Τη 15η Μαΐου μνήμη του οσίου πατρός ημών Ανδρέου του Ερημίτου του εν Καλάναις.
ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.
Ιστώμεν στίχους δ’, και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος γ’. Μεγάλη των Μαρτύρων σου.
Προθύμως συνελθόντες σήμερον τιμώμεν σε, Ανδρέα θεοφόρε, δοξάζοντες τον κτίστην, τον προστάτιν σε ημίν διδόντα πάτερ, εν βίω τω παρόντι, και των ψυχών ημών, πρεσβευτήν τε και ρύστην.
Λαβών σου τον σταυρόν επ’ ώμων ηκολούθησας, προθύμω τη καρδία, Χριστόν τον βασιλέα, και τα κόσμου βδελυξάμενος ηδέα, επλήσθης των χαρίτων, του θείου Πνεύματος, θεοφόρε Ανδρέα.
Δυνάμει του σταυρού τον δράκοντα μακάριε, τον άρχοντα του σκότους, επάτησας γενναίως, εν νηστείαις προσευχαίς και αγρυπνίαις, και γεγονώς Ανδρέα, πηγή ακένωτος, των θαυμάτων σοις δούλοις.
Συ γόνος Μονοδένδρου πέλεις ιερώτατε, οικήτωρ τε Καλάνης, και φως Χαλκιοπούλου, και παντός του Βάλτου μέγας αντιλήπτωρ, πατήρ ημών Ανδρέα, όθεν γεραίρομεν, καταχρέος σε πάντες.
Δόξα... Ήχος πλ. α΄.
Έχει των Ορθοδόξων Ανδρέα η ομήγυρις, εν νόσοις σε ιατρόν, εν θλίψεσι παρακλήτορα, και μέγαν εν τοις κινδύνοις σωτήρα. Μάλιστα δε οι προσκαλούμενοι σε πίστει, βοηθόν τε τάχιστον, κατά παθών ολεθρίων, και εχθρών αοράτων. Διο πανθαύμαστε, και ημάς τους την σην μνήμην, μετ’ ευλαβείας πάντοτε δοξάζοντας, περιχαράκωσον και φύλαττε αεί, ταις προς Θεόν ικεσίαις σου.
Και νυν... Το της εορτής.
Εις τον Στίχον, Στιχηρά.
Ήχος β’. Οίκος του Ευφραθά.
Πως σε θαυματουργέ, οι επί γης Ανδρέα, τιμήσωμεν εν ύμνοις, τον μετ’ Αγγέλων πάτερ, αεί συνδοξαζόμενον;
Στίχος: Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού.
Την σύζυγον σοφέ, Ανδρέα τε και τέκνα, πατρίδα και τα πάντα, δια Χριστόν αφήκας, και ήρθης εις Παράδεισον.
Στίχος: Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.
Ρύσαι ημάς παθών, δαιμόνων εκ κακίας, και πάσης αμαρτίας, τους πίστει την σην μνήμην, Ανδρέα εορτάζοντας.
Δόξα…
Δόξα σοι ω! Μονάς, τη φύσει, και προσώποις, Τριας, Υιέ και Πάτερ, και Πνεύμα, η τα πάντα, συνέχουσα δυνάμει σου.
Και νυν… Θεοτοκίον.
Χαίρε ω! Μαριάμ, η Μήτηρ του Κυρίου, η δόξα των Αγγέλων. Χαίρε ημίν τοις πάσι, ανοίξασα Παράδεισον.
Το Νυν απολύεις και το Τρισάγιον.
Απολυτίκιον. Ήχος α’ . Της ερήμου πολίτης.
Της Καλάνης οικήτωρ και εν σώματι Άγγελος, και Χαλκιοπούλου το κλέος, δόξα Βάλτου και καύχημα, υπάρχεις ως Ανδρέα αληθώς, διο και ευφημούμεν σε πιστώς· θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και πειρασμών λυτρούσαι τους βοώντας σοι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Δόξα… Και νυν... Το της εορτής.
Και Απόλυσις.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.
Μετά τον Προοιμιακόν στιχολογούμεν την α’ στάσιν του Μακάριος ανήρ. Εις δε το Κύριε, εκέκραξα, ιστώμεν στίχους στ’ και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια δευτερούντες αυτά.
Ήχος δ’. Έδωκας σημείωσιν.
Δεύτε νυν φιλέορτοι, μετ’ ευλαβειας προσέλθωμεν, εν τω οίκω γηθόμενοι, Ανδρέου του μάκαρος, ον η Θεοδώρα, άνασσα η θεία, ήγειρε πάλαι ευσεβώς, και εκ βαθέων αυτώ βοήσωμεν· Ανδρέα πανσεβάσμιε, των Ορθοδόξων το στήριγμα, τον Θεόν καθικέτευε του σωθήναι τους δούλους σου.
Κόσμον εγκατέλιπες, και τα εν κόσμω φθειρόμενα, αγαθά παναοίδιμε, Ανδρέα και Κύριον, αγαπήσας μόνον, ου ακολουθήσας, τοις θείοις ίχνεσι θερμώς, δι’ εγκρατείας παθών τω θάλασσαν, εμάρανας την έμπυρον. Διο υμνούμεν σε άπαντες, επί γης ώσπερ άγγελον, εγνωκότες βιώσαντα.
Τέκνα και την σύζυγον, πατρίδα δόξαν και χρήματα, καταλιπών και έρημον, οίκων συ εκδέδωκας, σεαυτόν ασκήσει, ένθα γυμνητεύων, και εγκρατεία τον Θεόν, και ταις δεήσεσι πάτερ ηύφρανας. Διο ως δούλον γνήσιον, Αυτού, Ανδρέα τιμώμεν σε Μονοδένδρου το καύχημα, ασκητών εγκαλλώπισμα.
Δόξα... Ήχος πλ.α’.
