Σύμφωνα με τον Tim Elmore, ειδικό σε θέματα ηγεσίας, οι γονείς μπορεί να κρατήσουν «πίσω» τα παιδιά, αν πέσουν στην παγίδα και κάνουν κάποιο από τα παρακάτω -φαινομενικά ασήμανατα- αλλά στην πραγματικότητα σημαντικά για το μέλλον του παιδιού τους λάθη. Είναι δεδομένο ότι κανείς γονιός δεν είναι τέλειος και πως όλοι έχουμε κάνει κάτι από αυτά περισσότερες από μία φορές, όμως το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να τ' αποφύγουμε...
1. Δεν αφήνουμε τα παιδιά να παίρνουν ρίσκα
Η ασφάλεια των παιδιών μας , όπως είναι λογικό, γίνεται η πρώτη μας προτεραιότητα, γι΄ αυτό και ως γονείς κάνουμε τα πάντα για να τα προστατεύσουμε. Κάποιες φορές, όμως, αυτή μας η ανησυχία μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολικές απαγορεύσεις. Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, τα παιδιά που δεν τους επιτρέπεται να παίξουν έξω, να χτυπήσουν και να λερωθούν, γίνονται σε μεγάλο βαθμό ενήλικες με φοβίες και ανησυχίες.
Μπορεί να ακούγεται δυσάρεστο, όμως τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι κάποια στιγμή θα πέσουν κάτω, θα μαλώσουν με τον φίλο τους ή αργότερα θα χωρίσουν από μια εφηβική αγάπη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε δίπλα τους, αλλά να τ' αφήνουμε να «ζήσουν» το ρίσκο γιατί μ' αυτόν τον τρόπο θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους και θα πιστέψουν στις δυνάμεις τους.
2. Τα σώζουμε αμέσως
Πολλοί γονείς , μόλις δουμε ότι το παιδί αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ή ότι δυσκολεύεται, σπεύδουμε να το βοηθήσουμε, ακόμα και αν δεν μας το ζητήσει. Τότε, αυτόματα του δείχνουμε ότι αναλαμβάνουμε εμείς την παραμικρή δυσκολία και έτσι εκείνο δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Γινόμαστε «γονείς- ελικόπτερα» που τρέχουμε αμέσως να το σώσουμε από μια δύσκολη κατάσταση.
3. Τα «κανακεύουμε» ακόμα και όταν κάνουν λάθη
Για εμάς, τα παιδιά μας είναι τέλεια, ό,τι και να κάνουν! Όμως, όπως κάθε άνθρωπος, έτσι εκείνα έχουν τις δεξιότητες και τις αδυναμίες τους. Με το να τα επαινούμε συνεχώς, ακόμα και όταν κάνουν λάθη, ή να αμφισβητούμε τους παιδαγωγούς τους ή να δικαιολογούμε μια συμπεριφορά τους που θα έπρεπε να περιορίσουμε, απλώς τα κακομαθαίνουμε. Κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, τα παιδιά θα δουν οι μόνοι που τους λένε συνεχώς «μπράβο» είναι οι γονείς τους. Και κάποια στιγμή θα αμφισβητήσουν την κρίση των γονιών τους και θα καταλάβουν ότι ναι μεν αυτή η πρακτική τα έκανε να αισθάνονται όμορφα βραχυπρόθεσμα, όμως δεν αντιπροσώπευε την αλήθεια.
4. Αφήνουμε τις ενοχές να κυριαρχήσουν
Κάποιες φορές, ως γονείς, δυσκολευόμαστε να πούμε «όχι» στα παιδιά και στο τέλος για να μην τα στενοχωρήσουμε, υποχωρούμε μπροστά στις απαιτήσεις τους ή τους υποσχόμαστε ανταλλάγματα απλά και μόνο γιατί έκαναν αυτό που έπρεπε κάνουν, όπως για παράδειγμα να διαβάσουν τα μαθήματά τους. Το δύσκολο είναι να τα διδάξουμε ότι πρέπει να προσπαθούν για τον εαυτό τους και ότι κάποιες φορές αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά στο τέλος θα τους δείξει τον σωστό δρόμο.
5. Δεν μοιραζόμαστε μαζί τους τα λάθη μας
Πάντα χρειάζονται κανόνες και όρια σε μια οικογένεια, και φυσικά οι γονείς είναι υπεύθυνοι να θέσουν. Όμως, ειδικά από την εφηβεία και μετά, οπότε τα παιδιά αρχίζουν να έχουν τάσεις ανεξαρτητοποίησης, αυτοί δεν αρκούν. Για να νιώσουμε, να μας νιώσουν και να μας ακούσουν είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουν ότι τους αισθανόμαστε, ότι περάσαμε κι εμείς αντίστοιχες καταστάσεις στην ηλικία τους και ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι πάντα είμαστε το παράδειγμά τους και αυτό είναι συνήθως το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούν να πάρουν από εμάς.
6. Μπερδεύουμε την εξυπνάδα και το χάρισμα με την ωριμότητα
Η εξυπνάδα δεν είναι συνώνυμο της ωριμότητας, κάτι που πολλοί γονείς συνηθίζουμε να συγχέουμε. Όταν ένα παιδί είναι έξυπνο, δεν σημαίνει ότι έχει την πνευματική και συναισθηματική ωριμότητα να αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις, απλά και μόνο γιατί έχει πολύ καλές επιδόσεις στο σχολείο ή γιατί έχει ταλέντο σε κάτι. Ως γονείς, δεν πρέπει να θεωρούμε ποτέ δεδομένο ότι τα ξέρουν ήδη ό,τι για εμάς είναι αυτονόητο. Αντίθετα, είναι καθήκον μας να κάνουμε υπομονή και να τους εξηγήσουμε γιατί κάποιες φορές πρέπει να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο.
7. Δεν τηρούμε αυτά που τους διδάσκουμε
Όταν θέτουμε κανόνες που απαιτούμε απ' τα παιδιά να τηρήσουν ενώ εμείς οι ίδιοι δεν τους εφαρμόζουμε, τους στέλνουμε μπερδεμένα μηνύματα και στο τέλος αυτό που τους μένει είναι η συμπεριφορά μας και όχι τα λόγια μας. Αν εμείς τους κάνουμε παρατήρηση γιατί πετάνε σε όλο το σπίτι τα παιχνίδια τους ενώ ρίχνουμε την τσίχλα μας στον δρόμο, τότε σίγουρα δεν πρέπει να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις από εκείνα...
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και κάθε παιδί έχει τις δικές του ανάγκες, όμως αυτό που θα πρέπει να σκεφτόμαστε σε όλες τις περιπτώσεις είναι πώς μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας έτσι ώστε να γίνουν αυτόνομοι και υπεύθυνοι ενήλικες και να μπορούν να στηριχθούν στον εαυτό τους όταν εμείς δεν θα είμαστε πια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου