Το συνοικέσιο με την κακία

Η μεγαλύτερη καταστροφή για τον άνθρωπο είναι η κακία. Τον αρρωσταίνει αφάνταστα. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο άρρωστο από τον πονηρό και κακό άνθρωπο. Ο άνθρωπος αυτός καταστρέφεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Καταστρέφεται όπως ο σίδηρος από τη σκουριά που γεννιέται από αυτόν. Όπως καταστρέφεται το μαλλί από το σκόρο που βγαίνει από το ίδιο.
Έτσι και ο πονηρός άνθρωπος καταστρέφεται από την κακία που γεννιέται και φωλιάζει μέσα του. Βλέπουμε εδώ κάτι παράδοξο, πριν να έρθει η τιμωρία εκ μέρους του Θεού στον κακό άνθρωπο, αυτός καταστρέφεται και τιμωρείται από την κακία την οποία διαπράττει.

Γι αυτό μην ξεγελιόμαστε όταν κάνουμε κάποιο κακό και αργεί να έρθει η ανταπόδοση από το Θεό. Η κακία είναι μια ιδιότητα αυτοκαταστροφική για τον άνθρωπο. Ο λαός λέει πολύ σοφά ότι όποιος σκάβει λάκκο για τον άλλον πέφτει μέσα ο ίδιος, εκεί τον οδηγεί η κακία με την οποία έκαμε συνοικέσιο. Στην αγία γραφή διαβάζουμε «στην παγίδα που έκρυψαν με επιμέλεια για να πέσει μέσα ο άλλος, εκεί αιχμαλωτίστηκε το δικό τους το πόδι, … ο αμαρτωλός πιάστηκε και αιχμαλωτίστηκε από όσα έφτιαξε ο ίδιος με τα χέρια του» (ψαλμ. 9, 16). Οι πονηροί και αμαρτωλοί άνθρωποι δένονται, χωρίς να το καταλάβουν, με άλυτα δεσμά, αιχμαλωτίζονται από την κακία τους και οδηγούνται στην απώλεια.

Αυτό έγινε και στην περίπτωση των Ιουδαίων και των αποστόλων. Όταν οι Ιουδαίοι πολεμούσαν τους αποστόλους, στην ουσία δεν τους έβλαψαν καθόλου. Αντίθετα πλημμύρισαν τους εαυτούς του με χιλιάδες κακά. Θυμάστε από την ιστορία ότι τελικά οι Ιουδαίοι στερήθηκαν την ελευθερία τους, στερήθηκαν την πόλη τους και περιπλανώνται  αιώνες τώρα σε όλη την οικουμένη. Ακόμη και σήμερα που έφτιαξαν το κράτος του Ισραήλ ζουν κάθε μέρα με τον φόβο και τον τρόμο.
Και έβλεπε κανείς τότε το εξής παράδοξο. Το κήρυγμα του ευαγγελίου, παρά τον πόλεμο που λυσσομανούσε εναντίον του, κάθε μέρα επεκτεινόταν, ενώ εκείνοι που το πολεμούσαν καταστρέφονταν.

Ναι! Η αμαρτία περικλείει πολλούς κινδύνους. Η κακία έχει σαν τελικό αποτέλεσμα την τιμωρία. Η ασέβεια γεννάει τον θάνατο. Ο Θεός αντιτάσσεται σε όλους όσους κάνουν το κακό και είναι έτοιμος να συμπαρασταθεί σ’  εκείνους που αγωνίζονται να πράττουν συνεχώς το καλό. Είναι χαρακτηριστικά όσα διαβάζουμε στον ψαλμό 33:

«πρόσωπον δε Κυρίου επί ποιούντας κακά του εξολοθρεύσαι εκ γης το μνημόσυνον αυτών. Εκέκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισήκουσεν αυτών, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ερρύσατο αυτούς» (στ. 17-18), που σημαίνει σε μετάφραση:

«το οργισμένο πρόσωπο του Κυρίου έχει στραφεί εναντίον των πονηρών ανθρώπων, για να τους εξολοθρεύσει από τη γη και να σβήσει ακόμα και αυτή την ανάμνησή τους. Οι ενάρετοι άνθρωποι φώναξαν με θερμή προσευχή προς τον Κύριο και Αυτός άκουσε με ευμένεια τη δέησή τους και τους απάλλαξε από όλες τις θλίψεις τους».

(για το κεντρικό νόημα πρβλ. ΕΠΕ. Ι. Χρυσοστόμου, τ. 5, Ερμηνεία εις τον Θ΄ ψαλμόν, σελ. 483 κ.ε.)