Όσιε πάτερ, ουκ έδωκας ύπνον σοις οφθαλμοίς, ουδέ τοις βλεφάροις σου νυσταγμόν, έως την ψυχήν και το σώμα των παθών ηλευθέρωσας· και σεαυτόν ητοίμασας του Πνεύματος καταγώγιον ελθών γαρ ο Χριστός συν τω Πατρί, μονήν παρά συ εποιήσατο, και Θεόν κατά μέθεξιν, και πηγήν θαυμάτων σε απειργάσατο. Όθεν και διηνεκώς θαυματουργών, την κεφαλήν γυναικός εθεράπευσας, δια ρανίδων εκ του σου σπηλαίου ύδατος εκπεσουσών προς αυτήν. Τω δε των λειψάνων σου την θήκην ευλαβώς προσκυνήσαντι, τον παρειμένων αυτού γονάτων, την ρώσιν συμπαθώς εχορήγησας. Και πλείστοι των αθενούντων, χουν μόνον εκ του τάφου σου λαβόντες, την υγείαν αυτών ευχαριστούντες σε έλαβον. Διο παναοίδιμε, πάσα η του Βάλτου χώρα, ευγνωμόνως βοά σοι λέγουσα· Ανδρέα πατήρ ημών, σε ικετεύομεν, μη επιλάθου της ποίμνης σου.
Και νυν... Το της εορτής.
Είσοδος, Φως ιλαρόν, το Προκείμενον της ημέρας και τα Αναγνώσματα.
Σοφίας Σολομώντος το ανάγνωσμα. (3: 1-9).
Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μη άψηται αυτών βάσανος· έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, και η αφ’ ήμων πορεία σύντριμμα· οι δε εισιν εν ειρήνη και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης· και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται· ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού· ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς· και εν καιρώ επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, και ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται. Κρινούσιν έθνη και κρατήσουσι λαών και βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τους αιώνας. Οιπεποιθοτες επ’ αυτώ, συνήσουσιν αλήθειαν, και οι πιστοί εν αγάπη , προσμενούσιν αυτώ· ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.
Σοφίας Σολομώντος το ανάγνωσμα. (5: 15-23, 6: 1-3).
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω. Δια τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας, και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου· ότι τη δεξιά αυτού σκεπάσει αυτούς, και τω βραχίονι υπερασπιεί αυτών, λήψεται πανοπλίαν τον ζήλον αυτού, και οπλοποιήσει την κτίσιν εις αμύναν εχθρών· ενεδύσεται θώρακα δικαιοσύνην, και περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ανυπόκριτον· λήφεται ασπίδα ακαταμάχητον οσιότητα, οξυνεί δε απότομον οργήν εις ρομφαίαν· συνεκπολεμήσει δε αυτώ ο κόσμος επί τους παράφρονας, πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών, και ως από ευκύκλου τόξου των νεφών, επί σκοπόν αλούνται και εκ πετροβόλου θυμού, πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι· αγανακτήσει κατ’ αυτών ύδωρ θαλάσσης, ποταμοί δε συγκλύσουσιν αποτόμως· αντιστήσεται αυτοίς πνεύμα δυνάμεως, και ως λαίλαψ εκλικμήσει αυτούς· και ερημώσει πάσαν την γης ανομία, και η κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστών· ακούσατε ουν βασιλείς, και σύνετε, μάθετε δικασταί περάτων γης, ενωτίσασθε οι κρατούντες πλήθους, και γεγαυρωμένοι επί όχλοις εθνών· ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις υμίν, και η δυναστεία παρά υψίστου.
Σοφία Σολομώντος το ανάγνωσμα, (4: 7-15).
Δίκαιος, εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται· γήρας γαρ τίμιον, ου το πολυχρόνιον, ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται, πολιά δε εστι φρόνησις ανθρώποις, και ηλικία γήρως, βίος ακηλίδωτος· ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη, και ζων μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη· ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, η δόλος απατήσει ψυχήν αυτού· βασκανία γαρ φαυλότης αμαυροί τα καλά, και ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νουν άκακον· τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς· αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού· δια τούτο έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας· οι δε λαοί ιδόντες, και μη νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διάνοια το τοιούτον, ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.
Εις την Λιτήν.
Ψάλλομεν Στιχηρά Ιδιόμελα.
Ήχος α’.
Αγάλλου και ευφραίνου συν Χαλκιοπούλω σήμερον, πάσα η Βάλτου χώρα, και συν Μονοδένδρω σκίρτησον, Ανδρέα τιμώσα τον σεβάσμιον. Και ανάβηθι εν τω Καλάνης σπηλαίω, την μνήμην αυτου εορτάζουσα, περιχαρώς βοώσα προς αυτόν. Ο εν τω σώματι έτι ων, και μετά Αγγέλων συγκατοικών, την ειρήνην ημών, Ανδρέα παναοίδιμε.
Ήχος β’.
Ενέπλησεν χαρίτων, την παναγίαν σου ψυχήν, ο εν τοις υψίστοις κατοικών, ασκητά Ανδρέα μακάριε, Χριστός ο Θεός ημών. Ελθών γαρ συν τω Πατρί αυτού και τω Πνεύματι, μονήν παρά συ εποιήσατο, και της τριλαμπούς θεότητος, οίκον σε απειργάσατο. Διο και εν τη του θανάτου σου ώρα, το πρόσωπόν σου τοις πάσιν, ως ήλιον φαεινότατον έδειξας υπό πάντων θαυμαζόμενος. Και ημείς βοώμεν σοι πανσεβάσμιε· τας ψυχάς ημών τω φωτί σου καταύγασον, ασκητών εγκαλλώπισμα.
Ήχος γ’.
Η των λειψάνων σου θήκη πατήρ ημών όσιε, ως άλλος Παράδεισος ημίν ανεδείχθη, τα οστά σου τα τίμια κατέχουσα, ως άνθη μυρίπνοα, πεπληρωμένα όντα των χαρίτων του πνεύματος. Διο το γόνυ της ψυχής και του σώματος κλίναντες, και ταύτα πίστει ασπαζόμενοι, βοώμεν σοι μακάριε. Ο πάντα τόπον αγιάζων, και δαίμονας φυγαδεύων, από πάσης οργής τους δούλους σου φύλαττε, Ανδρέα των πατέρων εγκαλλώπισμα.
