένα λεωφορείο, και μας είπαν ότι οι επιβάτες του ήσαν κρατούμενοι που προέρχονταν από τις φυλακές της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι επρόκειτο να εκτελεστούν σε κάποια ορισμένη θέση.

Στην ίδια αυτή θέση είχαν προφανώς πυροβοληθεί και φονευτεί δύο Γερμανοί στρατιώτες από παρτιζάνους.

λόχος μας θα σχημάτιζε ένα μεγάλο τετράγωνο γύρω από δύο δέντρα. Στα κλαδιά τους, οι συνοδοί των κρατουμένων στρατιώτες της Γερμανικής  Στρατιωτικής Αστυνομίας τοποθέτησαν δοκούς, καθώς και τα σκοινιά γύρω από το λαιμό τους και ο στρατονόμος ξεκλείδωσε τις χειροπέδες που τους συνέδεαν.

»Εκείνη ακριβώς τη στιγμή απέσπασε βίαια ο ένας όμηρος το σκοινί επάνω από το κεφάλι του και τρέχοντας διέσπασε τη διάταξη του Λόχου μας.

Ο διμοιρίτης της 1ης Διμοιρίας ανθυπολοχαγός Tummler και εγώ, τρέχοντας ξοπίσω του τον καταδιώξαμε πυροβολώντας συνεχώς, αλλά, λόγω της έντασης, δεν τον πετύχαμε, με αποτέλεσμα να ξεφύγει. Όταν επιστρέψαμε, οι υπόλοιποι όμηροι είχαν απαγχονιστεί.

Νομίζω ότι ήταν εννέα άνδρες, οι οποίοι κατόπιν διαταγής δεν έλαβαν την καθορισμένη προθεσμία.

»Μερικές ημέρες αργότερα σήμανε επανειλημμένα συναγερμός λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Ο λόχος μας περικύκλωσε τα χαράματα ένα ορεινό χωριό και στη συνέχεια εδόθη διαταγή να συλληφθεί το σύνολο του άρρενος πληθυσμού ηλικίας μεταξύ 15-65 ετών. Οι άνδρες αυτοί, 35 τον αριθμό, κλείστηκαν σε μια εκκλησούλα. Οι γυναίκες και τα παιδιά διατάχθηκαν να φορτώσουν σε αραμπάδες την οικοσκευή τους και μέχρι τη 10η ώρα να εγκαταλείψουν το χωριό. Έως εκείνη τη στιγμή αγνοούσαμε τα πάντα, δηλαδή τι θα γινόταν με τους συλληφθέντες, όταν ήρθε η  διαταγή εκτέλεσης.

»Οι πρώτοι τρεις άνδρες, ύστερα από νόημα που τους έκανε ο υπολοχαγός Dilg, διοικητής του λόχου, προσήλθαν και εστάλησαν προς καθορισμένη κατεύθυνση. Τότε, από απόσταση πέντε μέτρων εβλήθησαν εκτελεσθέντες από τον διοικητή του λόχου. Στη συνέχεια, εκτελέστηκαν και οι υπόλοιποι τρεις με τον ίδιο τρόπο.

Ύστερα από αυτό, κλείστηκε η πόρτα, και από τα παράθυρα ρίχτηκαν χειροβομβίδες στο εσωτερικό της εκκλησίας. Ακολούθως, ο επιλοχίας Voigt, οι υπαξιωματικοί Panneke και Gvadehand καθώς και διάφοροι άλλοι εισήλθαν στην εκκλησία και έριξαν  στους επιζώντες τη χαριστική βολή.

»Τελικά η εκκλησία ανατινάχθηκε από οπλίτες του Μηχανικού και το χωριό παραδόθηκε στις φλόγες. Απομακρυνόμενοι από αυτή την ορεινή περιοχή, μπορούσαμε να βλέπουμε τα χωριά να καίγονται.

