Η Σοφία

Χθες που ήταν Τρίτη 2 του Οκτώβρη η Σοφία γύρισε στο σπίτι της πολύ χαρούμενη.  Τα πόδια της λες και είχαν βγάλει φτερά. Δεν πατούσε το χώμα. Θαρρείς πως βάδιζε σε άλλα μονοπάτια.

Η Σοφία ακριβώς πριν ένα χρόνο ξεκίνησε να προσφέρει μερικά απογεύματα της εβοδομάδας σε κάποιο κέντρο υποστήριξης αυτιστικών παιδιών. Το είχε καημό απο τότε που ήταν φοιτήτρια. Σπούδασε δασκάλα. Η αγάπη για τα παιδιά της φτέρωνε τη ζωή. Μια ανίκητη δύναμη την οδηγούσε. Μια και μοναδική. Η ανάγκη της να βλέπει τα προσωπάκια των παιδιών να χαμογελούν. Ιδίως σε τούτες τις εποχές που απαγορεύουν το χαμόγελο.
Στο κέντρο πέρασε ένα χρόνο. Της φάνηκε σαν πολύχρωμο ουράνιο τόξο.

Τα παιδιά με τη ψυχή τραυματισμένη γυρεύουν αποκούμπι. Κι ας μη μπορούν να το πουν με το στόμα. Τα μάτια τους, τα δάκρυα τους, τα χέρια που τρεμοπαίζουν σα να προσπαθούν να αγκαλιάσουν αόρατες παρουσίες στα μάτια των ανυποψίαστων, τα λένε όλα.

Ο Κωνσταντίνος είναι ένα δεκάχρονο παιδί. Ενα χρόνο τώρα συνεννοούνται οι δυο τους με τις ματιές. Ολόκληρες ιστορίες υπομονής και αγάπης έχουν γραφτεί. Μέσα εκεί στις ιστορίες παραμονεύουν και δράκοι, και ήττες, και φωτιές. Ομως χθες ήταν η μέρα του επιλόγου.
Το μεσημέρι πριν φύγει η Σοφία πέρασε απο το Κωνσταντίνο, όπως κάθε μέρα.
Εκείνος στήλωσε το βλέμμα του πάνω στο δικό της.  Τα χείλη του τρεμόπαιξαν και με μια φωνή που πρώτη φορά άκουγε η Σοφία είπε
«Σοφία σ ευχαριστώ πολύ. Εκανες τη ζωή μου όμορφη!»

Πηγή