Ήχος δ’.
Ω του παραδόξου θαύματος! εν τη χάριτι του Κυρίου μακάριε ων, και ως άσαρκος εν γη κατοικών, τας στερήσεις του βίου ως απολαύσεις ελογίζεσο, ως κήπον την έρημον, ώσπερ παλάτιον το σπήλαιον. Τα πενιχρά, σου ενδύματα ως πορφύραν βασιλικήν, τον λίθον ώσπερ παστάδα, ώσπερ θάλψιν το ψύχος, και ως δρόσον την καύσιν πανσεβάσμιε. Αντί τρυφής την νηστείαν, και αντί οίνου το ύδωρ μετά κόπου ελάμβανες. Αλλ’ ω! Αγγέλων ισοστασιε, και των αγίων συγκληρονόμε, Ανδρέα πανεύφημε, και ημάς της ουρανών βασιλείας, μετόχους γενέσθαι καταξίωσον.
Δόξα… Ήχος βαρύς.
Πνευματικώς συνελθόντες σήμερον πιστοί, εν ψαλμοίς και ύμνοις, Ανδρέαν τον αοίδιμον τιμήσωμεν. Ούτος γαρ εκ Μονοδένδρου ορμώμενος, και τον Χριστόν υπέρ πάντας αγαπήσας, και τους οικείους αυτού και τα πάντα δι’ αυτόν καταλιπών, ελθών εν τη Καλάνη τη του Βάλτου, την έρημον κατώκησεν. Ένθα εν προσευχαίς και νηστείαις αεί διατελών, και αρετήν τε πάσαν ασκών, και Θεώ οικειωθείς, των θαυμάτων παρ’ αυτού την ενέργειαν είληφεν. Διο και εν τη τελευτη αυτού, φώτα μεγάλα ώσπερ πυρσοί, το σπήλαιον τοις πάσιν εδείκνυον. Άπερ κατειδούσα, Θεοδώρα η βασίλισσα εν Άρτη ούσα, και μετά της συγκλήτου ελθούσα, την ταφήν αυτού· επριήσατο, και επί τω ονόματι αυτού οίκον περίδοξον ωκοδώμησεν. Τη τε υποδείξει του Οσίου, τα θεία λείψανα αυτού διανεμηθέντα, πηγή θαυμάτων τοις πάσι εγένοντο. Όθεν και ημείς, μετ’ ευλαβείας ταύτα ασπαζόμενοι, αυτώ εκ ψυχής βοήσωμεν· Ανδρέα πατήρ ημών, μη διαλείπεις πρεσβεύειν, υπέρ ημών προς Κύριον.
Και νυν... Το ιδιόμελον των Αποστίχων του Όρθρου της εορτής.
Δόξα... Ήχος πλ.α’.
Έχει των Ορθοδόξων, Ανδρέα η ομήγυρις, εν νόσοις σε ιατήρα, εν θλίψει παρακλήτορα, και μέγαν εν τοις κινδύνοις Σωτήρα, και υπέρμαχον μάχης. Διο πανθαύμαστε, και ημάς τους την σην μνήμην, μετ’ ευλαβείας πάντοτε δοξάζοντας, περιχαράκωσαν και φύλαττε αεί, των αοράτων εχθρών, απημάντους ταις προς Θεόν πρεσβείαις σου.
Και νυν... Το της εορτής.
Εις τον στίχον, Στιχηρά Προσόμοια
Ήχος πλ.α’. Χαίροις ασκητικών.
Χαίρει των ασκητών ο χορός, και των μιγάδων συν αγγέλοις Θεόπνευστε, Ανδρέα και σε γεραίρει ωδαίς και θείοις ψαλμοίς, εν χαρά και πόθω στεφανούσα σε· σαρκός γαρ το φρόνημα, και δαιμόνων τα ενέδρα, δι’ εγκρατείας και συντόνου δεήσεως, κατεπάτησας, ώσπερ άσαρκος όσιε. Όθεν ο παντοδύναμος, πολλοίς σε νυν θαύμασι, και μετά πότμον δοξάζει· ον εκτενώς καθικέτευε, ημίν χορηγήσαι, των πταισμάτων την συγγνώμην και μέγα έλεος.
Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού.
Άρας σου τον σταυρόν αληθώς, επί των ώμων συ Ανδρέα θεσπέσιε, τον κόσμον και τα του κόσμου, απαρνηθείς και Χριστώ, εν χαρά προθύμως ηκολούθησας· και γαρ αυτού πέφυκεν ο ζυγός αγαθώτατος, και το φορτίον ελαφρότατον όσιε. Όθεν είληφας εκ πηγής της του πνεύματος, χάριν την των ιάσεων, διώκειν τε δαίμονας, λυτρούσθε πάντας. Διόπερ, αεί δυσώπει τον Κύριον, τυχείν σωτηρίας, τους εν πίστει εκτελούντας την θείαν μνήμην σου.
Στίχ. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.
Χαίροις των μοναζόντων κρηπίς, και των εν κόσμω οδηγός ο σωτήριος, ο πάσας του διαβόλου τας μηχανάς καθελών, και εν γη πατήσας ώσπερ παίγνιον· Θεός γαρ ενίσχυσε, σας αισθήσεις εμύσαντα, και νουν καρδίαν και ψυχήν καθαιρόμενον, και συμμένοντα, μόνον μόνω τω κτίστη σου· χαίροις ουν παναοίδιμε, Αγγέλων συνόμιλε, του Μονοδένδρου το κλέος, των ασκητών εγκαλλώπισμα, ημών δε προστάτα, ιατρέ και παρακλήτωρ, Ανδρέα όσιε.
Δόξα... Ήχος πλ. δ’.
Χαλκιοπούλου κλέος, δόξα τε Καλάνης και καύχημα του Μονοδένδρου, υπάρχεις Ανδρέα πατήρ ημών. Δια σου των αιρέσεων, πολέμων και νόσων τε, οι δούλοι σου λυτρούμεθα. Του Βάλτου το καύχημα, Ελλάδος τε στήριγμα και οικουμένης. Διο πρέσβευε τω Κυρίω, ειρηνεύσαι τον κόσμον και σώσαι τας ψυχάς ημών.
Και νυν... Το της εορτής.
Το Νυν απολύεις και το Τρισάγιον.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Της Καλάνης οικήτωρ και εν σώματι Άγγελος, και Χαλκιοπούλου το κλέος, δόξα Βάλτου και καύχημα, υπάρχεις ως Ανδρέα αληθώς, διο και ευφημούμεν σε πιστώς· θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και πειρασμών λυτρούσαι τους βοώντας σοι· δόξα τω δεδωκότι οι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Θεοτοκίον.
Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε το Χαίρε, συν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης, εν σοι τη αγία κιβωτώ, ως έφη ο δίκαιος Δαυίδ, εδείχθης πλατυτέρα των ουρανών, βαστάσασα τον κτίστην σου· δόξα τω ενοικήσαντι εν σοι, δόξα τω προελθόντι εκ σου, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς δια του τόκου σου.
Απόλυσις.
ΕΙΣ ΤΟΝ OΡΘΡΟΝ
Μετά την α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Αγγέλων οι χοροί και αγίων τε πάντων, και άνθρωποι σοφέ, σου γεραίρομεν μνήμην, Ανδρέα θεόπνευστε, του την κάραν συντρίψαντος, του την θάλασσαν, και γην ειπόντος ολέσαι και βοώμεν σοι· ως συν Χριστώ βασιλεύων, ημάς διαφύλαξον.
Δόξα... Και νυν... Το της εορτής.
Μετά την β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ.
Εν ερήμοις κατοικών, και μόνος μόνω τω Θεώ, συγγινόμενος σοφέ, των ακαθάρτων λογισμών κατακρατήσας επέδως τη θεωρία, τα κάλλη του Θεού, ενοπτρισθείς αμυδρώς, και νυν εν ουρανοίς επαπολαύεις σαφώς, ως των εσόπτρων Άγιε, λυθέντων σου, συν τοις λοιποίς. Διο βοώμεν, Ανδρέα Πάτερ, σκέπε φρουρεί τους δούλους σου.
Δόξα...Και νυν... Το της εορτής.
Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα.
Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.
Εν γυμνότητι δίψη και εν λιμώ, ανεχόμενος κρύους καρτερικώς, και καύσονος Όσιε, αρετάς εκατώρθωσας, την γαρ σάρκα νεκρώσας, παθών κατεκράτησας, και ως Ηλίας άλλος, και δεύτερος Πρόδρομος· τον εν ταις ερήμοις, βίον πάτερ ζηλώσας, και διάβολον ήσχυνας. Όθεν πάντες βοώμεν σοι, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, Ανδρέα, την μνήμην σου.
Δόξα...Και νυν… Το της εορτής.
Οι Αναβαθμοί, το α’ Αντίφωνον του δ’ ήχου.
Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη…
Προκείμενον Ήχος δ’.
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού.
Στίχος: Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;
Το Πάσα πνοή... (γ’).
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν αγίου ευαγγελίου το ανάγνωσμα (6: 17-23).
Τω καιρώ εκείνω, έστη ο Ιησούς επί τόπου πεδινού, και όχλος μαθητών αυτού, και πλήθος πολύ του λαού από πάσης της Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ, και της παραλίου Τύρου και Σιδώνος, οι ήλθον ακούσαι αυτού, και ιαθήναι από των νόσων αυτών, και οι οχλούμενοι υπό πνευμάτων ακαθάρτων, και εθεραπεύοντο. Και πας ο όχλος εζήτει άπτεσθαι αυτού· ότι δύναμις παρ’ αυτού εξήρχετο, και ιάτο πάντας. Και αυτός, επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους Μαθητάς αυτού, έλεγε· μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμέτερά εστιν η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. Μακάριοι έστε, όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς, και ονειδίσωσι, και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν, ένεκα του Υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ.
Ει τύχει η εορτή προ της Αναλήψεως, το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», είτα ο Ν’ ψαλμός.
Δόξα... Ταις του σου Οσίου...
Και νυν... Ταις της Θεοτόκου...
Και το ιδιόμελον. Ήχος πλ. β’.
Στίχος: Ελεήμων, ελέησον με ο Θεός...
Σήμερον η Χαλκιόπουλος πάσα, ταις του θεοφόρου αυγάζεται ακτίσι. Και του Χριστού Εκκλησία, τοις άνθεσιν ωραιζόμενοι, Ανδρέα βοά σοι· ημών ο ποιμήν, και απιστών αντίπαλε, πρέσβευε τω Κυρίω, ρυσθήναι πάντας, της αιωνίου Κολάσεως.
Η ευχή, Σώσον ο Θεός τον λαόν σου... Το Κύριε ελέησον (ιβ’) και η εκφώνησις Ελέει και οικτιρμοίς....
Είτα οι Κανόνες της τυχούσης εορτής και του οσίου ο παρών.
Ο Κανών του οσίου, ου η ακροστιχίς· «Τον Παργιόν με, ω! Ανδρέα σώζε. Ανδρέου».
Ωδή α’. Ήχος α’. Αναστάσεως ημέρα.
Του παντάνακτος τω πόθω την καρδίαν τρωθείς, πάτερ τα εν τω κόσμω, αποταξάμενος καλώς, εκολλήθης τω Χριστώ Ανδρέα σοφέ. Διο σε εδόξασεν ερημίτα μακάριε.
Ουρανών σε αι δυνάμεις και ανθρώπων πληθύς, Πάτερ Ανδρέα ύμνοις, ανευφημούσι την σεπτήν, και αγίαν εορτήν, θεράπων Χριστού, της σης τελειώσεως, εκτελούντες γηθόμενοι.
Δόξα...
Νεκρωθείς συ τη σαρκί σου, και Χριστώ τω Θεώ, ζήσας, αξίως εύρες, την αμοιβήν των αρετών, και τω δόξαν του Χριστού πατέρων κρυπίς. Ανδρέα πανόλβιε, ον δυσώπει σωθήναι ημάς.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Παναγία τους σους δούλους, διασώζεις αεί, πάντων κακών και νόσων ον ουν αφράστως αγαθή, και ασπόρως εν γαστρί Χριστόν τον Θεόν, Παρθένε συνέλαβες, σώζε πάντας ικέτευε.