Μια παράκληση: μη χρησιμοποιήσετε το όνομά μου. Σε περίπτωση ανάγκης όμως επιμένω σε αυτά που εκθέτω γραπτώς…» «Ανδραγαθημάτων» συνέχεια Οι άνδρες του 98ου Συντάγματος της 1ης Ορεινής Μεραρχίας Edelweiss1 προέβησαν στις σφαγές του χωριού Κομμένο της Άρτας, όπου δεν αρκέστηκαν στη δολοφονία του ανδρικού πληθυσμού, αλλά εκτέλεσαν και γυναίκες και παιδιά κατά τρόπο απάνθρωπο, σαδιστικό όπως καταθέτουν αυτόπτες μάρτυρες.

Η μαρτυρία του Αυστριακού οπλίτη του 98ου Συντάγματος ενώπιον της εισαγγελικής Αρχής του Μονάχου είναι αποκαλυπτική:

«…Λίγη ώρα πριν εξαπολύθηκε πυρ από όλμους. Τα σπίτια άρχισαν να καίγονται. Ύστερα ακούστηκαν πυρά πολυβόλων, τυφεκίων ακόμη και αυτόματων όπλων. Εγώ πυροβολούσα και εναντίον όσων επιχειρούσαν να διαφύγουν.

Εδώ θέλω ακόμη να συμπληρώσω ότι, αμέσως πριν από την κύκλωση του χωριού, ο επικεφαλής της “επιχείρησης” είχε διατάξει κανείς κάτοικος να μην εγκαταλείψει το χωριό. Είχε επισταμένως καθορίσει ότι πρέπει να πυροβολούμε οποιονδήποτε θα προσπαθούσε να διαφύγει.

Τα σπίτια καίγονταν. Προφανώς η πυρκαγιά είχε προέλθει από  τα βλήματα των όλμων. Εγώ όμως αντιλήφθηκα ότι οι άνθρωποί μας έβαλαν φωτιά σε διάφορα σπίτια. Οι κάτοικοι που προσπαθούσαν να διαφύγουν από τα φλεγόμενα σπίτια πυροβολούνταν αμέσως.

»Κατόπιν, μια μεγάλη ομάδα κατοίκων εκτελέστηκε στην κεντρική πλατεία. Δεν δύναμαι να καθορίσω τον αριθμό των γυναικών και των παιδιών που υπήρξαν μεταξύ των θυμάτων, αλλά σίγουρα διέκρινα ανάμεσα στα θύματα πτώματα γυναικών και παιδιών. Εκείνο που με κατέπληξε ήταν το γεγονός ότι μερικοί του 12ου Λόχου κακοποιούσαν τα πτώματα.

Είδα με τα μάτια μου λοιπόν μερικούς στρατιώτες να βάζουν μπουκάλια μπίρας στα γεννητικά όργανα των πτωμάτων των γυναικών. Νομίζω ότι είδα πτώματα με εξορυγμένους τους οφθαλμούς.

Εάν ερωτηθώ εάν  είναι γεγονός ότι παιδιά κάηκαν με ποτισμένα με βενζίνη πώματα, τα οποία χώνονταν στο στόμα τους και το πώμα αναβόταν, τότε μάλιστα, παραδέχομαι ότι πράγματι είδα τα πτώματα των παιδιών που γύρω από το στόμα τους υπήρχαν φρικτά τραύματα από εγκαύματα. Δεν γνωρίζω εάν αυτά συνέβησαν ενώ τα παιδιά ακόμα ζούσαν ή απλώς ασχημόνησαν στα πτώματά τους.

»Επιθυμώ προσέτι να συμπληρώσω κάτι που στο γεγονός αυτό ρίχνει αρκετό φως: μετά την επιχείρηση, ακολούθησε στον καταυλισμό κρασοκατάνυξη… Είχαν λαφυραγωγηθεί κρασιά και φαγώσιμα, και στήθηκε μεγάλο γλέντι από μερικούς συναδέλφους. Οπωσδήποτε πρέπει να το καταθέσω ότι οι περισσότεροι δεν το γιόρτασαν…».

