Όταν αποφάσισα να δω αισιόδοξα την πορεία του διαφορετικού παιδιού μου!

Είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος! Βρίσκω τρόπο να περνάω καλά ακόμα κι όταν δεν είναι όλα ωραία… Έχω καλές αναμνήσεις, μιας και πάντα έβρισκα τρόπο να βρίσκω μια καλή πλευρά!

Η ζωή τα έφερε έτσι που το δεύτερο παιδί μου να είναι διαφορετικό… και να παλεύω να μείνω αισιόδοξη, και να λυγίζω και το πρωί να βάζω μια τελεία και να δείχνω δυνατή… και να μην απελπίζομαι… και να μη θυμώνω όταν μου έλεγαν οι άλλοι 

«μα γιατί δε μιλάει; Πότε θα μιλήσει σας είπαν; Πότε θα το ξεπεράσει;»

 και άλλα τέτοια… και κατέληξα να απαντώ: 

Όπως κάθε άνθρωπος είναι απολύτως διαφορετικός από τους άλλους, έτσι και το δικό μου το παιδί. 

 Κανένας άνθρωπος δε μίλησε ακριβώς την ίδια χρονική στιγμή και με την ίδια σειρά λέξεων ή φωνούλων. Άρα δεν υπάρχει και χρονοδιάγραμμα για τις δυσκολίες που έχει το παιδί αυτό. Όπως κάθε χαρακτήρας είναι μοναδικός, έτσι είναι μοναδικό κι εκείνος! Κι έφτασα να λέω ότι πλέον δε μιλάμε για την πρόοδό του. Αυτός είναι ο ρυθμός του και τέρμα!!

Διάβαζα πολλά κείμενα, όταν ο τίτλος ήταν σχετικός με το παιδί μου! Γραμμένα από άλλες μαμάδες για να νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι και το παιδί μου θα προοδεύσει όπως και τα άλλα… Ότι δε φταίω εγώ που δε βάζω όρια… πόσα όρια πια;; στρατιωτάκι να γίνει;; Τρώει στην κουζίνα και όχι αλλού, καθισμένος στο τραπέζι, τα παιχνίδια δεν υπάρχουν στο σαλόνι, τα ρούχα δεν είναι πεταμένα… κοιμόμαστε την ώρα που πρέπει… Τι άλλα όρια πια;;

Είμαι η μαμά ενός ιδιαίτερου παιδιού. Ενός παιδιού με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες. Είναι στο φάσμα…. και δεν είναι!! Πότε μας λένε ότι βρίσκεται στη διάχυτη, πότε μας λένε ότι η κοινωνικότητα και η καλή βλεμματική επαφή δείχνουν ότι δεν είναι αυτισμός … αλλά τι είναι τότε;

Μαθήματα από 3 ετών… Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία… Τα άλλα παιδάκια τα απογεύματα πάνε στο πάρκο, βόλτες κι εμείς έχουμε μάθημα και διάβασμα… Να πάμε μια επίσκεψη, μα θα χάσει το μάθημα! Να αργήσουμε σε μια βόλτα; Θα κουραστεί και δε θα αποδώσει στο μάθημα!

Πότε το παίρνουμε ζεστά και διαβάζουμε συστηματικά, πότε χαλαρώνουμε και τον αφήνουμε να παίζει… και μετά νιώθουμε τύψεις που έπαιζε τόσες μέρες και δεν κάναμε επανάληψη τα άρθρα που δεν τα βάζει στο λόγο του και δεν απαιτήσαμε να γράψει κι άλλες γραμμές… Λες και δεν είναι μικρό παιδάκι που πιέζεται… Κι ας ξέρω ότι πρέπει να τον πιέσω πολύ για να κάνει κάτι που τα φυσιολογικά παιδάκια το κάνουν αυθόρμητα…

Κι ας νιώθω τύψεις ότι θα παραμελήσω το μεγαλύτερο αδερφάκι… γιατί κλείνω την πόρτα να μην αποσπάται η προσοχή του για να διεκπεραιώσει όλες του τις εργασίες! Και νιώθω ότι «κλέβω» όταν του πιάνω το χέρι και το κουνάω εγώ  για να χρωματίσει γιατί εκείνος αρνείται πεισματικά να το κάνει μόνος του…

Και μέσα σε όλα αυτά, να φαινόμαστε στους άλλους ότι δε μας πειράζει, ότι το αντιμετωπίζουμε, το διαχειριζόμαστε κι ας κλαίω ξανά όταν γράφω τις σκέψεις αυτές! Και να έχουμε και τις μικροσυγκρούσεις με τους συγγενείς που σε εμάς ξεθωριάζουν αμέσως μιας και η ανησυχία μας για το μικρό μας δε μας αφήνει να ασχοληθούμε με κανέναν άλλο…

Και για καιρό ήθελα να παίρνω δύναμη και να διαβάζω άλλα κείμενα… Αλλά συνήθως δεν τα τελείωνα, γιατί έκλαιγα για όλα αυτά… και τελικά δε διαβάζω ούτε βλέπω άλλες ταινίες σχετικές! Έψαξα, έψαξα… και νιώθω ότι πλέον το αποδέχτηκα και δε θέλω να διαβάσω τίποτα άλλο. Το παιδί είναι ΑΥΤΟ που είναι, είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ και κάνω ό,τι χρειάζεται για να βελτιώσω τις συνθήκες που το περιορίζουν!

Κι ας υπάρχουν στιγμές που λυγίζω και στεναχωριέμαι και πλέον είμαι εξαιρετικά ευσυγκίνητη… ποια εγώ, που κορόιδευα όποιον έκλαιγε και δάκρυζε με το παραμικρό!

Πλέον προτιμώ να διαβάζω αισιόδοξα κείμενα, για την αλλαγή της ζωής μας και της εμφάνισής μας προς το καλύτερο! Και η ζωή μου αλλάζει προς το καλύτερο! Ένα τρίτο παιδάκι φώτισε τη ζωή μας, το νέο χαμόγελο έδωσε άλλη πνοή στον καθημερινό μας αγώνα! Κι ας έχω φάσεις που με παίρνει από κάτω, πλέον δεν ενδίδω!!

Το παιδί κάποια στιγμή κάνει ένα μεγάλο άλμα και καταφέρνει αυτό που δουλεύαμε τόσους μήνες! Κατάφερε πολλά λεκτικά και κινητικά… Είχαμε αμφιβολία αν η δυσπραξία θα του επιτρέψει να γράψει… Και ξαφνικά κατάφερε να ζωγραφίσει σωστά! Κι  έχουμε πολύ δρόμο ακόμα αλλά πλέον έχει μια ανοδική κλίση χωρίς να φαντάζει απότομη ανηφόρα… κι ας μιλάμε για παράλληλη στήριξη… Το παιδί προχωράει και μαζί ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ μπροστά κι εμείς!!

Όλα θα πάνε καλά! Το κάθε παιδί με το ρυθμό και με τον τρόπο που σκέφτεται! Κι εμείς είμαστε οι γονείς που τα αγαπάνε και θα τους προσφέρουν ό,τι ακριβώς έχει ανάγκη το κάθε ένα ξεχωριστά!!

Σημείωση bloger: Τέλειο το κείμενο. Συγχαρητήρια στην κυρία και την οικογένειά της. Δεν γνωρίζω την οικογένεια και δεν έχει καμμία σημασία. Εύχομαι η βοήθεια του Θεού να είναι πλούσια σε όλη την οικογένεια. Μας έδωσαν καταπληκτικό κουράγιο για όλες τις αντιξοότητες. 

ΠΗΓΗ