Μοναξιά...

Πριν από δύο μέρες, στην γειτονική μας Κροατία, βρέθηκε- άκουσον άκουσον-,μια γυναίκα, πεθαμένη μπροστά στην τηλεόραση για 42 χρόνια.

Ο,τι απέμεινε λοιπόν από την άτυχη γυναίκα, η οποία είχε δηλωθεί εξαφανισμένη τότε, στέκονταν παραπονεμένα αλλά με εγκαρτέρηση, να περιμένουν εκείνον που θα την επισκεφτεί.

Η Hedviga Golik, γεννημένη το 1924, πιθανόν είχε φτιάξει ένα τσάι, κάθισε στην αγαπημένη της πολυθρόνα και άνοιξε την ασπρόμαυρη τηλεόραση.

Η αστυνομία της Κροατίας είπε πως οι γείτονες την είχαν δει για τελευταία φορά το 1966, τότε που ήταν δηλαδή…42 ετών.

Οι γείτονες της νόμιζαν ότι είχε μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα στην πρωτεύουσα το Ζάγκρεμπ.

Αλλά βρέθηκε από την αστυνομία όταν διέρρηξαν το σπίτι για να ανακαλύψουν σε ποιον ανήκει.

Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας είπε: " Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ιδέα πως γίνεται κάποιος που επίσημα είναι αναφερόμενος σαν εξαφανισμένος για τόσο καιρό, να μην αναζητηθεί στο σπίτι που έμενε"

Όταν οι αστυνομικοί μπήκαν μέσα, είπαν οτι ήταν σαν να έμπαιναν σε ένα μέρος παγωμένο στον χρόνο."

"Το φλιτζάνι με το τσάι που έπινε ήτ

Επειδή η μοναξιά, η αποξένωση και η αδιαφορία δεν γνωρίζουν χρόνο και τόπο.

Επειδή η ζωή, μας προσπερνά μέσα από τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάμε, αλλά και εκείνων που περιμένουν την αγάπη μας.

Επειδή η αγάπη δεν γνωρίζει συγγενείς, φίλους, αλλά περιμένει σε μια πολυθρόνα την επίσκεψή μας.

Μην αφήσουμε να περάσει και τούτη η μέρα ταίζοντας  το παράσιτο της αδιαφορίας!

αν ακόμα πάνω στο τραπέζι δίπλα στην πολυθρόνα που καθόταν, και το σπίτι ήταν γεμάτο με πράγματα που κανένας δεν είχε δει για δεκαετίες. τίποτα δεν είχε διαταραχθεί από τονχρόνο, παρόλο που υπήρχαν αρκετοί ιστοί με αράχνες μέσα εκεί.."

Οι γείτονες συγκλονίστηκαν με την ανακάλυψη αυτή.

Η Adranka Markic ήταν εννιά χρονών όταν η γυναίκα "εξαφανίστηκε".

Είπε: "Ακόμα την θυμάμαι.Ήταν μια ήσυχη γυναίκα, κλεισμένη στον εαυτό της αλλά ήταν ευγενική. Όλοι νομίσαμε ότι είχε φύγει να μείνει με τους συγγενείς της."

http://www.dailyrecord.co.uk/

Επειδή η μοναξιά, η αποξένωση και η αδιαφορία δεν γνωρίζουν χρόνο και τόπο.

Επειδή η ζωή, μας προσπερνά μέσα από τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάμε, αλλά και εκείνων που περιμένουν την αγάπη μας.

Επειδή η αγάπη δεν γνωρίζει συγγενείς, φίλους, αλλά περιμένει σε μια πολυθρόνα την επίσκεψή μας.

Μην αφήσουμε να περάσει και τούτη η μέρα ταίζοντας  το παράσιτο της αδιαφορίας!

Επειδή η μοναξιά, η αποξένωση και η αδιαφορία δεν γνωρίζουν χρόνο και τόπο.

Επειδή η ζωή, μας προσπερνά μέσα από τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάμε, αλλά και εκείνων που περιμένουν την αγάπη μας.

Επειδή η αγάπη δεν γνωρίζει συγγενείς, φίλους, αλλά περιμένει σε μια πολυθρόνα την επίσκεψή μας.

Μην αφήσουμε να περάσει και τούτη η μέρα ταίζοντας  το παράσιτο της αδιαφορίας!

Πηγή