Είναι η Εκκλησία επισκοποκεντρική;

Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το «πολίτευμα» της Εκκλησίας. Η υψηλόβαθμη κλίκα των κληρικών δηλαδή οι μητροπολίτες έχουν μόνιμη καραμέλα στο στόμα τους τη φράση ότι «η Εκκλησία είναι επισκοποκεντρική. Κέντρο είναι ο επίσκοπος, όποιος κάνει κάτι χωριστά από τον επίσκοπο υπηρετεί τον σατανά». Ο Επίσκοπος λένε είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού» και άρα όλοι υποχρεούνται να τον υπακούουν.

Η άποψη αυτή παρά το ότι φαινομενικά δείχνει ότι στηρίζεται στις επιστολές του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, είναι τελείως λανθασμένη.

Κύριος λόγος για τον οποίο είναι σφαλερή και διεστραμμένη, είναι το ότι δεν λαβαίνει υπόψη της το σύνολο των λόγων της επιστολογραφίας του αγίου Ιγνατίου.

Ο άγιος λέει και πολλά άλλα για το πώς πρέπει να είναι ο σωστός επίσκοπος τον οποίο θα έχουν στο κέντρο της Εκκλησίας τους και της ζωής τους οι χριστιανοί.

Τον θέλει συνεργαζόμενο αρμονικά με τους κληρικούς του και με τους πιστούς του, όπως υπάρχει η αρμονική συνεργασία της κιθάρας με τις χορδές της, αλλά και με τον κιθαρωδό για να υπάρχει η αρμονία της παραγόμενης μουσικής.

Ένας επίσκοπος ο οποίος προκαλεί το ποίμνιο με την απρόσεκτη ζωή του, ο οποίος διαιρεί το ποίμνιο με τις επιλογές του, ο οποίος ζει σε βάρος του ποιμνίου με τις απαιτήσεις του δεν μπορεί να είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού». Διότι αλίμονο αν ο Χριστός ήταν ένας τέτοιος «τύπος», δηλαδή παλιοτύπος.

Τέτοιες απόψεις καλλιεργούν τον δεσποτισμό μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Μετατρέπουν σε «πάπα» τον κάθε επίσκοπο και μητροπολίτη. Είναι απόβλητες από την Εκκλησία τέτοιες αντιλήψεις. Έστω κι αν από τους ινστρούχτορες αυτής της πρακτικής, για ιδιοτελείς σκοπούς, χρησιμοποιούνται ένα σωρό ευφυολογήματα και «κοπτορραπτική» υψηλού επιπέδου από πατερικά και αγιογραφικά χωρία.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Χριστοκεντρική και μόνον. Και Αυτό το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας δεν είναι άρχοντας και δεσπότης και τύραννος, αλλά ένας θυσιαζόμενος Θεός. Ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς της Δόξης για την Εκκλησία. Είναι το κέντρο της. Αλλά ένας Βασιλεύς θυσιαζόμενος. Είναι ο Εσταυρωμένος Χριστός. Τον βλέπουμε όλο το χρόνο καρφωμένο επάνω στο σταυρό με την επιγραφή «Ο Βασιλεύς της Δόξης». Αυτός είναι το κέντρο της Εκκλησίας. Αυτό το παράδειγμα, της θυσίας για το λαό του Θεού, δίνει σε μικρούς και σε μεγάλους, σε πλούσιους και σε φτωχούς, σε άρχοντες και σε αρχομένους. Μόνο τέτοιους επισκόπους και μητροπολίτες θέλουμε. Όσοι δεν είναι τέτοιοι τύποι, δηλαδή θυσιαζόμενοι για το ποίμνιο, αυτοί «ανέβηκαν αλλαχόθεν, ήρθαν για να θύσουν, να κλέψουν και να απωλέσουν» (βλέπε Ιωάνν. 10, 1-18). Αυτοί ήρθαν για καταστροφή, και υποφέρει η Εκκλησία από αυτούς. Δυστυχώς είναι αυτοί για τους οποίους προέβλεψε ο Απόστολος Παύλος, μιλώντας σε επισκόπους, λέγοντας ότι μετά από εμένα «ελεύσονται … λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πραξ. 20, 29). Δηλαδή ότι θα έρθουν ποιμένες (επίσκοποι) οι οποίοι δεν θα έχουν καμμία έγνοια για το λογικό ποίμνιο τους χριστιανούς. Και δυστυχώς η προφητεία είναι ακόμα παλιότερη αφού είναι γνωστό από την Παλαιά Διαθήκη το χωρίο «ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου» (Ιερεμ. 12, 10).