Ο άγιος γέροντας Χατζηγιώργης

Στην Καλύβη του αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους έζησε, και ο ονομαστός ασκητής μοναχός Γεώργιος με το προσωνύμιο «Χατζη-γιώργης» (1809- 1886). Καταγόταν και αυτός από την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Στο σχολείο, ο Γαβριήλ -όπως λεγόταν ο Χατζηγεώργης πριν από τη μοναχική του κουρά- δεν τα πήγαινε καλά µε τα γράµµατα. Για τέσσερα χρόνια, όχι µόνο δεν έµαθε να διαβάζει, αλλά ούτε τα στοιχεία του αλφαβήτου δεν ήξερε να ξεχωρίζει. Γι' αυτό τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι γονείς του τον τιμωρούσαν. Βλέποντας οι γονείς του τη μεγάλη του λύπη, επειδή δεν μπορούσε να μάθει γράµµατα, του είπαν:

-Γαβριήλ, να πας στην εκκλησία και να προσευχηθείς στην Παναγία µας κι εκείνη θα σε βοηθήσει σ' αυτό που τόσο επιθυμείς.

Στο ναό του χωριού τους, του Κερµίλ, υπήρχε µία θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου. Μια νύχτα, ο Γαβριήλ, αφού πριν έκανε τριήμερη νηστεία και χίλιες μετάνοιες, κατευθύνθηκε στο ναό. Προχώρησε στο νάρθηκα, γονάτισε μπροστά στις πύλες του κυρίως ναού και άρχισε µε δάκρυα να παρακαλεί την Μητέρα του Κυρίου:

-Βασίλισσα του ουρανού, βοήθησέ µε να μάθω γράµµατα!

Και ξαφνικά, η σιδερένια πόρτα του ναού άνοιξε και από μέσα ξεπρόβαλε µία μεγαλοπρεπής γυναίκα, η οποία τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στην εικόνα του Σωτήρος Χριστού, στο τέµπλο του ναού, λέγοντας:

-Υιέ µου, αξίωσε τούτο το τέκνο, τον Γαβριήλ, να μάθει γράµµατα!

Έπειτα απ' αυτά τα λόγια τον ευλόγησε και του έδωσε το χέρι της να το ασπαστεί.

-Τώρα, του είπε, γνωρίζεις και να διαβάζεις και να γράφεις!

Και αµέσως κατευθύνθηκε στο Άγιο Βήµα. Ο Γαβριήλ τότε την ακολούθησε, αλλά δεν την βρήκε.

Όταν έφθασε η ώρα της λειτουργίας, ήρθε ο νεωκόρος, ο οποίος έκπληκτος αντίκρισε τον Γαβριήλ μέσα στο ναό. Ο νέος του διηγήθηκε λεπτομερώς τα γενόµενα. Ο νεωκόρος τότε, παίρνοντας ένα βιβλίο του το έδωσε λέγοντας:

-Να! διάβασε, να δούµε αν πράγματι τώρα μπορείς να διαβάζεις, όπως είπε εκείνη η γυναίκα.

Ο Γαβριήλ τότε άρχισε να διαβάζει ωραία και µε χάρη, οπότε ο νεωκόρος είπε θαυµάζοντας:

-Πράγµατι, αυτή ήταν η Παναγία και όχι µία συνηθισμένη γυναίκα!

Αναφέοεται γι' αυτόν ότι ζώντας στην Κωνσταντινούπολη µε ασκητική ζωή για τέσσερα χρόνια στην αυλή του Σουλτάνου Μαχµούτ Β' (1808-1839), όπου παρέµεινε σε μια προσπάθειά του να επιστρέψει στην ορθόδοξη πίστη ένας θείος του αξιωματούχος, ο οποίος είχε τουρκέψει, κατάφερε όχι µόνο τον θείο του να οδηγήσει σε μετάνοια αλλά και να εντυπωσιάσει και αλλοιώσει και αυτόν τον ίδιο τον Σουλτάνο, ο οποίος έγινε κρυφός Χριστιανός.

Στην περίοδο, πριν από τον σουλτάνο αυτό, οι χριστιανοί δεν μπορούσαν όχι µόνο να κτίσουν, αλλά ούτε να επιδιορθώσουν ένα ναό, ενώ, στις μέρες του Μαχµούτ, εκδόθηκαν δύο χιλιάδες περίπου φιρµάνια για την ανέγερση και ανακαίνιση εκκλησιών. Με τον πατριάρχη επίσης καθόταν και συζητούσε για μεγάλο χρονικό διάστηµα. Γενικά στάθηκε μεγάλος ευεργέτης των χριστιανών υπηκόων του. Οι χριστιανοί τον έβλεπαν σαν πατέρα, ενώ οι Τούρκοι τον μισούσαν. Γι' αυτό ίσως ο θάνατός του, το 18391, ήταν βίαιος καθώς φαίνεται ότι δολοφονήθηκε µε μυστηριώδη τρόπο. Ανάµεσα στις πολλές µεταρρυθµίσεις στις οποίες προέβη ο σουλτάνος αυτός. περιλαμβανόταν και η ισότητα μπροστά στο οθωµανικό δίκαιο των ανθρώπων κάθε θρησκείας. Ο ίδιος μάλιστα επέµενε λέγοντας: «Ξεχωρίζω τους μουσουλμάνους υπηκόους µου στο τζαµί, τους χριστιανούς στην εκκλησία, τους εβραίους στη συναγωγή, αλλά δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάµεσά τους από καµµία άλλη άποψη.

Γύρω στο 1870 ο γέροντας είχε τριάντα υποτακτικούς. Ήταν πολύ αγαπητός σε όλους και έμεινε παροιμιώδης η ασκητικότητά του, η φιλοξενία του και η φιλανθρωπία του. Εκοιμήθη στις 17 Φεβρουαρίου του 1886 στην Κωνσταντινούπολη και ετάφη στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής στο Μπαλουκλή.

Τα σχετικά με το βίο του τα κατέγραψε με πολλή χάρη ο μακαριστός Άγιος γέροντας πατήρ Παίσιος ο Αγιορείτης.

 

Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτου. ΑΓΙΑΣΜΕΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ, έκδοση β΄, Άγιον Όρος, Ιούνιος 2008, σελ. 283-294.