Οι εχθροί μου, που με θλίβουν, θα χαρούν πάρα πολύ, εάν κλονιστώ και πέσω.

Τρία επιχειρήματα προβάλλει ο προφήτης Δαβίδ θέλοντας να προσελκύσει τη βοήθεια του Κυρίου.

• Πρώτον τον παρακαλεί να ρίξει το σπλαγχνικό και προστατευτικό βλέμμα Του και να εισακούσει την προσευχή του.
• Δεύτερον την εξουσία και τη δύναμη των εχθρών του και πριν από αυτό την αλαζονεία και την έπαρσή τους. Και
• Τρίτον τη χαρά και την αγαλλίασή τους.

Δηλαδή είναι σαν να λέει, με τα λίγα λόγια του, στον Κύριο:

Εάν, Κύριε δεν θέλεις να στρέψεις το βλέμμα σου σ’ εμένα  που σε ικετεύω, και βλέπεις την ταλαιπωρία που περνάω, τουλάχιστον γύρνα το στοργικό σου βλέμμα σ’ εμένα εξ αιτίας της αλαζονείας που δείχνουν απέναντί μου οι εχθροί μου, οι οποίοι υπερηφανεύονται υπέρμετρα για τη δύναμή τους. Χαίρονται με τα βάσανά μου και γελάνε ειρωνικά για την πτώση μου.

«Εισάκουσέ με, φώτισε τα μάτια μου». Δηλαδή αφαίρεσε από τους οφθαλμούς μου, το βαθύ ύπνο στον οποίο περιέπεσα εξ αιτίας των αμαρτιών μου, τον  ύπνο ο οποίος με κυρίευσε για λίγο και είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο της ψυχής μου (το ότι αμάρτησα). Διότι αν κλονιστώ και χάσω την ασφάλεια που έχω κοντά Σου έστω και για λίγο, για τους εχθρούς μου θα είναι χαρά και  μεγάλη καύχηση, και θα νομίζουν ότι έχουν δύναμη· θα το χρησιμοποιήσουν αυτό για να μεγαλοφρονούν και θα είναι ανυπόφοροι (με την υπερηφάνειά τους). Κι αν τελικά οδηγηθώ στο θάνατο, τι θα είναι εκείνο που θα τους εμποδίσει να νομίζουν και να φέρονται  μ’ αυτό τον τρόπο;

Βλέπεις εδώ τον προφήτη Δαβίδ, ότι θεωρεί μεγαλύτερη ζημιά το να χαρεί ο κοινός εχθρός, το να φανεί ότι είναι δυνατός και το να θεωρείται σπουδαίος (ο διάβολος),  και πάντως όχι μικρότερη από το να καταδικαστεί ο ίδιος (ο Δαβίδ) και να τιμωρηθεί; Διότι αν αυτά δεν τα θεωρούσε μεγάλα και ανυπόφορα, δεν θα τα πρόβαλε σαν επιχείρημα στην παράκλησή του προς το Θεό και σαν ικανά να προσελκύσουν επάνω του την εύνοια του Κυρίου.

Έτσι ας κάνουμε κι εμείς, και

ας προσέχουμε πολύ (όπως ο στρατιώτης στη σκοπιά του) και

ας αγωνιζόμαστε  ώστε να μη δίνουμε ευκαιρία στον εχθρό να το πάρει επάνω του,

να μην τον αναδείξουμε ισχυρό (με την πτώση μας),

να μην τον κάνουμε να ευφρανθεί.

Αντίθετα μάλιστα να τον κάνουμε να φανεί ότι είναι:

ανάξιος λόγου,

εξουθενωμένος,

χωρίς δύναμη,

στενοχωρημένος και

περίλυπος.

Είναι αλήθεια ότι εάν η δική μας συμπεριφορά μπροστά στην αμαρτία είναι όπως την θέλει ο Θεός, τότε όλα αυτά που είπαμε θα τα πάθει ο κοινός εχθρός μας ο διάβολος και θα ρεζιλεύεται κάθε μέρα.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον ΙΒ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 562-564.