Παππούδες και γιαγιάδες

της Μαρίας Νιώτη

Πρέπει να είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια με γιαγιάδες και παππούδες! Δεν είχα την τύχη να το βιώσω μιας και οι δικοί μου παππούδες ζούσαν σε άλλα μέρη, αλλά όταν έβλεπα τέτοιες οικογένειες πολύ τις ζήλευα! Ήθελα κι εγώ μια γιαγιά να με κανακεύει και να μου δίνει στα κρυφά ζελεδάκια ή να με καλύπτει από τις κουτσουκέλες που κάναμε ως παιδιά!! Ζητούσα κι εγώ έναν παππού να με πηγαίνει βόλτα, όταν οι γονείς δεν μπορούσαν….

Αυτά μερικά χρόνια πριν…. Τουουουουουουτ!!! Και να που τώρα βρίσκομαι σε άλλη θέση (της μαμάς ντε!) και βλέπω ότι έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι παππούδες πρέπει να είναι κοντά στα εγγόνια τους. Βέβαια, ακόμη και πολλά χιλιόμετρα να μας χωρίζουν, εμείς ως νέοι οφείλουμε να τους κάνουμε τακτικές επισκέψεις, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Παρατηρώ και τις μικρές μου που τρελαίνονται στην κυριολεξία, αν η γιαγιά τους λείψει για μία μέρα! Γιατί μπορεί εγώ να ζορίζομαι λίγο, επειδή μένουμε πάνω κάτω, αλλά αφού τα κορίτσια είναι ευτυχισμένα, πάω πάσο! Εννοείται ότι εκνευρίζομαι, όταν διώχνουν το μπαμπά τους από το δωμάτιο και ζητούν τη γιαγιά να τους διαβάσει παραμύθι για να κοιμηθούν! Εννοείται πως τσατίζομαι λιγουλάκι, κάθε φορά που ο παππούς τους παίρνει παγωτό χωρίς να με ρωτήσει, αν έχουν ήδη φάει, αλλά αυτές είναι ικανές να σηκώσουν τον κόσμο, αν τον «μαλώσω»! Αφήστε που μπήκε πλέον και εμπάργκο στο χαρτζιλίκι, που τους δίνουν (το κρύβουν σ’ ένα κουτί για να πάρουν ποδήλατα)! Τους δίνω, δηλαδή τη «σχέση», που μου έλειπε εμένα σαν παιδί μπας και βγουν στην κοινωνία με όσο λιγότερα κενά και όσο το δυνατόν περισσότερα ψυχολογικά «εφόδια» γίνεται. Δε γνωρίζω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ!

Οι μορφές των γιαγιάδων (και των παππούδων) μου ήταν πάντα αγαπητές από τα παραμύθια! Γιατί είχαν πάντα τη γλυκιά μορφή, που με τις εμπειρίες της ζωής τους σε συμβούλευαν με το σωστό τρόπο και για όλους είχαν έναν καλό λόγο να πουν. Ίσως όταν περνάς τα –ήντα, να μεταλλάσσεσαι, ίσως να βλέπεις αλλιώς τη ζωή, αλλά όλοι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μου βγάζουν μία αγνότητα και μία αθωότητα άλλης εποχής!

Μοιάζουν με μικρά παιδιά, που χαίρονται με τα απλά πραγματάκια.. έτσι και η δικιά μου γιαγιά, που τώρα στα 90 της χρόνια πετάει από τη χαρά της, όταν την πάμε βόλτα στην παραλία ή όταν οι μικρές μου της μαγειρεύουν φαγητό με τα παιχνίδια τους ή όταν της τραγουδούν τα νέα τραγουδάκια, που μαθαίνουν στο σχολείο! Και πόσο γαϊδούρα νιώθω… γιατί μου έχει ζητήσει εδώ και ένα χρόνο να την πάω μια εκδρομή στο Χορτιάτη, στο μνήμα της αδερφής της, που την έκαψαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ακόμη δεν το έχω κάνει!

Δεν αξίζει να κρατάμε κακίες και μίση στους παππούληδες… είναι πολλές οικογένειες, που έκοψαν διπλωματικές σχέσεις με τους γονείς τους εκατέρωθεν και μετά όταν «φύγουν» για τον άλλο κόσμο, το μετανιώνουν και τους μένει το αγκαθάκι στην ψυχή, αυτό το ρημάδι το «γιατί» τους τρώει τα σωθικά. Αξίζει; Όχι! Είναι καλύτερα να δίνεις αγάπη, πολλή αγάπη από το να μιζεριάζεις και να κλείνεσαι στον εαυτό σου! Οι περασμένης ηλικίας άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι επαφή, χαμόγελο και κουβέντα (αν περάσεις από ένα Κ.Α.Π.Η., θα «ζηλέψεις» τις συζητήσεις τους! ), για να νιώθουν ενεργοί και όχι παραγκωνισμένοι!

Αν έχετε την τύχη να ζείτε με παππούδες, να τους μιλάτε γλυκά, να βάζετε τα μικρούλια να μιλούν στο τηλέφωνο, αν ζουν σε άλλο μέρος (πόση χαρά τους δίνει αυτό, ε;), να τους σερβίρετε τον καφέ τους (-αυτό είναι το κόλλημα του πατέρα του άντρα μου-ελληνικό ως επί το πλείστον, χεχε!) με το κουλουράκι, αν δεν έχουν ζάχαρο και να τους πηγαίνετε πού και πού βόλτες!

Γιατί εκεί που ήταν είμαστε κι εκεί που είναι οδεύουμε!   

πηγή