Ωδή γ’. Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν.
Άνω έχων φρόνημα το σον, των γηίνων απάντων καταπεφρόνηκας, και οίκος ώφθης τερπνός, Τριάδος, Ανδρέα, ην ημάς σωθήναι ικέτευε.
Άνω έχων νουν προς τον Θεόν, την συμβίαν και τέκνα, αγρούς και χρήματα, εγκαταλείψας σοφέ, Αδρέα. και όλον προς Αυτόν, σαυτόν αφιερώσας.
Δόξα...
Ρήξας πάτερ φύσεως δεσμά, τη αΰλω μακάριε πολιτεία σου, της βασιλείας Θεού αξίως μετείληφας αυτού, θεράπων γενόμενος.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Ξένος πάντων πάναγνε βροτών, ταις του βίου μερίμναις εμβυθιζόμενον, ταις προστασίαις ταις σαις, ελπίζει σωθήναι πειρασμών, και νόσων και θλίψεων.
Κάθισμα. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Σκιρτά νυν συν ημίν, Χαλκιόπουλος πάσα και άδει εκτενώς, τους καλούς σου αγώνας Ανδρέα τρισόλβιε, ους ανδρείως υπήνεγκας. Όθεν αίτησαι, τους ετησίως τελούντος, τα μνημόσυνα, της εκδημίας σου, πάντων, κακών απαλλάτεσθαι.
Δόξα...
Εορτάζει σήμερον, η Εκκλησία, τους σεπτούς αγώνάς σου, ους έτλεις μάκαρ κατ’ εχθρών, τα υπέρ νουν τε παλαίσματα, Ανδρέα Πάτερ, πατέρων αγλάϊσμα.
Και νυν… Το της εορτής.
Ωδή δ’. Επί της θείας φυλακής.
Ιδιωτεύων τω Θεώ, εν τη ερήμω ασκητά, χαίρων συνομιλείς αρρήτως, καθαρθείς τω πνεύματι, δι’ εγκρατείας όσιε· χαίροις νυν μετ’ αγγέλων χορεύων, και συν οσίοις Χριστόν εξιλεούμενος.
Ο, εκ νεότητός σου, σην καθαροτάτην βιοτήν, πάτερ εκτιμήσας Δεσπότης, θαυμασίοις ύψωσε, και βασιλείας μέτοχον, έδειξε συν αγγέλοις βοώντα, ακαταπαύστως αυτώ ύμνον τρισάγιον.
Δόξα...
Νυν, ουρανός, και βουνοί, και τα θεμέλια της γης, κρότον ευφροσύνης τελούσιν, εν τη θεία μνήμη σου, δοξολογούντα Όσιε, γλώσσας γε αλαλήτοις τον κτίστην, τον σε δοξάζοντα Ανδρέα παμμακάριστε.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Μεμεκρυσμένους του Θεού, δια κακίαν αγαθή, πάντας σαις λιταίς πλησιάσαι, τω Θεώ ευδόκησον, και κληρονόμους ποίησον, δόξης της του Υιού σου Παρθένε, αδιαλείπτως ημών, μακαριζόντων σε.
Ωδή ε’. Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος.
Εν ύμνοις τιμώμεν σε πάτερ, τον τους πατέρας τους πάλαι, ζηλώσαντα ω! Ανδρέα. Χοζεβίτην άριστα, και λαμπάδων τον ένδοξον, εν Μαλεώ τε Θωμάν τον μακάριον.
Ωράθης όσιε επίγειος πάτερ, τη εγκρατεί και αύλω, Ανδρέα ση πολιτεία, τη υφηλίω Άγγελος, εις αρετάς μακάριε, πάντας ημάς οδηγούμενος.
Δόξα...
Απάντων παμμάκαρ Ανδρέα, καταφρονήσας ενύλων, ηγάπησας τον δεσπότην, και αυτώ συνέζησας, εν τη ερήμω άϋλον, όντως διαιτώμενος. ·
Και νυν... Θεοτοκίον.
Ναόν του Θεού και σκηνήν σε, και κιβωτόν εγνωκότες, πανάχραντε δυσωπούμεν, ευμενώς επιβλέψον, τοις επταικόσι δούλοις σου, πάντων κακών απαλλάτουσα. ·
Ωδή στ’. Κατήλθες εν τοις κατωτάτοις της γης.
Δραμούσα, πάσα η Αρτέων πληθύς, εορτάζει σου την μνήμην παμμάκαρ, συν θεία τε Θεοδώρα σοφέ, την βασίλισσα, ω! Ανδρέα ιεραίς, και σεπταίς μελωδίαις.
Ρανάτωσαν ύδωρ νεφέλαι ηδύ, και τα όρη γλυκασμόν, τα πεδία κροτείτω, και χορευέτω λαός ο χριστώνυμος, εν τη μνήμη τη λαμπρά, του Αγίου Ανδρέου.
Δόξα...
Εχάρη ο των ασωμάτων εσμός, και δικαίων η πληθύς, τα δαιμόνων, στίφη κατεπικράνθη σοφέ, καθορώντας σε, ώσπερ Άγγελον εν γη, ω! Ανδρέα βιούντα.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Απάντων, των κτισμάτων ούσα αγνή, υπέρτερα και Θεού του Υψίστου, Παρθένε μήτερ τον νουν μου παθών καταγλάισον, σων χαρίτων αγαθή, των αύλων και θείων.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Ως αστήρ πολύφωτος, τοις Χριστοφόροις σου τέκνοις, η σεπτή ανέτειλε, του σου θανάτου ημέρα, άπασαν διασκεδάζουσα αθυμίαν, απαντάς ημάς καλούσα του εκβοάν σοι. Χαίροις πάνσοφε Ανδρέα, πατέρων δόξα και κλέος και καύχημα.
Ο Οίκος.