Στο πολεμικό ημερολόγιο της 16.8.1943 διαβάζουμε:

«…Σήμερα το πρωί κατά την κύκλωση του χωρίου Κομμένου που πραγματοποιήθηκε από τρεις πλευρές, ο 12ος Λόχος εβλήθη με ισχυρό πυρ από πολλά σπίτια. Αμέσως ο Λόχος άνοιξε πυρ με όλα τα όπλα του, επιτέθηκε κατά του χωριού και του έβαλε φωτιά. Κατά τη διάρκεια της μάχης, ένα τμήμα των ανταρτών κατόρθωσε να διαφύγει. Υπολογίζεται ότι 150 πολίτες φονεύτηκαν στη μάχη.

Τα σπίτια υπέστησαν επίθεση με χειροβομβίδες και τα περισσότερα κάηκαν. Λαφυραγωγήθηκε το σύνολο των ζώων, όπως επίσης και το μαλλί, και παρελήφθη κατά την αποχώρηση. Αναφορά για λάφυρα ακολουθεί ειδικώς. Απολογισμός: Περίπου 150 νεκροί πολίτες, 16 μεγάλα ζώα, ένα φορτηγό όχημα με μαλλί, πέντε ιταλικές καραμπίνες, ένα ιταλικό αυτόματο».

Αυτά τα αντίποινα δεν σημαίνουν βέβαια απόδοση δικαιοσύνης, αλλά έλλειψη συνείδησης και πολιτισμού. Ο πόλεμος είναι πάντα σκληρός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει παντελής έλλειψη ανθρωπισμού έναντι αποδεδειγμένα αθώων υπάρξεων.

Οι ελληνικές Αρχές κατά την κατοχική περίοδο, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, άλλοι αρχιερείς, άτομα που επηρέαζαν τους Γερμανούς, προσπάθησαν να απαλύνουν κατά το δυνατόν την αγριότητα των στρατιωτικών διοικητών. Οι διαταγές όμως του Χίτλερ ήταν σαφείς, και κανείς δεν τολμούσε να τις παραβεί… Διερωτώμαι τελικά εάν ο αντιστασιακός αγώνας εξισορροπεί τις απώλειες που υπέστη ο ελληνικός λαός όλα αυτά τα σκληρά χρόνια της Κατοχής.

Σκέψεις & Συμπεράσματα

Πολλές φορές λέγεται ότι οι Ευρωπαίοι είναι πολιτισμένοι και ότι η περίφημη «παγκοσμιοποίηση» θα μας ωφελήσει. Οι Ευρωπαίοι μπορούν βέβαια να κατασκευάζουν, για παράδειγμα ωραία κτίρια, γέφυρες και αυτοκινητόδρομους. Αγχόνες όμως στον 20ο αιώνα έστησαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, ο λαός της χώρας του Γκέτε και του Σίλερ, αλλά και του Χίτλερ και του Χίμλερ.

Αγχόνες έστησαν και οι Άγγλοι στην Κύπρο, γιατί οι κάτοικοι της Μεγαλονήσου αποφάσισαν κάποια στιγμή να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Τους λαούς της Αφρικής επί χρόνια  δυνάστευαν οι αποικιοκράτες Γάλλοι, Ολλανδοί, Βέλγοι κ.λ.π. και τους απομυζούσαν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές.

Στη Μαύρη Ήπειρο σήμερα οι θάνατοι των παιδιών από την πείνα και τις ασθένειες συνεχώς πολλαπλασιάζονται…

Αυτοί είναι οι Ευρωπαίοι.

Υποσημειώσεις:
1.  Αυτό το Σύνταγμα πέρασε στην Ιστορία κυρίως από την επιχείρηση στην Κεφαλονιά το Σεπτέμβριο του 1943 κατά τη διάρκεια της οποίας κατέσφαξαν κανονικά περισσότερους από 5.000 Ιταλούς αιχμαλώτους της Μεραρχίας Acqui.
Βιβλιογραφία
1.  Αρχεία του OKW.
2.  Απομνημονεύματα του Hermann Neubacher.
3.  Von Lidice Bis Kalauiuta (Loukia Draulia und Hagen Fleischer).
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Πηγή