Τα παιδιά

Όταν ζούσα στο Chicago,  τα πρωινά δίδασκα στα δημόσια σχολεία της πόλης.  Κάποια στιγμή λοιπόν μου ανατέθηκε να διδάξω σε ένα ¨γκετοποιημένο¨ σχολείο, όπου οι μαθητές του προέρχονταν από τα χαμηλότατα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα,  και ως επί το πλείστον ήταν Αφροαμερικανοί και Λατινοαμερικάνοι.

Ήμουν κάτι σαν τη Μισέλ Φάιφερ στο ¨ Ασυμβίβαστη Γενιά¨  για να φανταστείτε αλλά στο δημοτικό.  Αυτό που έβλεπα και ξαναθυμήθηκα (γιατί μια υπενθύμιση ποτέ δεν βλάπτει), ήταν, ότι τα μικρά αγγελούδια μου ( έτσι έλεγα τους μαθητές μου, γιατί όλα τα παιδιά είναι αγγελούδια) ενώ ζούσαν στην φτώχια ήταν μες στην καλή χαρά και στην ευτυχία.  Και εγώ η “έξυπνη” αναρωτιόμουν πώς γίνεται να είναι έτσι όταν ζουν μέσα σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις;   Οι σχολικές στολές  που έπρεπε να φορούν, ήταν λευκή μπλούζα και μπλε σκούρο παντελόνι.  Ε, λευκό εγώ δεν είδα ποτέ, ούτε το μπλε έβλεπα.  Αντί για λευκό το χρώμα ήταν γκρι και αντί για μπλε, μαύρο.. Ξέρετε κάτι όμως;  Αυτά τα παιδιά ήταν χαρούμενα.

Δέκα χρόνια μετά, θυμάμαι αυτές τις υπέροχες στιγμές που είχα την τύχη να ζήσω στην άλλη άκρη του κόσμου, σε φτωχικές γειτονιές και καταστάσεις που δεν είχα εκτεθεί ποτέ μέχρι τότε.  Ενώ εγώ ήμουν η δασκάλα τους, διδάχτηκα από αυτά τα παιδιά.  Το υπέροχο μάθημα που μου έδωσαν με κάνει τώρα να χαμογελώ, να σκέπτομαι τις στιγμές που τα αγκάλιαζα και έπαιρνα τόση ευτυχία όση τους έδινα.

Τα παιδιά ξέρουν καλά το νόημα της ζωής.  Είναι σοφά, είναι αυθόρμητα είναι αυτό που λέμε αληθινά.  Δεν επηρεάζονται από τη φτώχια.  Επηρεάζονται από την αγάπη και η αγάπη είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας!    Δεν είναι η φτώχια που θα σε κάνει δυστυχισμένο, γιατί αντίστοιχα δεν είναι ο πλούτος που εγγυάται την  ευτυχία σου.  Είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι.  Η βαρύτητα που δίνεις για το καθετί και ο τρόπος που επιλέγεις να βλέπεις τα πράγματα.  Γιατί έχεις δύο επιλογές: να είσαι αισιόδοξος ή να είσαι απαισιόδοξος.  Εγώ διαλέγω το πρώτο.   Γιατί η αισιοδοξία είναι μονόδρομος  :-)

 Μαίρη Πετρούτσα

Πηγή