Την φωνήν την του ευαγγελίου πάτερ ακούσας, σους οικείους και τα πάντα και του Μονοδένδρου τόπον εγκαταλείψας, και τον σταυρόν σου επ’ ωμών αράμενος, την οδόν του Κυρίου ανεπιστρόφως διήνυσας. Και ελθών εις το Καλάνης Όρος, ταις μεν προσευχαίς και νηστείαις και χαυμευνείαις τον Θεόν ευαρεστήσας, τοις δε σοις δάκρυσι την έρημον πάσαν κατήρδευσας. Όθεν και παρά του αγίου Πνεύματος πηγήν χαρισμάτων είληφας, του ποιείν τα θαύματα, και πηγάζειν ιάματα, τοις εν πίστει προσιούσι σοι. Εν , δε τη τελευτή σου, υπό του Κυρίου δοξαζόμενος, ως ήλιος εν τω σπηλαίω ελαμψας, και πυρσούς εις ουρανόν αναβαίνοντας, άνωθεν του σπηλαίου έδειξας. Και ιδούσα το σημείον η της Άρτης αγία βασίλισσα, μετ’ ευλαβείας σπεύσασα, την ταφήν σου εποιήσατο, και οίκον επί τω ονόματί σου μέγαν ανήγειρεν. Συν αύτη συν και ημείς πάτερ αοίδιμε, εν κατανύξει βοώμεν σοι. Χαίροις πάνσοφε Ανδρέα πατέρων δόξα και κλέος και καύχημα.
Συναξάριον.
Τη αυτή ημέρα (ιε’ Μαΐου) μνήμη του οσίου πατρός ημών Ανδρέου του ερημίτου και θαυματουργού.
Στίχοι:
Ψυχήν όπισθεν του Θεού κολλών πάτερ
έμπροσθεν αυτού νυν παρίστασαι χαίρων.
Πατρίδα λιπών, συν συνεύνω και τέκνοις,
έρημον οικείς ως άλλος δη Ηλίας.
Πέμπτη και δεκάτη Ανδρέαν ένθεν αειραν.
Ούτος ην εν τοις χρόνοις του αυτοκράτορος και ευσεβούς Μιχαήλ Δεσπότου, εκ χωρίου του καλουμένου Μονοδένδρουν· ος δη τον ασκητικόν βίον άκρως ζηλώσας, των παλαιών αγίων ανδρών εγένετο μιμητής· την γαρ τέκνων, και συνεύνου, και χρημάτων, και περιουσίας ηδονήν καταλείψας την έρημον ώκησε· κακεισε τον μοναδικόν βίον διερχόμενος, πολλάς θλίψεις και στενοχωρίας, κρύη και καύσονας, εν λιμώ, και δίψη, και γυμνότητι υπηνέγκατο δια την του Κυρίου φωνήν την λέγουσαν· είτις θέλοι οπίσω μου ακολουθείν απαρνησασθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι, καγώ αναπαύσω αυτόν εν τη βασιλεία των ουρανών ο γουν μακάριος ούτος πάντα καλώς διαταξάμενος, ως άσαρκος τον βίον διετέλει· ύστερον δε πάλιν πλησίον της πατρίδος επανελθών, και έναντι όρει πλησίον των γονέων ολονυκτίους τας στάσεις διατελών, επί πλείστοις χρόνοις, και πλήρης ημερών προς Κυριον εξεδήμησεν· η δε εμφάνεια της προς Κύριον αυτού εκδημίας, γέγονεν ούτως. Ότε ευδόκησε Κύριος ο Θεός παραλαβείν αυτού το πνεύμα, λαμπάδες φως εξαστράπτουσαι, (ούτω γαρ οίδεν ο πάντων Θεός τους αυτόν δοξάζοντας αναδοξάζειν) εξ ουρανού κατιούσαι, ένθα δη το του Αγίου έκειτο Λείψανον, πάλιν εις τα άνω εφέροντο· καταδήλου τοίνυν του τοιούτου γενομένου, ου μόνον τοις εκεί πέριξ χωρίοις και κώμαις, αλλ’ ακοσυού, και επί την βασιλεύουσαν πασών των πόλεων, συνέδραμε και η ευσεβέστατη βασιλίς κυρία Θεοδώρα, και πάσα μετ’ αυτής η σύγκλητος· ευρόντες δε το του αγίου λείψανον, και πολλά ακούσαντες τεράστια, άπερ ο Θεός δια του οσίου τούτου πατρός εποίησεν, εδόξασαν τον Θεόν ηνάγκασε δε η φιλόχριστος βασιλίς, ίνα ναόν τω αγίω οικοδομήσωσιν· έκτοτε ουν οι πιστοί, και μέχρι της δεύρο, την αυτού μνήμην επιτελούντες λαμπρώς, δοξάζομεν τον παντοδύναμον Θεόν, και τον αυτού θεράποντα. Ου ταις αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.
Βασιλεύουσα δε πόλις, ουκ αυτή δοκεί μα η Κωνσταντινούπολις· αλλά και Θεοδώρα, ουχ η μήτηρ, Μιχαήλ, η τας θείας εικόνας αναστηλώσασα, αλλ’ η εν Αρτη εορταζομένη ίσως μήτηρ, η γυνή η θυγάτηρ του, ον φησί δεσπότην Μιχαήλ ο τον βίον συγγραψάμενος.
