«Αγαπημένη μου μαμά, σε ευχαριστώ που μου έδωσες την καλύτερη ανάμνηση από όλες»

Αγαπημένη μου μαμά, 

Δεν θυμάμαι αν το σπίτι μας ήταν μικρό ή μεγάλο, αν μέναμε στο νοίκι ή ήμασταν ιδιοκτήτες.

Δεν θυμάμαι αν είχαμε ακριβό αυτοκίνητο ή αν έπρεπε να παίρνουμε το λεωφορείο.


Δεν θυμάμαι αν το σπίτι μας ήταν καθαρό ή τακτοποιημένο ή αν είχε πάντα στοίβες ασιδέρωτα και σκορπισμένα παιχνίδια.

Δεν θυμάμαι αν είχα κάθε χρόνο νέα σάκα ή αν μου έπαιρνες συνέχεια καινούργια παιχνίδια ή ακριβά ρούχα.

Δεν θυμάμαι αν ντυνόσουν κομψά, αν βαφόσουν –στα μάτια μου έδειχνες πάντα τέλεια.

Δεν θυμάμαι αν είχες λεφτά στο πορτοφόλι σου ή αν ζούσαμε κάθε μήνα τσίμα-τσίμα με έναν μισθό.

Δεν θυμάμαι πώς μερικές φορές θύμωνες ή έκλαιγες ή έβγαινες στο μπαλκόνι να πάρεις αέρα.

Δεν θυμάμαι αν είχαμε πρόγραμμα, ή λίστα με όσα πρέπει να κάνουμε ή οτιδήποτε άλλο πέρα από εσένα.

Αυτό που θυμάμαι είναι να νιώθω ασφαλής.

Θυμάμαι πώς με ανακούφιζες και πώς με κρατούσες ζεστή.

Θυμάμαι το πρόσωπό σου από πάνω μου όταν έκλαιγα από κάτω σου.

Θυμάμαι να με ταΐζεις όταν πεινούσα, ή ότι ήμουν κουρασμένη ή πονούσα.

Θυμάμαι τη μυρωδιά σου και πώς με έκανε να αποκοιμηθώ, μερικές φορές στις 2:00 τη νύχτα και μετά ξανά στις 4:00 το ξημέρωμα.

Θυμάμαι το χαμόγελό σου, τον πρώτο λόγο για τον οποίο χαμογελούσα και εγώ.

Θυμάμαι πώς έπαιζες μαζί μου και γονάτιζες στο πάτωμα μαζί μου, πριν καλά καλά μπορέσω να σταθώ.

Θυμάμαι να μου μαθαίνεις την αγάπη πριν από οτιδήποτε άλλο και πώς αυτή θα είναι πάντα εκεί.

Θυμάμαι να ξέρω, ότι η αγάπη σου ήταν το μόνο πράγμα που πραγματικά χρειαζόμουν και εσύ μου το έδινες απλόχερα, δεν χρειάστηκε ποτέ να κοπιάσω γι’αυτήν, χαλάρωνα μέσα της.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες, ότι η αγάπη δεν έχει σύνορα, ότι είναι άνευ όρων και ειλικρινής.

Αυτό θα θυμάμαι από εσένα Μαμά.

Σε ευχαριστώ που μου έδωσε την καλύτερη ανάμνηση από όλες.

Γράφει η μαμά-blogger Jessica Urlichs
ΠΗΓΗ