Τηλεόραση και οικογένεια

Η διάδοση της τηλεόρασης ξεκίνησε γύρω στο 1970. Γυρνώντας προς τα πίσω με μια εξεταστική μάτια, βλέπουμε ότι παράλληλα με τη διάδοση της τηλεόρασης αυξήθηκαν κατακόρυφα τα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας. Σε όλα τα σπίτια είναι πλέον σχεδόν σε ημερήσια διάταξη γκρίνιες, καυγάδες, απιστίες, ομοφυλοφιλίες, διαζύγια, εξαρτήσεις, καταναλωτισμός, καλοπέραση, αδιαφορία για το Θεό και την πίστη, διαγραφή του παραδοσιακού τρόπου ζωής (προσευχή, νηστεία, εκκλησιασμός κ.ά.), ασέβεια στους γονείς, εκμετάλλευση κ.ά.

Μπορεί και άλλοι παράγοντες να ευθύνονται, αλλά η τηλεόραση έχει τον πρώτο λόγο. Η φθορά ή διαφθορά της οικογένειάς έγινε από την τηλεόραση. Ειδικά με την έναρξη της λειτουργίας των ιδιωτικών καναλιών το κακό διογκώνεται καθημερινά. Δυστυχώς στον κατήφορο αυτό παρασύρεται πολλές φορές και η δημόσια τηλεόραση με την οικονομική υποστήριξη των Ελλήνων φορολογούμενων.

Στην εποχή μας προβάλλονται ξεδιάντροπα συμπεριφορές που δυναμιτίζουν την ελληνική οικογένεια: Πορνείες, μοιχείες, απιστίες, ομοφυλοφιλίες, παράλληλες σχέσεις, καλλιστεία (εύσχημος ηδονοβλεψία), εκτρώσεις, παραμέληση παιδιών, αθεΐα, αιρέσεις, ανατολικές θρησκείες και άλλα. Βλέποντας διάφορα σήριαλ σχηματίζει κανείς δικαίως την εντύπωση, ότι η ελληνική οικογένεια είναι ξεχαρβαλωμένη, διαλυμένη. Και αν κάποιος μέσα σε αυτά τα τηλεοπτικά επεισόδια δείχνει μια σοβαρότητα και αξιοπρέπεια θεωρείται σκοταδιστής και αναχρονιστικός.

Τελικά φτάσαμε να "φαίνονται" και να "βλέπονται" καλύτερα τα τούρκικα σήριαλ. Και δυστυχώς παραβλέπουμε ότι αυτά εισάγουν μέσα στα σπίτια μας καινούργιες, ξενόφερτες και αντιχριστιανικές αντιλήψεις.

Σ' αυτή την πλημμύρα του κακού δεν υπάρχει η αντίδραση που θα έπρεπε και θα ταίριαζε σε μια Ελληνοχριστιανική κοινωνία. Το γράφω με πόνο ψυχής, διότι την καθημερινή διαφήμιση του κακού την βλέπουν γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, παπάδες, δεσποτάδες, κοινωνικοί εργάτες και λειτουργοί. Η αντίδρασή τους είναι από μηδαμινή μέχρι ασθενική. Όλοι διατείνονται ότι το κακό είναι παντοδύναμο και ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Αυτή τη νοοτροπία πρέπει να την πολεμήσουμε. Ο καθένας να κάνει ό, τι μπορεί. Κανένας να μη ρίχνει τα βάρη στην πλάτη των άλλων, για να αποφύγει τον κόπο της αντίδρασης στο κακό. Να κάνουμε όλοι ό, τι μπορούμε. Η εργασία και η συνεργασία θα δώσουν αποτελέσματα. Δεν είμαστε ένας και δυο. Πολύ βλέπουμε το κακό και πονάμε. Αντίσταση πλέον. Και συνεργασία για να αντισταθούμε.

Είμαστε δυο είμαστε τρεις

είμαστε χίλιοι δεκατρείς.