Το δε Όρος, εν ω ο άγιος ήσκησε λέγεται μεν νυν Καλάνα, απέχει δε του χωρίου Χαλκιόπουλος ως ημισείας ώρας διάστημα· έστι δε εν αυτώ σπήλαιον μέγα, και έσω αυτού ωκοδομημένη μέχρι και νυν Εκκλησία, έξωθεν της οποίας προς το ιερόν κείται ο τάφος του αγίου λειψάνου, περιτετειχισμένος έκτοτε θαυμασίως, δια προσταγής της βασιλίσσης Θεοδώρας· κατά δε το χιλιοστόν επτακοσιοστόν, και εννενηκοστόν προς τοις τέσσαρσιν έτεσιν από Χριστού, θείω ζήλω, και ευλάβεια προς τον άγιον φερόμενος, ο αιδεσιμώτατος κύριος παπά Ιωάννης Νικολάου Γεροδήμου· τα εν τω χωρίω αυτού Χαλκιόπουλος ευρεθέντα παλαιόθεν εκατέρας κνήμας οστά, (εστί δε αυτά τα από γόνατος μέχρι σφυρών, η αστραγάλων κόκκαλα) ακέραια λαβών επί τω αργυρώσαι, κατά την νυν εν ημίν φερομένην τοις Γραικοίς συνήθειαν εις Καρπενήσι επορεύθη. Φθάσας δε εκεί, και χρυσοχόω τω εν μακαρία τη λήξει παπά Γεωργίω χρησάμενος, έγνω μετ’ αυτού, ως ουκ ευτάκτως έχοιεν τα λείψανα, ει ούτως, ακεραίοις δηλαδή ούσι προσαρμοσθείη ο άργυρος. Όθεν συμβουλευθείς τω εκείσε αγίω Λιτζάς, και Αγράφων κυρίω Δοσιθέω, μάλιστα δε παρακινηθείς, εις δύο διαχωρίσαι τα λείψανα απεφάσισεν· αλλά, γαρ κατά την νύκταν ταύτην φανείς κατ’ όναρ ο άγιος, κωλύει μεν την απόφασιν· λέγει δε:εγερθείς πρόσφερε τω χρυσοχόω , τα λείψανα όστις αργυρώσει αυτά, ον τρόπον αυτόν εδίδαξα· και επί την αύριον, λαβών ο χρυσοχόος αυτα εντέχνως τε και μετά θάρρους ηργύρωσέ τε, και διηγείτο του αγίου την οπτασίαν και οδηγίαν· εν αυτή δε ταύτη τη νυκτί, και τούτο τω ρηθέντι παπά-Ιωάννη είπεν ο άγιος· μετά την συμπληρώσιν της αργυρώσεως, επανακάμψας εις το χωρίον άνοιξον τον τάφον, και ευρήσεις λειψάνων μέρη τριάκοντα δύο, άπερ διαμερίσας τοις περί μοναστηρίοις, μηδέν σαυτώ, πλην, των κνημών, καταλίπης· ο δη και πεπρίηκε;. συνάξας γαρ τινάς των ιερών μοναχών, και μετ’ αυτών ανακομιδήν ποιήσας, εύρε μεν ουμήν δύο και τριάκοντα, αλλ’ οκτώ μόνα και εικόσι· τα λοιπά δ’έφη, ευλαβεία ίσως των παρόντων τινός σεσύληται· και διεμέρισεν αμέσως αυτά τοις ιεροίς ως διετάχθη μοναστηρίοις· ων δη τα επισημότερα, ως μοι εσημειώσατο, εισί Μπουμόν, Τατάρνα, Αρέθα, Αγία Παρασκευή, και Βαρέταδα· δέδωκε δε και μίαν τώνπλευρών ακεραίαν τω υπό τον αγιον Άρτης επισκόπω Ρωγών Μακαρίω.
Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ’. Ο παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος.
Ανδρέα σου την σάρκαν εμάρανας, και πάσαν ευπάθειαν, κόσμον αρνηθείς του ακρότατου εφέτου, απολαύσαι ταχύ εφιέμενος, ηγρύπνεις και εκοπίας θεόφρων συ νυν και εντετύχηκας.
Σαλπίγγων ηδυφθόγγων τα εύηχα, αδέτωσαν Όργανα, ύμνον εμμελή, εν τη ημέρα τη λαμπρά της σεπτής του Πατρός τελειώσεως, και πάσα παρασκιρτάτω η κτίσις, ενθέως εορτάζουσα.
Δόξα...
Ωραία και θεάρεστα ώφθησαν, Ανδρέα τα έργα σου, όθεν η Τριάς και μετά θάνατον καλώς, ταις φανείσαις λαμπάσι εκόσμησε, το θείον σου και σεβάσμιον σκήνος, οσίων εγκαλλώπισμα.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Ζωής της αθανάτου πανάμωμε, υπάρξασα τέμενος, άλυκτον ζωήν απολαβείν ημάς σεμνή, σους ικέτας αξίωσον και πάντοτε ανακράζειν σοι, χαίρε, η πάντων αγαλλίασις.
Ωδή η’. Αύτη η κλητή και αγία ημέρα.
Έχει ουρανός την αγίαν ψυχήν σου, Ανδρέα θεοφόρε, καταφαιδρύνουσα τούτον, και ημείς τα σεπτά, και ως μύρα πανεβώδη σου λείψανα, δι’ ων εκ των νόσων, λυτρούμεθα και πλάνης.
Άπαντες πιστοί, ευφρανθώμεν ενθέως, τη μνήμη τη φωσφόρω, του μακαρίου Ανδρέου, σωφροσύνης καρπούς, και ελέους τω Δεσπότη προσάγοντες, δι’ ων ευλογείται, Χριστός εις τους αιώνας.
Ευλογούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα τον Κύριον.
Νεύσιν του Θεού, εισδεχθείς τη καρδία, πατρίδα καταλείψας, αγγελικής πολιτείας, ζηλωτής αληθής, χρηματίσας· τω Θεώ ανεκραύγαζες, τον σε από βρέφους φιλούντα Σώτερ σώσον.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Δέσποινα ημών, και Κυρία του κόσμου, απείρανδρε παρθένε, τους ανυμνούντας σε σώσον πειρασμών και κακών, ταις απαύσταις προς Θεόν ικεσίαις σου, ως μήτερ του πάντων υπάρχουσα Δεσπότου.
Ωδή θ’. Φωτίζου, φωτίζου.
Ρυήτω αφ’ ύψους, ταις ημετέραις νυν ψυχαίς, μερισμός χαρισμάτων, εν τη θεία μνήμη σου, Πάτερ σοφέ ταις πρεσβείαις ταις σαις, Όπως αεί, Κύριον Ανδρέα, δοξολογώμεν γηθόμενοι.
