Έλεγε ο π. Πορφύριος ότι το ενδιαφέρον του καλού πατέρα για το παιδί
του πρέπει να μένει αμείωτο, ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και
σκληρύνεται και επαναστατεί και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και
θέσεις εχθρικές και αντίθετες.
Εκεί θα φανεί η δεξιοτεχνία, αλλά και η
αγάπη του καλού πατέρα, γιατί τα παιδιά, μέχρι να εισέλθουν εις την
ανδρική ηλικία, κάνουν πολλές ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και
προκαλούν τους γονείς, ειδικά τον πατέρα.
Ο πατέρας καμιά φορά σκληρύνεται και, από απερισκεψία
λησμονεί τη θέση του καλού πατέρα και γίνεται αστυνομικός σκληρός και
κάνει στο παιδί του, πολλές φορές, ανεπανόρθωτο κακό.
Αν το ανώριμο παιδί, ο νέος αυτός, ψυχολογήσει τον
πατέρα του ότι είναι πραγματικά καλός πατέρας, ότι κάνει παράλογες
παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι να πεθάνει,
θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του, και θα λέει:
Εμένα ο πατέρας μου ήτανε άγιος· τον γνώρισα, όταν είχα τις νεανικές μου
τρέλες.
Μὲ τόσες ψυχολογικὲς γνώσεις, καί… ἔχασαν τὸ παιδί τους!
Γιὰ τοὺς γονεῖς ἑνὸς παραστρατημένου παιδιοῦ, μοῦ ἔλεγε μὲ λύπη: «Οἱ
γονεῖς του, μὲ τόση μόρφωση, μὲ τόσες ψυχολογικὲς γνώσεις, μὲ τόση
ἐπιστημονικὴ κατάρτιση, ἔχασαν τὸ παιδί τους μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τους. Τί
νὰ σοῦ κάνει ἡ μόρφωση; Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη μας,
ποὺ θυσιάζεται μυστικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ σώσει καὶ τοὺς ἄλλους
καὶ ἐμᾶς».
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, 295π.)
http://www.porphyrios.net/?p=2617
Πηγή: hristospanagia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου