Ο ρόλος του πνευματικού στο θέμα της τεκνογονίας

Ο Θεός δεν θέλει ανθρώπους τυφλούς και άβουλους, θέλει ανθρώπους οι οποίοι καταρτίζονται και γίνονται έλλογοι στη σχέση τους με τον Θεό· επομένως αυτό σημαίνει πως υιοθετούν κάποια κριτήρια στο πώς να φέρονται και δεν κάνουν απλώς τυφλή υπακοή χωρίς να εξετάζουν. Δεν ισχύει εδώ όπως στον μοναχισμό (που και εκεί χρειάζεται να μην αχρηστεύεται το μυαλό και η βούληση του μοναχού), αλλά στον κόσμο δεν είναι δουλειά του πνευματικού, π.χ. να τους δίνει ψάρι κάθε φορά, αλλά να τους μάθει να ψαρεύουν.
Δηλαδή να μεταγγίζει κάποια κριτήρια εν Χριστώ ζωής, με τα οποία ίσως, καθώς περνούν τα χρόνια, να μην είναι και τόσο απαραίτητος ο πνευματικός στο να δίνει κριτήρια, αφού θα τα έχουμε αφομοιώσει.

Άλλο, φυσικά, που θα χρειαζόμαστε πάντοτε να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Αλλά έργο του πνευματικού είναι να μεταδίδει τα κριτήρια αυτά, ώστε να μπορούμε να τα εσωτερικεύσουμε, να τα κάνουμε δικά μας. Λοιπόν, επειδή αυτό δεν συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις χριστιανικών ζευγαριών, ταλαιπωρούνται τα ζευγάρια αυτά με απόψεις οι οποίες δεν είναι θεολογημένες. Δεν έχουν από πίσω τους την θεολογία της Εκκλησίας. Ταλαιπωρούνται πάρα πολύ και έχουν φτάσει κάποιοι σε συγκρούσεις καί σε νευρώσεις.

Εδώ και μερικά χρόνια στο περιοδικό «Φίλοι των Πολυτέκνων», το όποιο επιτελεί πάρα πολύ αξιόλογο εργο, με τεράστια συνεισφορά σε πολύτεκνες οικογένειες, είχε δημοσιευθή ένα διήγημα όπου, επειδή η γυναίκα ήθελε και άλλα παιδιά, ήθελε πολυτεκνία, και ο άντρας δεν ήθελε, ο πνευματικός συνέστησε στην γυναίκα να χωρίσει! «Ή θα κάνεις αυτό που θέλει ο Θεός ή αλλιώς χωρίζουμε». Και μοιραζόταν αυτό στα παγκάρια των ενοριών! Δηλαδή πίσω απ’ αυτά υπάρχει και μια πατερναλιστική κατάσταση, μια διακυβέρνηση μέσα από τον φόβο καί οχι μέσα από την έμπνευση.

Θέλουμε φυσικά ολοι μας, και κάθε Χριστιανός, και κάθε κληρικός, ν’ ανεβούμε λίγο πιο πάνω και να γίνουμε όπως μας θέλει ο Θεός. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον φόβο και την πίεση, αλλά να εμπνεύσουμε τον άλλον να το κάνει με αγάπη, με όρεξη. Και δεν είναι ολοι οι άνθρωποι στο ίδιο σημείο. Έστω και την ίδια ηλικία να έχουν, δεν είναι στο ίδιο σημείο ωριμότητας. Είναι κάτι που απαιτεί μιαν εξέλιξη. Ούτε έχουν ολοι τα ίδια χαρίσματα, αν μιλάμε για την τεκνογονία. Εδώ ένα ζευγάρι πελαγώνει μ’ ενα παιδί, και άλλοι κυβερνούν επτά παιδιά με τρόπο που το χαίρεσαι. Είναι και θέμα ταλέντου.

Ή έχει σημασία η φάση στην οποία βρίσκεται το ζευγάρι. Μπορεί μετά από μερικά χρόνια να μπορεί, ενώ τώρα δεν μπορεί. Όλα αυτά εξατομικεύονται. Ας πούμε, λέμε ολοι οι Χριστιανοί οτι πρέπει να είμαστε ιεραπόστολοι, δεν το λέμε; Ωραία. Πάμε ολοι στην Αφρική; Δεν πάμε ολοι, λίγοι πάνε. Άλλοι κάνουν αλλού καί αλλιώς την ιεραποστολή. Δηλαδή η κλήση είναι κοινή για ολους, αλλά τα τάλαντα είναι ιδιαίτερα.

Η κλήση μας ποιά είναι; Δεν είναι να γίνουμε πολύτεκνοι, αλλά η κλήση μας είναι να καλλιεργήσουμε την αγάπη. Αυτός που θα βολευτεί στα λίγα παιδιά για την άνεση, από ευθυνοφοβία, επειδή θέλει να μαζέψει λεφτά ή να καλοπερνάει, αυτός δεν καλλιεργεί την αγάπη. Και πρέπει να τον ξυπνήσει ο πνευματικός. Αλλά από την άλλη δε θα γίνει αυτοσκοπός η πολυτεκνία, αυτό είναι το αντίθετο άκρο. Γιατί καμιά φορά κρύβει και περηφάνια αυτό. Ο στόχος είναι πως εγώ θα επεκτείνω συνέχεια τις δυνατότητές μου για την αγάπη με την βοήθεια του Θεού στην δεδομένη στιγμή. Τόσο ώστε ούτε να σπάσω, αλλά ούτε και να βολευτώ. Εκεί, αν μπορούμε, να βρούμε αυτή την χρυσή τομή. Θα μου πείτε είναι δύσκολο, αλλά η διάκριση δεν είναι η κορυφαία των αρετών;

Πηγή:

Χρειαζόμαστε την οικογένεια; π. Βασιλείου Θερμού, Εκδόσεις Αρμός, σελ. 91-94

αντιγραφή από εδώ