Εξομολόγηση, απαράδεκτα λάθη

Βρέθηκα μαζί με άλλους επισκέπτες στη γιορτή ενός κοινού φίλου. Μεταξύ των επισκεπτών ήταν και ένας φωτισμένος κληρικός. Η συζήτηση λόγω των ημερών , περιστράφηκε γύρω από την εξομολόγηση. Ειπώθηκαν πάρα πολλά, μεταξύ άλλων τονίστηκαν ότι χρειάζεται:

• κατάλληλος πνευματικός
• να εντοπίσουμε τις αμαρτίες μας
• να εξομολογούμαι στα συχνά και άλλα πολλά.

Μου έκαμαν όμως εντύπωση δυο πράγματα και τα μοιράζομαι μαζί σας.

1. Πολλοί άνθρωποι πάνε να εξομολογηθούν και αποφεύγουν να πουν όλες τις αμαρτίες τους. Και συνήθως αυτές που θεωρούν μεγάλες ή αυτές που νομίζουν ότι ο πνευματικός θα τις θεωρήσει σαν μεγάλες . Όμως μια τέτοια συμπεριφορά είναι τέλειος χωρίς νόημα. Είναι σαν να πηγαίνει κάποιος στο γιατρό, επειδή είναι άρρωστος και

• τον πονάνε τα δάχτυλα του
• αισθάνεται αφόρητο πόνο στο στομάχι
• έκανε αιμόπτυση και
• έχει πυρετό.

Αλλά τα κρύβει όλα και λέει στο γιατρό μόνο, ότι πονάνε τα δάκτυλά του. Αν δεν πει στο γιατρό τα αρρωστήματά του, δεν θα μπορέσει ο γιατρός να τον βοηθήσει. Και όχι μόνο αυτό, λέγοντας μόνο ένα από αυτά, πιθανόν να οδηγήσει και τον γιατρό σε λάθος διάγνωση, με συνέπεια λάθος φάρμακα και επακόλουθο να μην βοηθηθεί ο ασθενής και μάλλον να οδηγηθεί στο χειρότερο.

Έτσι γίνεται περίπου και με την εξομολόγηση. Αν δεν δείξουμε στον πνευματικό ιατρό την αρρώστια της ψυχής μας, δεν θα καταλάβει τίποτε. Δεν θα μπορέσει να μας βοηθήσει, και ο τελικός χαμένος θα είναι ο εαυτός μας.

Τι κρίμα να πάει κανείς στο γιατρό και, από την απερισκεψία του, αντί να γιατρευτεί να ασθενήσει χειρότερα.

2. Πολλοί άνθρωποι παρουσιάζουν στον πνευματικό τις αμαρτίες τους, λένε σ’ αυτόν την αλήθεια. Αλλά συνεχίζουν με κάτι το οποίο είναι απαράδεκτο. Αρχίζουν τις δικαιολογίες, χωρίς να τους το ζητήσει ο πνευματικός. Λένε τις αμαρτίες τους σε τρία λεπτά και συνεχίζουν για μισή ώρα να λένε δικαιολογίες και αγωνίζεται ο πνευματικός διακριτικά να τους σταματήσει. Αυτό είναι ανωφελές και ανόητο. Αμάρτησες; Δείξε στον πνευματικό γιατρό την αμαρτία σου, την κηλίδα της ψυχής σου. Δεν χρειάζονται οι δικαιολογίες. Όταν πάμε ένα ρούχο στο καθαριστήριο δεν είναι καθόλου αναγκαίο να πούμε, τί έγινε και το λερώσουμε. Ποια περιστατικά προηγήθηκαν και ποια ακολούθησαν και ποιος έφταιξε . Φανταστείτε όμως κάποιος να κάνει αυτό το πράγμα, να λέει δηλαδή στον καθαριστή όλη την ιστορία για το πως λερώθηκε το ένδυμα του και μάλιστα με ένα σωρό λεπτομέρειες. Είναι ανόητο. Και βέβαια ο καθαριστής δεν είναι δυνατόν να έχει χρόνο να ακούει τέτοιες ιστορίες.

Δυστυχώς όμως αυτό γίνεται στην εξομολόγηση. Ένα πλήθος άνθρωποι αραδιάζουν στον πνευματικό ατελείωτες διηγήσεις, για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Αυτό δεν βοηθάει σε τίποτα. Και επί πλέον:

• Δείχνει ότι ο εξομολογούμενος δεν μετάνιωσε πραγματικά, και ρίχνει τα βάρη για τις αμαρτίες του στους άλλους. Προσπαθεί να αποσείσει την ευθύνη από τον εαυτό του.
• Διαλύει κυριολεκτικά τον πνευματικό τον οποίο υποχρεώνει να ακούει ιστορίες χωρίς τέλος.
• Αφαιρεί πολύτιμο χρόνο από τον πνευματικό με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει να εξομολογήσει όλους τους προσερχόμενους.

Αυτά ειπώθηκαν σ’ εκείνη τη γιορτή. Ήταν μια πολύ ωραία συζήτηση - πνευματική ευκαιρία σε μια κοινωνική εορταστική συνάθροιση.

Είπαμε και πολλά άλλα, θεωρώ όμως ότι αυτά τα δύο είναι πολύ σημαντικά για όλους, αφού αφορούν ένα μυστήριο το οποίο παίζει πάρα πολύ σπουδαίο ρόλο στη σωτηρία της ψυχής μας.