Ναι! Είναι χιλιάδες αυτοί που διαφωνούν, αλλά δεν μιλάνε. Γι’ αυτό χρειάζονται:

Συγκεκριμένες δράσεις.

• Προσοχή στο τί επιλέγουμε σαν μεγάλοι για να δούμε στην τηλεόραση.
• Έρευνα για το ποια προγράμματα της τηλεόρασης είναι καλά. Τα σηματάκια καταλληλότητας και ακαταλληλότητας που βάζουν τα κανάλια δεν έχουν τεκμήριο εγκυρότητας – αντικειμενικότητας.
• Καθοδήγηση των παιδιών στην οικογένεια και στο σχολείο για το πως να επιλέγουν το τι θα δουν στην τηλεόραση.
• Συζητήσεις με γνωστούς, φίλους και συγγενείς στις οποίες να τονίζουμε την αποδόμηση που κάνει καθημερινά η τηλεόραση και την παθητικότητα με την οποία συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση αυτή.
• Συζητήσεις με τα παιδιά στο σπίτι και στο σχολείο για το πόση ζημιά γίνεται από την τηλεόραση. Το διαδίκτυο θα μας δώσει υλικό για αυτή την συζήτηση.
• Διαμαρτυρίες ανώνυμες, επώνυμες, μαζικές προς τα κανάλια μέσα από εφημερίδες, περιοδικά και το διαδίκτυο για την ακαταλληλότητα των εκπομπών.
• Συνθήματα και φεϊγβολάν ενάντια στον εκμαυλισμό της οικογένειας από την τηλεόραση.
• Διαμαρτυρία στους βουλευτές και παρότρυνση να φτάσουν το θέμα στη βουλή.
• Διαμαρτυρία σε θεσμικά πρόσωπα για να επέμβουν σε υπουργούς, πρωθυπουργό, αρχιεπίσκοπο, μητροπολίτες, περιφερειάρχες και άλλους.
• Ημερίδες και συνέδρια για το θέμα αυτό με κατάλληλους ομιλητές.

Πιθανόν τα παραπάνω λόγια να φαίνονται σαν ουτοπικά. Σαν ανεφάρμοστα. Όμως αυτή η αίσθηση είναι ένα ακόμη τέχνασμα του Σατανά για να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια για αντίσταση. Γι’ αυτό είναι λάθος να αποδεχτούμε αυτή την ηττοπαθή άποψη και στάση. Κάνουμε εμείς ότι περνάει από το χέρι μας. Αυτό είναι το δικό μας μερίδιο για την αντίσταση.

Μια κινέζικη παροιμία λέει:

«Μην καταριέσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κερί». Κάνε δηλαδή αυτό που περνάει από τα χέρια σου.

Από τους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας παραλάβαμε την προτροπή:

«Συν Αθηνά, και χείρα κίνει». Μαζί με τη βοήθεια της Θεάς Αθηνάς που χρειάζεσαι κάνε κι εσύ αυτό που μπορείς.

Στα χριστιανικά χρόνια υπάρχει η παροιμία για εκείνον που πνίγεται στη θάλασσα:

«Άη Νικόλα, βόηθα με», και ο άγιος απαντά: «Κούνα κι εσύ τα χέρια σου». Μέσα στη θάλασσα που πνίγεσαι πρέπει να κουνήσεις κι εσύ τα χέρια σου, να κολυμπήσεις, για να σωθείς. Μέσα στα προβλήματα που βρίσκεσαι πρέπει να κάνεις κι εσύ «το κατά δύναμιν», αυτό που περνάει από το χέρι σου.

Ο Θεός δεν μας θέλει «με σταυρωμένα τα χέρια, να περιμένουμε τη δική του βοήθεια». Θέλει να κινήσουμε γη και ουρανό ανάλογα με τις δυνάμεις μας, για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ,

Θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς,

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΠΛΕΟΝ, ΣΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