ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Β΄ (Ματθ. 14, 22-34)

«Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;»

Α. Φοβήθηκε ο Πέτρος και δείλιασε. Η αιτία της δειλίας του ήταν ο άνεμος. Δε φοβήθηκε τη θάλασσα, αλλά τον άνεμο, και γι’ αυτό τα έκανε… θάλασσα!

Β. Σαν τη φουρτουνιασμένη εκείνη θάλασσα (λίμνη) είναι πολλές φορές και η δική μας ζωή˙ πέλαγος φουρτουνιασμένο! Ζούμε μέσα σ’  αυτό το πέλαγος και μας χτυπάνε οι αέρηδες των πειρασμών από ’δω κι από ’κει. Έτσι, αντιμετωπίζουμε προβλήματα:

·  στις σχέσεις με γονείς και συγγενείς

·  στην επαγγελματική μας ζωή

·  στα οικονομικά

·  στη συζυγική ζωή και

·  στην οικογενειακή ζωή (δυσαρμονία σχέσεων, θάνατοι, αρρώστιες).

Γ. Όμως άνεμοι είναι όλα αυτά. Γιατί να τα φοβηθούμε; Γιατί να δειλιάσουμε;

-Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό. Είναι πάντα δίπλα μας και θα μας προστατεύσει.

-Ας κάνουμε εμείς ό,τι περνάει από το χέρι μας. Ας διώξουμε εμείς την αμφιβολία κι ο Θεός θα μας βοηθήσει.

-Είναι γεμάτη η Αγία Γραφή από χωρία και παραδείγματα, τα οποία τονίζουν την αλήθεια αυτή:

* «Πιστός ο Θεός, ός ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ό δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν, του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν».

* «Μείζων ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμω».

* «Ουκ εσμικρύνθη ο βραχίων Κυρίου».

Αν έχουμε πίστη και δεν αμφιβάλλουμε, θα μετακινήσουμε ακόμα και βουνά, είπε ο Κύριος.

Ο Θεός έδωσε τροφή επί σαράντα χρόνια στους Ισραηλίτες μέσα στην έρημο. Ο Χριστός έδωσε τροφή σε χιλιάδες ανθρώπους με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια σε έρημο τόπο, μακριά από τις πόλεις.

Αλλά και η ζωή των Πατέρων της Εκκλησίας μας και των αγίων μας, μας τονίζει αυτή την αλήθεια. Π.χ.Ο Μέγας Αντώνιος είδε προς δυσμάς πλήθος δαιμόνων, που ήταν έτοιμοι να του επιτεθούν. Φοβήθηκε, λοιπόν, και γυρνώντας προς ανατολάς είδε άπειρο πλήθος αγγέλων, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να τον υπερασπιστούν, και τότε πήρε θάρρος.

Δ. Θάρρος, λοιπόν! «Ει Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών»! Με του Χριστού τη δύναμη είμαστε παντοδύναμοι.

Θαυμάσιο είναι το παράδειγμα ενός μικρού παιδιού, το οποίο βρισκόταν επάνω σε ένα καράβι εν ώρα τρικυμίας. Όλοι έτρεχαν φοβισμένοι από ’δω κι από ’κει. Αυτό όμως καθόταν κάπου ατάραχο κι αμέριμνο. Κάποιος το πλησίασε και του λέει: «Καλά, παιδί μου, εσύ δε φοβάσαι»; «Όχι»! απάντησε το παιδί. «Ο πατέρας μου είναι ο καπετάνιος του καραβιού και γι’ αυτό δε φοβάμαι».

Έτσι, αδελφοί μου, πρέπει να νιώθουμε κι εμείς. Ο Θεός-πατέρας μας είναι ο καπετάνιος του καραβιού της ζωής μας. Γιατί να φοβηθούμε; 

Η εικόνα είναι από τον ιστότοπο http://syndesmosklchi.blogspot.gr/2011/08/blog-post_13.html