Ἡ κουλτούρα τῆς βίας

Δὲν γνωρίζω κατὰ πόσο εἶναι κατανοητὸ ὅτι ὁ κόσμος ὁδεύει πρὸς τὸ χαμό. Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τοὺς πολέμους ποὺ δὲν ἔχουν σταματημό, οὔτε γιὰ τὶς πράξεις τρομοκρατίας ποὺ μπορεῖ νὰ γἰνουν στὴ γειτονικὴ μας πλατεῖα, οὔτε ἀκόμη γιὰ ἄλλες πράξεις αὐτοκτονίας ποὺ γίνονται συμ-πράξεις πολυκτονίας. Πρόκειται γιὰ μιὰ διάχυτη βία ποὺ συγκατοικεῖ –μαζὶ μ’ ἐμᾶς– στὴν ἴδια πολυκατοικία, στὸ ἴδιο σχολεῖο, στὸ ἴδιο πανεπιστήμιο, στὸ ἴδιο μεταφορικὸ μέσο, στόν ἴδιο χῶρο ἐργασίας. Ἄς ἐξετάσουμε τὴ χώρα, ποὺ καθ’ ὅλη τὴ μεταπολεμικὴ περίοδο ὑπῆρξε τὸ «πρότυπο» τοῦ λεγόμενου δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Κι ἐννοῶ τὶς ΗΠΑ.

Ἄν κάνουμε μία καταμέτρηση ἐγκλημάτων ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ σατανιστὴς Μάνσον σκότωσε τὴν πανέμορφη Σάρον Τέιτ (προσφορὰ θυσίας στὸ Σατανὰ!) μέχρι σήμερα, θὰ χάσουμε τὸ λογαριασμὸ, ἔστω καὶ ἄν χρησιμοποιήσουμε ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστὴ.

Μετὰ τὴν πρόσφατη ἐγκληματικὴ ἐνέργεια ποὺ πραγματοποίησε ἕνα ἀνδρόγυνο στὴν Καλλιφόρνια ἐναντίον ἀσύλου ἀνιάτων, ὅπου βρῆκαν τὸ θάνατο 14 ἄτομα, ἔγινε ἀπὸ ἁρμόδιες ἀρχές ἕνας ἀπολογισμός. Κατὰ τὸ 2015 μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ θλιβεροῦ περιστατικοῦ εἶχαν στὶς ΗΠΑ σκοτωθεῖ 462 ἄνθρωποι, ἐνῶ εἶχαν τραυματισθεῖ ἄλλοι 1.314! Σὐμφωνα μὲ τὴν ἴδια καταγραφή, στὴ διάρκεια τῆς χρονιᾶς ποὺ πέρασε σημειώθηκαν 354 φονικὲς ἐπιθέσεις σὲ 220 πόλεις καὶ σὲ 47 πολιτεῖες. Ὕστερα ἀπὸ εἰδικὴ ἔρευνα ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι τὸ 11% τῶν ἐπιθέσεων προέρχονται ἀπὸ ἄτομα πάσχοντα ἀπὸ ψυχασθένειες, ἐνῶ τὸ 57% ἀφορᾶ σὲ περιστατικὰ ἐνδοοικογενειακῆς βίας. Καὶ γιὰ τὸ ὑπόλοιπο 32% ποιὲς αἰτίες ἰσχύουν;

Ἀν ἐξαιρέσουμε τὴν κακοποιὸ δράση (π.χ. ληστεῖες, «πόλεμοι» συμμοριῶν γιὰ τὴ διακίνηση ναρκωτικῶν ἤ γιὰ τὴν παροχὴ «προστασίας»), ἕνα μεγάλο ποσοστὸ ἐκφράζει μιὰ βία χωρίς αἰτία, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν «Ἐπαναστάτη χωρίς αἰτία» μὲ τὸν ἀξέχαστο Τζέιμς Ντήν. Τὸ «χωρὶς αἰτὶα» δὲν σημαίνει ἔλλειψη αἰτίας. Πέρα ἀπὸ τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τὴ διάλυση τοῦ σχολείου ὡς χώρου οὐσιαστικῆς ἀγωγῆς καὶ ὄχι ἐγκληματικῆς προαγωγῆς (ποιὸς ξεχνᾶ τὴν ταινία «Ἡ ζούγκλα τοῦ μαυροπίνακα»;) καὶ ἄλλα ἐμφανῆ, πρέπει στὶς αἰτίες νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ παροχὴ μιᾶς κουλτοὺρας ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τὴν ὀνομάζω «κουλτούρα τῆς βίας». Μὲ αὐτὸ τρέφεται πνευματικὰ ἡ νεολαία τῶν ΗΠΑ καὶ τῶν λοιπῶν χωρῶν. Ἡ βία ἔγινε μορφὴ ψυχαγωγίας («βία γιὰ τὴ βία»), ἔγινε τρόπος ἐκτονώσεως, ἔγινε τρόπος ἐκφράσεως τοῦ ἐπαναστατικοῦ ἐνστίκτου. Ὁ κινηματογράφος, ἡ τηλεόραση (τὸ σωστὸ εἶναι τηλοψία), τὸ διαδίκτυο ἔχουν γίνει οἱ μεγαλύτεροι δάσκαλοι τοῦ ἐγκλήματος καὶ γενικότερα ποικίλων μορφῶν βίας. Ἀκόμη καὶ ὁ ἀθλητισμὸς ὑπηρετεῖ τὴ βία. Τὸ θέαμα στὶς κερκίδες εἶναι πιὸ συναρπαστικὸ ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ στίβου. Ἡ ὑβρεολογία, ποὺ εἶναι μορφή βίας, προάγει καὶ τὴ σωματική. Διότι στὴ βρισιὰ ἀναγκάζεσαι ν’ ἀπαντήσεις μὲ... γροθιά! Γενικὰ, σὲ παγκόσμια κλίμακα δὲν προάγεται πολιτισμός. Προάγεται ἀλητισμός.

Τὰ ἀθῶα παιδάκια παίζουν μὲ τερατάκια. Ἔτσι, μεγαλώνοντας, γίνονται κι αὐτὰ τερατάκια. Ὁ σατανισμὸς κάνει θραύση στὶς ΗΠΑ ἀλλὰ κι ἐδῶ. Καθετὶ ἀνώμαλο καὶ ψυχοφθόρο θεωρεῖται φυσιολογικὸ καὶ τὸ φυσιολογικὸ θεωρεῖται ἀναχρονιστικὸ. Ἡ τρέλα καλπάζει καὶ ἡ βία, ποὺ σὰν βρασμὸς κοχλάζει μέσα μας, ξεσπάει. Ἡ διάδοση τῶν ὅπλων –ποὺ ὅλο καὶ ἐκτείνεται– διευκολύνει ἄτομα ἰδιοπαθῆ νὰ πάρουν ἐκδίκηση ἀπὸ τὴν κοινωνία ποὺ τάχα τὰ ἀδικεῖ, νὰ σκοτώσουν γιὰ νὰ παγιώσουν μιὰ νέα τάξη, ὅπως ὁ τρελὸς νεαρὸς στὴ Νορβηγία, ποὺ ἔκανε τὴ φονικὴ βία ἰδεολογία! Κάποιες γηπεδικὲς συγκρούσεις ἤ «ἀσκήσεις μάχης» τῶν κουκουλοφλώρων πρέπει νὰ μᾶς ἔχουν πείσει ὅτι ἡ βία χτυπᾶ καὶ τὴ δικὴ μας πόρτα. Δυστυχῶς, τὰ φονικὰ ὑποκαθιστοῦν τὰ ἰδανικά!

πηγή