Ψυχολόγοι, νοσοκόµοι και Κοινωνικοί Λειτουργοί «στα σχολεία»

Πανηγύρισα από έκπληξη και ενθουσιασµό, όταν διάβασα το email, που µας ήρθε σήµερα στο σχολείο. Η χαρά µου ήταν απερίγραπτη. Την ίδια έκπληξη και χαρά ένιωσαν και όλοι οι συνάδελφοι δάσκαλοι στο 9θέσιο Δ.Σ. ……………… Δεν µπορούσαµε να το πιστέψουµε ότι η εγκύκλιος η οποία µας ήρθε ηλεκτρονικά, θα είχε σαν αποτέλεσµα µέσα σε λίγες µέρες και µε συνοπτικές τοπικές διαδικασίες να στελεχωθεί το σχολείο µας µε τρεις νέες ειδικότητες πρωτόγνωρες για τα Ελληνικά δεδοµένα.

        Νοσοκόµος,

Ψυχολόγος και

Κοινωνικός Λειτουργός.

Επί τέλους κάποιος άνθρωπος συνετός και µυαλωµένος µε γνώση των προβληµάτων που υπάρχουν στα σχολεία µπήκε στην κατάλληλη θέση στο υπουργείο και έτσι προωθήθηκε το θέµα των τριών αυτών ειδικοτήτων.

Ευτυχώς, λοιπόν, θα έχουμε βοήθεια στο δύσκολο έργο μας, από ανθρώπους ειδικούς, πάνω σε προβλήματα για τα οποία δεν είμαστε υπεύθυνοι, αλλά επηρεάζουν το έργο μας. Ευτυχώς, λοιπόν, διότι η μνήμη μας φέρνει στο νου τόσα περιστατικά παλαιότερα και τωρινά, που έχουν σχέση με τις ειδικότητες αυτές και μας πονάει πάρα πολύ.

Πόσες φορές µέσα στα χρόνια που υπηρετώ έτυχαν περιστατικά τραυµατισµών και ασθενειών που εµείς οι δάσκαλοι δεν ξέραµε να αντιµετωπίσουµε; Πόσες φορές είδαµε µαθήτριες και µαθητές µας µε µικρές ή µεγαλύτερες πληγές και δεν ξέραµε τί να κάνουµε; Πόσες φορές είδαµε παιδιά να πέφτουν κάτω και κυριολεκτικά «κάναµε το σταυρό µας» μέχρι να σηκωθούν διότι αµέσως ο νους µας πάντα πήγαινε σε κάτι σοβαρό; Και όντως µας συνέβησαν σοβαρά περιστατικά. Κι εδώ που τα λέµε, «µε ποια προσόντα;» θα πάµε να σηκώσουµε εµείς οι άσχετοι ένα µαθητή που έπεσε; Κι αν δεν πρέπει να µετακινηθεί; Κι αν του κάνουµε µεγαλύτερο κακό;

Επί τέλους όµως τώρα το θέµα λήγει. Θα υπάρχει ένας νοσοκόµος, µια νοσοκόµα, που θα ξέρει κάτι παραπάνω από εµάς.

Κι ακόµη όλοι οι συνάδελφοι βλέπουµε ότι τα τελευταία χρόνια, πολλά παιδιά µας µέσα στην τάξη, αλλά και στο διάλειµµα, έχουν προβληµατική συµπεριφορά. Δεν ξέρουµε τι συµβαίνει. Δεν ξέρουµε τι να υποθέσουµε. Πώς να ερµηνεύσουµε π.χ, τη φράση του Κωστάκη της Γ τάξης που είπε πολύ σοβαρά: «Εγώ, κύριε, θα αυτοκτονήσω! Και έχω βρει µε ποιο τρόπο! Πώς να εξηγήσουµε τη συµπεριφορά της Χριστίνας, η οποία, κάθε φορά που ο διπλανός της σηκώνει το χέρι του, αυτή σηκώνει την παλάµη της και κλείνει µε αυτή τα µατάκια της.

Επί τέλους όµως θα έχουµε µια ψυχολόγο στο σχολείο µας, η οποία θα µπορέσει να πλησιάσει τόσα παιδιά που έχουν πρόβληµα για να μπορέσει να τα βοηθήσει.

Επίσης θα έχουµε έναν άνθρωπο, τον Κοινωνικό Λειτουργό του σχολείου µας, ο οποίος θα σκύψει µε αγάπη στις διαταραγµένες σχέσεις των γονέων του Μιχάλη της τετάρτης, που είναι όλη την ώρα σκεφτικός, Αλλά και στα προβλήµατα του Νίκου, που χώρισαν οι γονείς πριν από δυο µήνες. Είµαι σίγουρος ότι ο κοινωνικός λειτουργός θα φροντίσει να βρεθεί λύση για το πρόβληµα κακοποίησης που έχουµε εντοπίσει σε ένα µαθητή και σε δυο µαθήτριες της Ε' και της ΣΤ τάξης, των οποίων οι γονείς έχουν κάνει δεύτερο γάµο. Κι ακόµη κάποια λύση θα βρει για τη Νικολίτσα και τον Γεράσιµο που έχασαν τον πατέρα τους σε τροχαίο και η µάνα τους µπαινοβγαίνει στο νοσοκοµείο από τα χτυπήµατα που είχε µε το ατύχηµα. 

Ναι! πιστεύουμε ακράδαντα πως θα βρεθούν λύσεις για τα παιδιά μας. Αλλά θα βοηθηθεί και το έργο το δικό μας, αφού θα αποφορτιστούν τα αγγελούδια μας, έστω από μερικά, από τα προβλήματά τους.

Αυτά σκεφτόµασταν µόλις πήραµε σήµερα το πρωί το email στο σχολείο και υποσχέθηκα να γράψω ένα συγχαρητήριο άρθρο στο blog για να επαινέσω αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία αυτή και αυτούς που την έκαναν πράξη.

Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι για µάθηµα.

Σηκώθηκα αµέσως και διαπίστωσα ότι δεν ήταν το κουδούνι του σχολείου, αλλά... το ξυπνητήρι που είχα βάλει αποβραδίς για να σηκωθώ να πάω στο σχολείο που είμαι διευθυντής. Και δυστυχώς όλα τα παραπάνω δεν ήταν πραγματικότητα. Ήταν ένα όνειρο φθινοπωρινής νύχτας.

Και κάτι ακόμη το οποίο με πληγώνει. Δεν ξέρω μετά από πόσα χρόνια θα γίνει πραγματικότητα, αν γίνει.

Ένας δάσκαλος που ονειρεύεται.