Εφάνη ο βίος, ο εγκρατής σου προς Θεόν, ως θυμίαμα μάκαρ, καθαρώς θυόμενος, όθεν ημάς, τους υμνούντας την σην, μνήμην αεί, φύλαττε και φρουρεί, των διαβόλου κακώσεων.
Δόξα...
Ολόφωτος πάτερ, ων εν τη δόξη του Θεού, μετά πάντων αγίων, σους ικέτας λύτρωσαι, πάσης φθοράς, και κακών και δεινών, ίνα το σον Όνομα Ανδρέα, ακαταπαύστως δοξάζωμεν.
Και νυν... Θεοτοκίον.
Υπάρχουσα πάντοτε, των ουρανίων στρατιών, τους ορθώς φρονούντας σε, Μήτερ Θεού, Θεοτόκον· αγνήν, σκέπε ημάς, όπως σε συμφώνως απαύστως σε μεγαλύνοντες.
Εξαποστειλάριον. Σαρκί υπνώσας ως θνητός.
Οσίων πάντων ο χορός, και των αγγέλων σήμερον, κοινήν χορείαν κροτούντες, αεί προτρέπουσιν ημάς, του επαινέσαι άσμασιν, μνήμην σοφέ Ανδρέα, της σης τελειώσεως.
Και της εορτής
Εις τους Αίνους.
Ιστώμεν στίχους δ’, και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος πλ. δ’. Ω του παραδόξου θαύματος.
Ω, του παραδόξου θαύματος! εν ώρα σης ιεράς εκδημίας προς Κύριον, φως ως σέλας έλαμψας, καταυγάζον τους άπαντας, και του σπηλαίου λαμπάδες έδειξας, άνωθεν φαινούσας πάσι ένδοξε. Ας η βασίλισσα, των Αρτέων βλέψασα, δραμούσα σου, την ταφήν εποίησεν, Ανδρέα χαίρουσα.
Πάντων των εν γη μακάριε, καταφρονήσας τερπνών, τω Χριστώ ηκολούθησας, και αυτού πυρουμένος, τη αγάπη ενέκρωσας, τα της σαρκός σου μέλη πανόλβιε, δι’ εγκρατείας, πόνων και θλίψεων. Όθεν υμνούμεν σε, και πιστώς βοώμεν σι· Χριστόν αεί, σώσε πάντας πρέσβευε, Ανδρέα όσιε.
Μύρον ως ευώδες Άγιε, η των λειψάνων των σων, λάρναξ θεία μυρίζουσα, ευφροσύνης πίμπλησι τας ψυχάς ημών όσιε. Διο κροτούντες, ύμνον εόρτιον, τον σε αρρήτως Πάτερ δοξάσαντα, Λόγον δοξάζομεν, και πανηγυρίζομεν, την σην φαιδράν, μνήμην εορτάζοντες, αγαλλιώμενοι.
Πόνους και τα σα παλαίσματα, και παγετών της νυκτός, και ημέρας τον καύσωνα, κακουχίαις Όσιε, πείναν δίψαν και γύμνωσιν, την παρρησίαν σου την προς Κύριον, και αρετών σου σοφέ λαμπρότητος, βλέπων διάβολος, παντελώς ησχύνετο, ου και ημάς πάσης βλάβης λύτρωσε, Ανδρέα πάντιμε.
Δόξα... Ήχος πλ. β’.
Σήμερον Χαλκιοπούλου η πληθύς πνευματικώς συνελθούσα, και Ακαρνανίαν και Αρταν και Αιτωλίαν συγκαλούσα, ενθέοις τοις άσμασιν Ανδρέα γεραίρει σε. Και των θαυμάτων σου τα τεράστια αναμημνησκομένη, εν χαρά εκβοά σοι. Χαίροις ο δια των του ύδατος σταγόνων, των εν τω σπηλαίω σου πιπτόντων, την κεφαλήν της γυναικός ιασάμενος. Χαίροις ο του προσκυνήσαντος σου τον τάφον, των παρειμένων γονάτων, ως συμπαθής την ιατρείαν παρέσχες. Χαίροις ο δι’ εκ του τάφου σου χοός, πάσι τοις εν πίστει προσιούσι, ως ιατρός ψυχών τε και σωμάτων, την θεραπείαν πάντων ποιήσαι. Και νυν ως έχων παρρησίαν προς Χριστόν τον Θεόν, πατέρων εκλογίων, Ανδρέα σοφέ, μη διαλείπεις πρεσβεύω του ρυσθήναι ημός, εκ πολέμων και αιρέσεως και πάσης οργής, και σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Και νυν... Της Εορτής.
Δοξολογία Μεγάλη, και Απόλυσις.
Εις την Λειτουργίαν
Τα Τυπικά, και εκ του Κανόνος της εορτής ωδή γ’ και του οσίου ωδή στ’.
Προκείμενον. Ήχος βαρύς. Καυχήσονται Όσιοι εν δόξη...
Στίχος: Άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν.
Στίχος: Άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν.
Ο Απόστολος.
Προς Γαλάτας Επιστολής Παύλου το ανάγνωσμα. (Γαλ. 5,2-6, 2)
Αδελφοί, ο καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων ουκ εστί νόμος. Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Ει ζώμεν Πνεύματι, πνεύματι και στοιχώμεν. Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες. Αδελφοί, εάν και προληφθή άνθρωπος εν τινί παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί καταρτίζετε τον τοιούτον εν πνεύματι πραότητος, σκοπών σεαυτόν, μη και συ πειρασθης. Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.
Αλληλούϊα. Ήχος α’. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.
Στίχ. Η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Ματθαίον αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα (11, 27-30).
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς· Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ειμή ο Πατήρ· ουδέ τον Πατέρα τις επιγνώσκει ειμή ο Υιός, και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμι, και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.
Κοινωνικόν.
Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος. Αλληλούϊα.
Μεγαλυνάριον.
Τοις Ανδρέα μάκαρ τω σω ναώ, τω εν τω σπηλαίω, ερχομένοις και την σεπτήν, μνήμην σου τελούσι, πιστοίς ειρήνην δίδου, υγείαν και τοις πάσι, πάτερ την άφεσιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου