Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

Πολλοί υποστηρίζουν ότι σήμερα πια δεν παράγουμε πολιτισμό.  Περάσαμε δύο δεκαετίες "αποθέωσης" των μπουζουκιών. Δεν υπεραμύνομαι της αξίας των σκυλάδικων και δεν χαίρομαι που είμαστε ακόμα σε αυτό το στάδιο. Και στις μουσικές αυτές, όμως, στις μελωδίες μέσα, υπάρχουν ψήγματα χρυσού. Δεν υπάρχει αισθητική, αλλά θα προκύψει. Εγώ, για παράδειγμα, ήμουν η τολμηρή του 70, που έβαλα ηλεκτρικά όργανα στην παραδοσιακή μουσική. Είδωλο μου ήταν η Janis Joplin, αλλά την ίδια στιγμή ήμουν το ωραίο «χωριατάκι», που μεγάλωσε σε νησί. Τραγούδησα με το θράσος της άγνοιας και το θάρρος της νιότης. [...] Ήταν ιδιαίτερο το ότι κάνατε ένα παιδί σε τόσο νεαρή ηλικία; Όταν είσαι παιδί, δεν έχεις συναίσθηση αυτών των μεγεθών, τι θα πει ζωή σε διάρκεια. Ζεις την αθανασία. Αντιμετωπίσατε ρατσισμό;  Δεν έπαιρνα πρέφα. Γεννήθηκα θρασίμι - και ακόμα είμαι. Με χαρακτηρίζει η αφοβία! [...] Τι σας έμαθε τελικά η ζωή;  Να μη φοβάμαι να ξαναρχίζω από την αρχή. Όλη μου η ζωή κύλησε με την ανάγκη μου να βγάζω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με αγαπούσαν. Ήθελα να καμαρώνει η μάνα μου, η αδελφή μου, το παιδί μου. Ζω με έναν παιδιάστικο τρόπο! Πιστεύετε στον Θεό; Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω. Και μη σου φανεί μελοδραματικό. Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο. Η σκέψη μου είναι στον... ουρανό! Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής». Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας;  Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι. Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω: «Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε». Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου! Γίνεται πάντα κάτι μετά;  Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα! Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαρίζας Κωχ στο περιοδικό "ΕΓΩ", τ. 65, 3-9 Μαρτίου 2011 πηγη